Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Δευτέρα του Πάσχα

Σήμερα το πρόγραμμα είχε εκδρομή στο Δούναβη.  Ξέραμε πως θα έχει καλή μέρα κι έτσι ξυπνήσαμε πρωί πρωί για να ρωτήσουμε πότε ακριβώς έχει τρένα κλπ. Ήταν λίγο επεισοδιακό το πρωινό, γιατί έγιναν πάρα πολλά τηλέφωνα και συνεννοήσεις για να δούμε τι ώρες έχει τρένα, αν γίνεται εντέλει αυτή η εκδρομή αυτή την εποχή και αν είναι ανοιχτό το αβαείο και στο τέλος φτάσαμε τρέχοντας στην αποβάθρα του τρένου και το προλάβαμε ένα λεπτό πριν φύγει!

Η εκδρομή ήταν από τη Βιέννη με τρένο στο Melk, από εκεί με καραβάκι μίνι κρουαζιέρα στο Δούναβη και την κοιλάδα Wachau μέχρι το Krems και από εκεί ξανά τρένο πίσω στη Βιέννη. Μπορείς να βγάλεις ένα εισιτήριο στο σταθμό του τρένου που να περιλαμβάνει όλο αυτό, συν την είσοδο στο αβαείο, για 48 ευρώ το άτομο.

Η διαδρομή με το τρένο ήταν πάρα πολύ όμορφη. Περνάς μέσα από δάση και βλέπεις γραφικά χωριά, δάση, χωράφια και πολλά άλογα 🙂 Μεγάλη εντύπωση μας έκανε πως τα περισσότερα σπίτια είχαν στην αυλή τους τραμπολίνο και πισίνα! Ήταν όμως όλα πολύ όμορφα σπίτια, με κήπους, δεντρόσπιτα, μέσα στο δάσος και την απλωσιά.

(θέα από το τρένο)

Το Melk είναι ένα πανέμορφο παραδοσιακό χωριό. Είναι πολύ ήρεμο και είναι μεγάλη ευχαρίστηση να κάνεις τη βόλτα σου εκεί.

Το κύριο αξιοθέατό του βέβαια είναι το αβαείο, που είναι πολύ παλιό και διάβασα πως ήταν και αυτό για το οποίο έγραφε ο Έκο στο Όνομα του Ρόδου. Θέλει λίγο περπάτημα για να φτάσεις εκεί από το σταθμό του τρένου και πρέπει να πας λίγο στην τύχη γιατί πινακίδες υπάρχουν ελάχιστες (άντε μια – δύο) και αυτές που υπάρχουν είναι βέβαια μόνο στα γερμανικά. Ευτυχώς είναι όλοι εξυπηρετικοί και ρωτώντας φτάσαμε ακριβώς στην ώρα για την ξενάγηση στα αγγλικά (την οποία έκανε μια ασιάτισσα που είχε απίστευτη προφορά και ξέχναγε και πως λέγονται μερικές λέξεις). Μάθαμε πολλά για την ιστορία του αβαείου, είδαμε εκθέματα (τα οποία είναι λειτουργικά και κάποια λείπουν όταν τα χρησιμοποιούν σε γιορτές κλπ), είδαμε την τεράστια βιβλιοθήκη τους (θέλω ένα τέτοιο δωμάτιο…) και κάναμε μια μικρή βόλτα στους χώρους. Η ξεναγός είπε πως σε όλο το αβαείο έχει χρησιμοποιηθεί μόνο 2 κιλά χρυσός για την επιχρύσωση του χώρου, των αγαλμάτων και των εκθεμάτων, αλλά ειδικά όταν μπήκαμε στο ναό, πολύ το αμφισβήτησα αυτό. Ήταν ο πιο γυαλιστερός ναός που έχω δει…

(η εσωτερική αυλή)

(μέρος της βιβλιοθήκης)

(μόνο 2 κιλά χρυσό;;; )

(η θέα)

(το μοναστήρι από κάτω)

Αφού γυρίσαμε λοιπόν λιγάκι και θαυμάσαμε και τη θέα από την αυλή του αβαείου (πανέμορφη θέα), κάναμε μια βολτίτσα στο χωριό, αγοράσαμε σοκολάτες και λικέρ βερίκοκο, θαυμάσαμε τη φύση και το ποτάμι και φάγαμε τα γλυκάκια μας.

(kardinal schnitte)

Μπήκαμε στο καράβι και ξεκινήσαμε τη μίνι κρουαζιέρα. Στη διαδρομή σταματάει σε μερικά χωριά για να πάρει και να αφήσει κόσμο και κατά τη διάρκεια σου λέει και από τι αξιοθέατα περνάς. Η κοιλάδα Wachau έχει μεγάλη ιστορία από την παλαιολιθική εποχή μέχρι και σήμερα και στη διαδρομή βλέπεις πολλά μεσαιωνικά κάστρα, γραφικές πόλεις σε μπαρόκ ρυθμούς, αλλά και όλη την περιοχή με τους αμπελώνες. Μας έπιασε και μια βροχούλα, αλλά είχαμε πιάσει τέλεια θέση, έξω μεν αλλά κάτω από υπόστεγο, οπότε δε μας πείραξε καθόλου. Βλέπαμε τα αξιοθέατα, απολαμβάναμε την κρουαζιέρα, βγάζαμε φωτογραφίες και.. παίζαμε μπιρίμπα!

(oι αμπελώνες)

Καταλήξαμε στο Krems, πόλη μεγαλύτερη από το Melk αλλά όχι τόσο γραφική και ωραία. Το χειρότερο ήταν πως ο σταθμός του τρένου ήταν πολύ μακριά από την αποβάθρα και δεν είχε πουθενά ταμπέλες. Περπατήσαμε τουλάχιστον μισή ώρα για να φτάσουμε και χάσαμε το τρένο των 4 που θέλαμε να πάρουμε. Ευτυχώς είχε κάθε ώρα, οπότε περιμέναμε λιγάκι και πήραμε το επόμενο.

Κάτσαμε για φαγητό σε ένα πολύ ωραίο μέρος, που μπήκαμε κατά τύχη μετά από πολύ ψάξιμο. Δευτέρα του Πάσχα είναι αργία εδώ και ήταν τα πάντα κλειστά. Χτες έβρισκες και κάτι, σήμερα τίποτα! Ευτυχώς βρήκαμε αυτό το μαγαζάκι, το οποίο είχε και το πρώτο γκαρσόνι με χιούμορ που συναντήσαμε!

Από εκεί φύγαμε τρεχάτοι για να πάμε στο Orangerie Schoenbrunn που είχε παράσταση κλασικής μουσικής. Είναι στα θερινά ανάκτορα και θεωρείται πολύ καλός χώρος συναυλιών, όμως εκεί που πήγαμε εμείς ήταν μια στενόμακρη αίθουσα με καρέκλες καφενείου (άντε είμαι υπερβολική, ήταν λίγο καλύτερες) και μια μικρή σκηνή. Δεν ξέρω αν ως τουρίστες μας πήγαν σε πιο μπαςκλας πράγμα… Πάντως η παράσταση ήταν σίγουρα για τουρίστες. Τα πιο γνωστά και εύπεπτα κομάτια του Mozart και του Strauss, είτε μόνο μουσική, είτε με έναν ή δυο τραγουδιστές ή με δυο χορευτές συνοδεία. Ό,τι πρέπει για άσχετους δηλαδή (άρα τέλειο και για μας χαχαχαχαχαχα).