Ζήσαμε την πρώτη μας περιπέτεια με τη βάρκα 🙂
Την Κυριακή το βράδυ γνωριστήκαμε και προσωπικά με ένα ζευγάρι με δυο κοριτσάκια, που τους ξέραμε (τη μαμά δηλαδή) από το σάιτ των Συνταγών. Ήρθαν Καλαμάτα και βρεθήκαμε να πάμε να φάμε. Συμπαθηθήκαμε γενικώς 🙂 και ιδιαιτέρως τα πιτσιρίκια που έπαιξαν πάρα πολύ ωραία. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε όλοι μαζί για μπάνιο τη Δευτέρα το πρωί…
Όμως θέλαμε και να πάμε βόλτα με τη βάρκα. Γιατί να χάσουμε ένα από τα δυο; Αποφασίσαμε να τα συνδιάσουμε! Έτσι πήραμε τη βάρκα μας και πήγαμε στη Μπούκα με τη βάρκα (είναι στη Μεσσήνη, που είναι κάνα 20λεπτο με το αυτοκίνητο από εδώ). Μας πήρε πολύ περισσότερη ώρα απ’ όσο νομίζαμε, γύρω στα 50 λεπτά, αλλά η αλήθεια είναι πως ευχαριστηθήκαμε πάρα πολύ τη διαδρομή. Παίζαμε με το νερό που μας πιτσίλαγε, χαζεύαμε τις ωραίες παραλίες και γελάγαμε.
Φτάσαμε στη Μπούκα, βγάλαμε τη βάρκα λίγο έξω και κάτσαμε να κάνουμε μπάνιο με τους φίλους και να παίξουν τα παιδιά.
Μέχρι εδώ όλα τέλεια! Όμως ο καιρός αποφάσισε να μας τα χαλάσει. Κάθε απόγευμα πιάνει αεράκι, αλλά τώρα το έπιασε πολύ νωρίς. Έτσι βρεθήκαμε στη Μεσσήνη, να φυσάει τρελός αέρας, κι εμείς να μη μπορούμε να φύγουμε… Όμως αυτό ήταν μικρό το κακό (και ίσως και να βγήκε σε καλό θα έλεγα 🙂 ) γιατί οι καλοί αυτοί άνθρωποι μας κάλεσαν να πάμε στο σπίτι τους να φάμε όλοι μαζί και μετά, το απόγευμα, αν έπεφτε ο αέρας, να φεύγαμε.
Έτσι πήγαμε σπίτι τους, μοιράστηκαν το φαγητό και το γλυκό τους μαζί μας (έμαθα και tip: όταν ψήνεις μπιφτέκια στη σχάρα, πανάρισέ τα λιγάκι με σιμιγδάλι και δεν κολλάνε καθόλου στη σχάρα! ), γνωρίσαμε τους γονείς τους (ο μπαμπάς τρελό πειραχτήρι με πολύ χιούμορ και γέλιο), τα παιδιά συνέχισαν το παιχνίδι… Μια χαρά δηλαδή!
Η ώρα είχε περάσει όμως κι εμείς από τη μια αισθανόμασταν λίγο άσχημα που τους είχαμε ξεβολέψει τους ανθρώπους, από την άλλη είχαμε αρχίσει να αγχωνόμαστε για το πότε και πως θα γυρίσουμε πίσω. Ο αέρας φαινόταν να έχει κόψει και έτσι είπαμε να πάμε προς την παραλία να δούμε τι γίνεται. Αν όλα ήταν οκ, θα φεύγαμε, αλλιώς θα μας πήγαινε ο άνθρωπος πίσω στην Καλαμάτα με το αυτοκίνητο και θα παίρναμε τη βάρκα την επόμενη μέρα.
Η περιπέτεια ξεκίνησε λίγο πριν φύγουμε από το σπίτι τους. Η Ιωάννα είχε κυλιστεί στο γκαζόν και την είχε πιάσει φαγούρα παντού. Προφανώς κάποια αλλεργία ήταν, αλλά είχε κάνει κοκκινίλες και παραπονιόταν έντονα. Την ξεπλύναμε και της δώσαμε και λίγο παιδικό αντισταμινικό και ηρέμησε λιγάκι.
