Την Κυριακή αποφασίσαμε να πάμε εκδρομή στην Αρχαία Ολυμπία. Αν και ποτέ δεν χρειάζεσαι πραγματικά κάποιο λόγο για να πας εκδρομή, εμείς είχαμε δύο πολύ σημαντικούς. Πρώτον είχαμε φιλοξενούμενο από τη Δανία που έπρεπε να δει και κάτι πέρα από την Καλαμάτα σε αυτό το ταξίδι του και δεύτερον ήταν μια σούπερ ευκαιρία να συναντήσουμε την καλή μας (πλέον) φίλη Σοφία.
Έχοντας λοιπόν τυπωμένες τις εξαιρετικές οδηγίες, ένα χάρτη καλού κακού, τη φωτογραφική μας μηχανή και μπόλικη καλή διάθεση ξεκινήσαμε. Κάναμε τη στάση μας στα Λουτρά του Καϊάφα για να δούμε πόσο μπορεί να παραμελήσει κανείς έναν όμορφο χώρο, μια στάση στα Κρέστενα για να παραλάβουμε τη Σοφία, μια στάση στο φράγμα ενός ποταμού του οποίου δυστυχώς η λειψή μου μνήμη δεν συγκράτησε το όνομα και τέλος φτάσαμε στην Αρχαία Ολυμπία (όχι τη γιαγιά μου, αυτή είναι άλλη αρχαία Ολυμπία). Η διαδρομή ήταν γενικώς όμορφη και κάπως διαφορετική από αυτά που βλέπουμε εδώ τριγύρω (βλέπε “μόνο ελιές”). Το χωριό επίσης όμορφο και το πετύχαμε και σε ήσυχη μέρα.
Φυσικά το σουξέ της ημέρας ήταν χωρίς άλλο το Μουσείο, αλλά κυρίως ο αρχαιολογικός χώρος δίπλα, με αποκορύφωμα για τα παιδιά το Στάδιο. Περιτό να πω πως ο Γιώργος είχε πάθει μια… έξαψη να το πω, πλάκα να το πω… Βρισκόταν ανάμεσα σε αρχαία, σε αγάλματα, είδε περικεφαλαίες και περικνημίδες και ασπίδες και δόρατα, έτρεξε στο στάδιο, έπρηξε την Σοφία στις ερωτήσεις… Μη βρει άνθρωπο να απαντάει σε ερωτήσεις, μετά δεν τον αφήνει σε ησυχία. Βέβαια έχασε η Σοφία την ησυχία της και την βρήκα εγώ για λίγο, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Φυσικά και η Ιωάννα πέρασε εξίσου καλά και ευχαριστήθηκε την όλη εκδρομή, είδε τα εκθέματα του μουσείου, χάζεψε με τη βρύση που τρέχει σαπούνι στις τουαλέτες του (μεγάλη χλίδα οι τουαλέτες του μουσείου), έφτιαξε μετάλλια από άμμο για να πάρει όταν θα έτρεχε στο στάδιο και άκουγε πολύ προσεκτικά όλες τις απαντήσεις στις ερωτήσεις του Γιώργου (μόνιμη τακτική. Η ίδια δεν ρωτάει ποτέ -όχι ότι προλαβαίνει κιόλας- αλλά ακούει τα πάντα και μαθαίνει έτσι).
Αφού χορτάσαμε το πνεύμα μας, πήγαμε να χορτάσουμε και την κοιλιά μας με νόστιμα παϊδάκια κοτόπουλου και φρεσκοψημένες βάφλες με παγωτό Δωδώνη.
Γυρίσαμε με καινούριες εμπειρίες στην ψυχή μας, καινούριους φίλους στην καρδιά μας και καινούρια dvd στην τσέπη μας! Υπάρχει τίποτα καλύτερο;;
Χιχιχιχι, οι τουαλέτες του Μουσείου είναι κάτι σαν την τουαλέτα από το Χάρυ Πότερ 2, που βρίσκεται η είσοδος για την Κάμαρα με τα Μυστικά αλλά στο κάπως όχι ακριβώς, αλλά τελείως διαφορετικό από μπαρόκ. Εγώ πάντως, καλού κακού, έριξα μια πιο προσεχτική ματιά στις βρύσες!!! Πάντως, η Σοφία δεν έχασε καθόλου την ησυχία της, ίσα ίσα, πέρασε καταπληκτικά, και την επόμενη φορά που θα φοράει κάτι σε χαμηλότερο τακούνι, θα τρέξει μαζί με τον Γιώργο (και την Ιωάννα) στο στάδιο (βαρελάκια δεν μπορούμε να κάνουμε στα πρανί, μας μαλώνουν οι φύλακες!!!). Γιούπι, είπα?? Α, να πω λοιπόν!! ΓΙΟΥΠΙ!!!!!!