Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Να λοιπόν που βρήκα λίγο χρόνο να γράψω και από εδώ.

Δεν ήθελα το πρώτο ποστ από αυτό το σπίτι να είναι μες τη γκρίνια, αλλά πολύ φοβάμαι πως δεν γίνεται αλλιώς. Είμαι πολύ πολύ κουρασμένη. Την τελευταία εβδομάδα κοιμάμαι από τις 9 το βράδυ, με πονεμένα πόδια και μέση. Αλλά μπορώ να πω πως (με τη βοήθεια πολύ κόσμου) σχεδόν όλες οι κούτες έχουν τακτοποιηθεί. Σήμερα τελείωσα και το μεγάλο βάσανο, το δωμάτιο των παιδιών με τα 5.654 παιχνίδια τους. Μόνο το γραφείο μας έχει μείνει να σουλουπωθεί κάπως. Το υπόλοιπο είναι τακτοποιημένο και καθαρό.

Φυσικά όμως δεν μένουμε ακόμα εδώ. Ο υδραυλικός που είχε 4 μέρες δουλειά και θα είχε τελειώσει το προηγούμενο Σάββατο, σήμερα μου είπε πως δεν ξέρει πότε θα τελειώσει… Το πήρα απόφαση λοιπόν, ανέβαλα το πάρτυ για την επόμενη Κυριακή και νιώθω λίγο πιο ήρεμη.

Επίσης είμαι και πιο ήρεμη όταν οι διάφοροι μάστορες που είχαν τελειώσει από μέσα (λέμε τώρα), θυμούνται κάτι και έρχονται και μου κάνουν 3-4 τρύπες ακόμα, έτσι για να μου βρίσκονται και για να πρέπει να ξανασκουπίσω μετά. Το μεγάλο σοκ το έπαθα χτες με τον μαρμαρά. Κάποια στιγμή ακουμε με τον Κωνσταντίνο τρομερό θόρυβο και μπαμ μπουμ από κάτω. “Μα καλά τι κάνουν, μας γκρεμίζουν το σπίτι;” αναρωτηθήκαμε γελώντας (γελάγαμε γιατί νομίζαμε πως ήταν κάτω μόνο ο υδραυλικός και απλώς έκανε θόρυβο στο λεβητοστάσιο βάζοντας σωλήνες). Κατεβαίνω λοιπόν και αντικρίζω μπροστά μου τον μάστορα του μαρμαρά (που έπρεπε να έχει έρθει να αλλάξει ένα μάρμαρο σε ένα παράθυρο πριν από 2 μήνες…). Για έλα κάτω, μου λέει, γιατί κάτι δεν πάει καλά. Και κατέβηκα. Και τι είδαν τα ματάκια μου; Ο τοίχος κάτω από το παράθυρο ήταν σπασμένος και είχε και μια τρύπα που έβλεπες έξω στον κήπο! Τι να πω… ένιωσα ξαφνικά το κεφάλι μου να έχει μεγαλώσει και να υπάρχει μια ολόκληρη ορχήστρα μέσα που παίζει στη διαπασών σκυλάδικα. Δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα μετά από αυτό (το υπόγειο το είχα κάνει κούκλα. Ήταν σκουπισμένο, τακτοποιημένο, σφουγγαρισμένο. Ήταν. Γιατί τώρα είχε ένα σωρό κομμάτια σπασμένου τοίχου στο πάτωμα και πάνω στο κρεβάτι).

Μετά από αυτό νομίζω έπαθα ανοσία. Όταν είδα σήμερα να βάζει τους θερμοστάτες και το φρεσκοσκουπισμένο μου πάτωμα να γεμίζει σκόνη, δεν ένιωσα τίποτα.

Που θα πάει, θα περάσει. Θα τελειώσουν, θα μείνουμε μέσα και θα τα θυμάμαι αυτά γελώντας (λέμε τώρα). Άντε, καλό μήνα.