Φτάσαμε στην παραλία και είδαμε πως είχε μεν κύμα, αλλά όχι τόσο όσο το μεσημέρι. Αποφασίσαμε να το προσπαθήσουμε. Μπήκαμε στη βάρκα και ξεκινήσαμε. Όμως η Ιωάννα που είχε βραχεί στο μεταξύ από τη θάλασσα, άρχισε να παραπονιέται ξανά για τρομερή φαγούρα. Το αλάτι την φούντωσε και το αντισταμινικό δεν είχε πιάσει ακόμα μάλλον. Η βάρκα κοπανιόταν στο κύμα (παρότι ήταν μόνο ένα 3αράκι), η Ιωάννα γκρίνιαζε και κρατιόταν με το ζόρι να μη βάλει τα κλάματα και γενικώς δεν ήταν ό,τι καλύτερο. Οπότε η απόφαση πάρθηκε: θα το αφήναμε στο μώλο που μας είπαν πως υπήρχε εκεί και θα φεύγαμε με το αυτοκίνητο. Μπήκαμε λοιπόν στις εκβολές του ποταμού, όπου λίγο πιο μέσα ήταν ο μώλος. Έλα όμως που ήταν ρηχά πολύ και βρήκε κάτω η προπέλα… Να η πρώτη ζημιά. Προσπαθήσαμε να βγάλουμε τα κουπιά για να την πάμε λίγο έτσι και… έσπασε το ένα! Και ενώ λοιπόν ήμασταν μες τη μέση του ποταμού, με ένα σπασμένο κουπί, μια μηχανή που κοντεύαμε να καταστρέψουμε και ένα κάποιο άγχος για το τι θα κάνουμε, άρχισε και η Ιωάννα να κλαίει σπαρακτικά γιατί η φαγούρα είχε γίνει ανυπόφορη.
Εγώ φοβόμουν πολύ μη τυχόν πάθει κάνα αλλεργικό σοκ εκεί πέρα, μες τη μέση του πουθενά και δεν ξέρω τι να κάνω… Αυτός ήταν και από τους λόγους που είπα έτσι κι αλλιώς να μη συνεχίσουμε με τη βάρκα, γιατί παραπονιόταν από πριν. Ευτυχώς είχα καθαρό νερό μαζί μου, της ξέπλυνα όσο μπορούσα τα πόδια να φύγει το αλάτι και της είπα να τα χαϊδεύει αντί να τα ξύνει, μπας και ηρεμήσει. Στο μεταξύ είχε έρθει ο φίλος με το αυτοκίνητο, είχε καλέσει και τη γυναίκα του να μας φέρει λίγο αντισταμινικό ακόμα, βάλαμε τη μηχανή ξανά να δουλεύει (απλώς όχι εντελώς κάθετα) και σιγά σιγά, με την Ιωάννα να έχει ηρεμήσει πλέον, πήγαμε στο μώλο.
Μας έφερε ο άνθρωπος στην Καλαμάτα και μετά πήγε ο Κωνσταντίνος να πάρει το αυτοκίνητο με το τρέιλερ για να φέρει τη βάρκα, γιατί μας είπαν πως εκεί κλέβουν συνέχεια (πράγματι οι λοιπές βάρκες ήταν όλες τριπλοκλειδωμένες). Στο δρόμο του έφυγε και ένα παξιμάδι από τα φώτα του τρέιλερ, μαζεύανε φώτα από το δρόμο και ψάχνανε -μες την αργία- να βρουν παξιμάδι από κάποιο μαγαζί. Πάλι καλά είχε ένα γνωστό στη Μεσσήνη ο φίλος και τακτοποιήθηκε και αυτό.
