Πριν καμιά βδομάδα μπήκε ο παππούς μου (87) στο νοσοκομείο. Μια απλή λαρυγγίτιδα εξελίχθηκε σε γενική κατάρευση και η γιαγιά μου έκρινε σκόπιμο να μπει ο παππούς στο νοσοκομείο και μάλιστα όχι σε όποιο κι όποιο, αλλά στο Ιατρικό Κέντρο. Μέχρι εδώ καλά. Εκεί του παππού του βάλανε ορούς και σωληνάκια, τον ταϊζανε από τη μύτη και άλλα τέτοια απεχθή και ο παππούς με λίγα λόγια ήτανε φυτό. Δεν έτρωγε, δεν μίλαγε, δεν σηκωνότανε, δεν επικοινωνούσε. Μετά από τρεις μέρες και αφού οι γιατροί είπαν πως θα πάρει πολύ καιρό η θεραπεία, η γιαγιά αποφάσισε να τον μεταφέρει σε δημόσιο νοσοκομείο. Μόλις το άκουσαν αυτό στο Ιατρικό, ξαφνικά άλλαξαν γνώμη. Είπαν πως ο παππούς χρειάζεται μόνο δυό μέρες ακόμα, του βγάλανε τα σωληνάκια και ξαφνικά ο παππούς ξαναζωντάνεψε, τρώει κανονικά, μιλάει και σηκώνεται. Και τώρα είμαι σε δίλημμα. Να πιστέψω ξαφνικά σε θαύματα ή να χάσω την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους;
Υ.Γ. Φυσικά ο παππούς δεν βγήκε σε δύο μέρες από εκεί. Όταν πέρασαν οι δύο μέρες, οι γιατροί είπαν πως χρειάζονται άλλες δύο. Και μετά από αυτό άλλες τρεις. Και ο λογαριασμός μεγαλώνει. Η γιαγιά κάνει κουμάντο βέβαια, αλλά για πόσο θα της φτάνουν τα λεφτά ακόμα; Και ναι, ο παππούς δεν είναι καλά. Η γιαγιά πιστεύει πως εκεί θα έχει καλύτερους γιατρούς και εξυπηρέτηση, θέλει το καλύτερο για τον άντρα της. Την εκμετάλλευση αυτού όμως, δεν την βλέπει;
Μακάρι να γίνει καλά ο παππούς. Δεν έχω τίποτα άλλο να πω μετά από αυτά.