Την Κυριακή αποφασίσαμε πως αρκετές βόλτες είχαμε κάνει στη Στεμνίτσα, καιρός να δούμε και άλλα πράγματα. Άλλωστε από την Στεμνίτσα μπορεί κανείς εύκολα και γρήγορα να βρεθεί σε πολλά ωραία μέρη. Ρωτήσαμε λοιπόν και μας πρότειναν να κάνουμε μια στάση στην Αρχαία Γόρτυνα και στον ποταμό Λούσιο.
Μόλις 12 χιλιόμετρα μακριά από τη Στεμνίτσα λοιπόν αφήσαμε το αυτοκίνητο δίπλα στο γεφυράκι του Κόκκορη πάνω από τον Λούσιο. Ο Λούσιος απ’ό,τι έμαθα είναι ο καταλληλότερος ποταμός στην Ελλάδα για rafting. Εμείς βέβαια το πιο extreme sport που μπορούμε να κάνουμε είναι να κατέβουμε στο ποτάμι και να περπατήσουμε λίγο στην όχθη, καταφέρνοντας να ΜΗ πέσουν τα παιδιά μέσα και τρέχουμε για άλλα ρούχα!
Πριν κατέβουμε λοιπόν στο ποτάμι, περάσαμε το πέτρινο γεφυράκι και πήγαμε στην Αρχαία Γόρτυνα (2 λεπτά περπάτημα) και είδαμε το Ασκληπιείο. Μετά γυρίσαμε, είδαμε το εκκλησάκι του Αγιου Ανδρέα και ενα νερόμυλο και κατεβήκαμε στο ποτάμι. Κρίμα που δεν είχαμε κανένα σάντουιτς γιατί ήταν ιδανικά για ένα όμορφο πικνικ. Ήπιαμε νερό από το ποτάμι, περπατησαμε στις όχθες του, βγάλαμε φωτογραφίες. Σε δύο σημεία είχαν και κούνιες από σκοινί και ξύλο και κάναμε κούνια πάνω από το ποτάμι. Είναι ένα πάρα πολύ όμορφο μέρος και κάποια στιγμη θα ήθελα πολύ να κάνουμε μια μεγαλύτερη διαδρομή στο φαράγγι (χωρίς παιδιά όμως).
Από εκεί ξεκινήσαμε για πίσω. Σταματήσαμε λίγο πιο κάτω, γύρω στα 10 λεπτά πριν τη Μεγαλόπολη, σε ένα εστιατόριο που λέγεται “Τα παπάκια”. Στρέμματα ολόκληρα φιλοξενούν διάφορα ζώα, όπως ελάφια, στρουθοκάμηλους, παγώνια, κύκνους, πάπιες, αγριόχοιρους και άλλα. Τα περισσότερα από αυτά στα σερβίρουν κιόλας. Αφού λοιπόν ταϊσαμε τα ελαφάκια, μετά πήγαμε μέσα να τα φάμε! Εγώ για να πω την αληθεια δεν άντεξα ούτε να πω πως θα φάω ελάφι. Πηγα να το παραγγείλω, αλλα δε μου έβγαινε με τίποτα. Έτσι πήρα κόκκορα κρασάτο. Οι άλλοι όμως το φάγανε το ελαφάκι τους κοκκινιστό. Τα παιδιά φυσικά το λάτρεψαν το μέρος, γιατί είχε τη λιμνούλα με τους κύκνους και τις πάπιες, είχε παιδική χαρά, είχε ελάφια να ταίσουν, είχε μπόλικο χώρο να παίξουν. Κι εμένα μου άρεσαν αυτά, αλλά είχε και τα αρνητικά του. Πρώτον είχε δύο κακόμοιρες αλεπουδίτσες κλεισμένες σε πολύ περιορισμένο χώρο. Δεύτερον είχε μεν να φας αγριόχοιρο και ελάφι, αλλά είχε μονο πατάτες τηγανιτές. Ούτε μακαρόνια, ούτε ρύζι. Οι μερίδες του ήταν καλές και το φαγητό καλομαγειρεμένο (το ότι το ελάφι δεν άρεσε στον Κωνσταντίνο είναι θέμα γούστου). Από τιμές…ελάφι φάγαμε τι περιμενετε; Η χωριάτικη σαλάτα είχε 3 ευρώ, ο κόκκορας 8 και το ελάφι 14.
Μετά από όλα αυτά τα ωραία, επιστρέψαμε Καλαμάτα, ψηφίσαμε και μετά πισω στο σπίτι και τη ρουτίνα. Περάσαμε όμως τρεις πολύ όμορφες μέρες και γεμίσαμε μπαταρίες. Η μύτη όλων μας τρέχει λίγο αλλά χαλάλι.