Εμείς κάναμε μπάνιο να φύγουν όλα από πάνω μας και να ηρεμήσει εντελώς η Ιωάννα και ο Κωνσταντίνος επέστρεψε με τη βάρκα (σώα ευτυχώς). Και μου είπε πως πλέον η θάλασσα ήταν λάδι…
Τέλος καλό όλα καλά φυσικά. Αλλά ήταν μια μέρα που δε θα ξεχάσουμε εύκολα. Με ρώτησε ο Κωνσταντίνος τι μάθαμε από την εμπειρία… Εγώ του είπα να κοιτάμε τον καιρό καλύτερα και να ξέρουμε πως η βάρκα δεν πάει ούτε με 3 μποφόρ. Ο Κωσνταντίνος είπε πως μάθαμε ότι χρειαζόμαστε ένα καινούριο σκάφος, μεγαλύτερο, που να μη μασάει από τον καιρο! χαχαχααχαχαχαα. Είδατε τι ωραία -και βολικά- μαθήματα μπορεί να αποκομίσει κανείς;
Επίσης επιβεβαιώσαμε -για μια ακόμα φορά- πως υπάρχουν άνθρωποι πρόθυμοι να βοηθήσουν, να μοιραστούν μαζί σου το φαγητό και το σπίτι τους, να τρέξουν στην ώρα ανάγκης σου, ακόμα και αν σε ξέρουν μόνο μερικές ώρες… Κι εμείς το ίδιο θα κάναμε το ξέρω, αλλά είναι διαφορετικό όταν είσαι ο αποδέκτης αυτής της απλόχερης βοήθειας.
Ευχαριστούμε 🙂
XAXAXA, λες? Αυτό με το μεγαλύτερο σκάφος το ψηφίζω κι εγώ, αν και πιστεύω αν δεν ήταν η Ιωάννα,δεν θα σας πείραζε και τόσο το τριαράκι… Να σας δίνω το ανεμόμετρό μου? ;-ΡΡΡΡ
Περιπετεια πραγματι! Οσο για τα μαθηματα πολλα… οπως συμβουλευει και ο Οδηγος: “Don’t Panic” 🙂
Τι μου θύμησες βρε Στέλλα … !!!!
Τι σου θύμησα Κωνσταντίνα;;; Είχες περάσει κι εσύ περιπέτεια τέτοια;
Πω πω, όλα παλεύονται αλλά με την Ιωάννα να μην αισθάνεται καλά, φαντάζομαι πως θα ήταν πολύ αγχωτικό. Ευτυχώς πέρασε και όλα καλά! Η μέρα σας άφησε με μία ιστορία που θα λέτε για πολλά χρόνια και επίσης με καλούς φίλους :))
Το καλύτερο το είπε ο Κωνσταντίνος, καιρός για κότερο!
sunny πράγματι αυτό ήταν το χειρότερο. Αν ήμασταν όλοι καλά δε θα έτρεχε τίποτα, ακόμα και με τη βάρκα γυρνάγαμε Καλαμάτα σιγά σιγά. Τέλος καλό όλα καλά όμως! Ακριβώς όπως τα λες 🙂
Αχ Στέλλα , κάτι τέτοια συμβαίνουν πάντα οταν είσαι σε ενα σκαρι (μικρο η μεγάλο) … εχουμε περάσει τέτοια εμεις ουκ ολίγα.
Να πεις του Κωνσταντίνου να αφησει αυτα που ξέρει και το μάθημα ήταν “δεν εχω εμπιστοσυνη στη θάλασσα ποτε” και όχι οτι χρειάζεστε μεγαλύτερο σκάφος. Και στο μεγαλύτερο τα ίδια μπορει να συμβουν. Ακου με και μενα .
Καλα ταξίδια να έχετε και καλους καιρους να συναντάτε !!!!!
Κωνσταντίνα κι εγώ έχω περάσει κι αλλα τέτοια. Έχει ο μπαμπάς μου ένα μεγαλύτερο σκάφος (ένα τρεχαντήρι που το έχει διαμορφώσει) και έχουμε περάσει πολλές περιπέτειες. Έχουμε χαθεί, έχει χαλάσει μες τη μέση του πελάγου, μας έχουν πιάσει ξαφνικές τρικυμίες… Πολλά θυμάμαι. Αλλά ευτυχώς όλα με καλό τέλος 🙂
Όσο για τον Κωνσταντίνο, τα ξέρει αυτά, αλλά ψάχνει να βρει δικαιολογία… χαχχααχαχαχα