Δεν μπορώ να πω. Πάντα είχα ένα κάτι εναντίον των ποιημάτων στις σχολικές γιορτές. Όλα αυτά τα εθνικόφρονα και τα “εμπρός να πολεμήσουμε τους Τούρκους/Ιταλούς/Γερμανούς κλπ” κάπως μου γυρνάνε το στομάχι.
Η 17 Νοέμβρη πίστευα μέχρι τώρα πως ήταν λίγο διαφορετική γιορτή. Αν και βρίσκω ελαφρώς γελοίο το να τραγουδούν παιδιά νηπιαγωγείου ή πρώτης δημοτικού το χελιδόνι (τι να καταλάβουν τα μικρά τώρα…), είναι μια γιορτή που αξίζει να την γιορτάζουμε. Δεν είναι σαν την 28η Οκτωβρίου που γιορτάζουμε την έναρξη ενός πολέμου (αντί για τη λήξη του).
Σήμερα όμως πήρα στα χέρια μου το ποίημα που πρέπει να μάθει η Ιωάννα για τη γιορτή που θα κάνουν στο νηπιαγωγείο. Έλεος βρε παιδιά… Μα είναι δυνατόν ένα μικρό παιδάκι 4 χρονών να πρέπει να μάθει το
“Οχι άλλα δάκρυα, κλείσαν οι τάφοι, λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί;” ;;;;;;
Δεν λες πάλι καλά που μαθαίνει κάτι που έχει σωστό στίχο και εκπληκτική μελοποίηση? Να σκεφτείς, πως ανάλογης ηλικίας παιδάκια τραγουδάνε όλο το σκυλολόι που κυκλοφορεί ως μουσική… Για να μην μιλήσω για τα (συνήθως πολύ ανόητα) παιδικά τραγουδάκια και ποιήματα που συνήθως λένε στις γιορτές… Πες της θα της δώσω την κιθάρα να το λέει τραγουδώντας!
;-D
Σε γενικές γραμμές συμφωνώ, αλλά εδώ που τα λέμε προτιμώ να ακούω ένα παιδάκι να τραγουδάει το ανόητο “μια ωραία πεταλούδα”, παρά ένα εκπληκτικό τραγούδι που μιλάει για νεκρούς που γίνονται λίπασμα!
Από την άλλη, αν της έδινες την κιθάρα σου θα αποκτούσε καινούριο ενδιαφέρον το θέμα ;-D
(απ’ότι κατάλαβα, θα το πούνε ως ποίημα και όχι ως τραγούδι)
To “χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Αντρέα” θα το πουν; 🙂
A, άμα είναι να το πούνε σαν ποίημα, άσε… εγώ για τραγούδι μίλαγα. Καλύτερα θα ήτανε να λέγανε για την ειρήνη και την ελευθερία, για παράδειγμα, τα ποιήματα του Δημήτρη Μανθόπουλου (για παιδιά) είναι εκπληκτικά. Και όσο για την κιθάρα, χεχε, έχουμε και την μελοποίησή τους! Επίσης, δες και τα βιβλία της Παυλίνας Παμπούδη για παιδιά (άσχετο, αλλά επειδή είναι ποιήτρια την θυμήθηκα και αυτήν!)
;-D
Ανατριχίλα σκέτη…..άσε….