Η Στεμνίτσα λοιπόν είναι ένα ορεινό χωριό (γύρω στα 1000 μέτρα). Παντού γύρω δεσπόζει η πέτρα. Όλο το χωριό είναι χτισμένο πάνω σε ένα βράχο, τα σπίτια είναι πέτρινα, οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια, οι μάντρες… Όλα πέτρινα. Το μόνο που δεν είναι πέτρινο είναι οι άνθρωποι, που είναι ίσως οι πιο φιλόξενοι και εξυπηρετικοί άνθρωποι που έχω δει. Μια μικρή πληροφορία ζητούσες και έπαιρνες όχι μόνο λεπτομερή απάντηση σε αυτό που ρώτησες, αλλά και πλήρη ξενάγηση στο χωριό, λεπτομέρειες για την ιστορία του, τι θα πρέπει επίσης να δεις.
Στο χωριό μένουν πλέον γύρω στους 400 ανθρώπους, δεν έχει δημοτικό ή γυμνάσιο. Άλλο ένα χωριό που ζωντανεύει μόνο την τουριστική περίοδο και τις εκλογές. Να γιατί λοιπόν αυτό το σαββατοκύριακο ήταν ιδανικό. Λόγω εκλογών είχε πολύ κόσμο, η πλατεία ήταν γεμάτη ανθρώπους που μιλάγανε για τους δημαρχους και η παιδική χαρά γεμάτη παιδιά και γέλια.
Παρασκευή και σάββατο κάναμε τις βόλτες μας στο χωριό. Όμορφα πέτρινα μονοπάτια, μόνο που πρέπει να έχεις όρεξη για ανηφόρα. Όπως είπε και ο Τάκης, πρέπει να παίρνει κανείς τις ανηφόρες. Έτσι μετά ξέρεις τι κατηφόρα έχεις να κατέβεις. Ενώ αν πας προς τα κάτω… μετά δεν ξέρεις τι ανηφόρα σε περιμένει! Μπορει να κουραστείς λίγο (αν και το γυμναστήριο έχει κανει δουλειά και δεν λαχάνιασα καθόλου) αλλά φυσικά σε αποζημιώνει η θέα. Είσαι ψηλά και βλέπεις όλο το χωριό κάτω. Ένα από τα πιο όμορφα μέρη είναι το δημοτικό πάρκο όπου υπάρχει και καφετέρια, μόνο που έκλεισε από την άνοιξη. Και είναι κρίμα γιατί είναι ένας μικρός παράδεισος.
(πατήστε πάνω για να μεγαλώσουν)
Έχει πολλά μέρη να δεις, εκκλησίες, σπίτια και ηρώα, αλλά το καλύτερο είναι το λαογραφικό μουσείο. Εκεί η κυρία που ήταν μέσα μας έλυσε όλες μας τις απορίες και μας είπε λεπτομέρειες για τη ζωή στο χωριό πριν χρόνια. Έχει μέσα φορεσιές και όπλα και σκεύη, έχει ολόκληρο σπίτι παραδοσιακό με τα έπιπλά του, αλλά το πιο ωραίο είναι ο χώρος με τα εργαστήρια. Έχει κηροπλάστη, καμπανά, γανωτή, αργυροχρυσοχόο (που είναι και παράδοση στη Στεμνίτσα) και μπαλωματή., με όλα τους τα εργαλεία και εξαρτήματα. Είδαμε μήτρες για καμπάνες, αποστακτήρια, πως φτιάχναν κεριά και γανώναν τα χάλκινα σκεύη.
Φυσικά έχει και καλό φαϊ. Δοκιμάσαμε δύο ταβερνίτσες (που μου διαφεύγει τώρα το όνομα αλλά είναι πάνω στην κεντρική πλατεία). Και οι δύο είχαν καλό φαί, μεγάλες μερίδες και λογικές τιμές. Ειδικά στη δεύτερη ταβέρνα έφαγα τις πιο νόστιμες μελιτζάνες με τυρί στο φούρνο που έχω φάει. Μην περιμένετε πολύ μεγάλη ποικιλία, αλλά δεν έχει σημασία. Απένταντι στο “καταφύγιο” φάγαμε φρεσκοφτιαγμένους λουκουμάδες.
Περάσαμε λοιπόν τέλεια. Ο καιρός ήταν καλός (με κρύο φυσικά – πάπλωμα το βράδυ και 2 μπλούζες με μπουφάν τη μέρα), περπατήσαμε πολύ, τα παιδιά παίξανε στην παιδική χαρά, κάναμε εξερευνήσεις, φάγαμε, μάθαμε.. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια εκδρομή;