Χτες το βράδυ, βάλαμε τα παιδάκια μας για ύπνο και εμείς κάτσαμε μαζί με τη Δήμητρα να παίξουμε λίγο χαρτάκι (μάλλον πρέπει να γράψω και κάτι για αυτές τις βραδιές χαρτοπαιγνίας). Ενώ παίζαμε, πίναμε και τρώγαμε λοιπόν, έρχεται η Ιωαννούλα με μισόκλειστα μάτια και μας λέει “με ξυπνήσατε με τις φωνές σας. Να μιλάτε πιο σιγά.” Κοιταχτήκαμε με την ενοχή γραμμένη στο πρόσωπό μας και υποσχεθήκαμε να κάνουμε ησυχία. Μόλις μας ξέφευγε καμιά φωνούλα όμως, να’ σου και η Ιωάννα να μας μαλώνει ξανά. Στο τέλος της είπαμε να κάτσει μαζί μας. Η κατάληξη: στις 1 το βράδυ εμείς κουτουλάγαμε όλοι και η Ιωάννα ήταν μες την τρελλή χαρά, γέλαγε, τραγούδαγε και μας έλεγε αστεία.
Η ιστορία έχει και συνέχεια. Η Δήμητρα αποφάσισε να την πάρει μαζί της (στις 1 το βράδυ!), η Ιωάννα πέταξε απ’τη χαρά της και πέρασε το βράδυ εκεί. Το πρωί την πήρε μαζί της στο σχολείο της, έκανε παρέλαση με τα άλλα παιδιά και μετά πήγαν μαζί στο Centro και ήπιανε milkshake. Αν υποψιαστώ πως η κόρη μου ξενυχτάει και βγαίνει πιο πολύ απ’ ό,τι εγώ, θα τρελλαθώ!
