Φέτος έγινε στην Καρδίτσα η 4η Πανελλήνια Συνάντηση Σχολικών Χορωδιών. Η μουσικός του σχολείου μας, κυρία Ιρένα Χολιαστού, κάνει απίστευτα καλή δουλειά και έχει καταφέρει να έχουμε μια πολύ αξιόλογη σχολική χορωδία, την οποία και δέχτηκαν στη συνάντηση αυτή. Μόνο το δικό μας σχολείο συμμετείχε από όλη τη Μεσσηνία!
Η Ιωάννα συμμετέχει στην χορωδία, οπότε τη συνοδέψαμε για να μπορέσουμε να καμαρώσουμε το παιδί μας να τραγουδάει! Τι χαζογονείς θα είμασταν αλλιώς! Η εκδήλωση είχε αρχίσει από την Τετάρτη, αλλά το δικό μας σχολείο θα παρουσίαζε το πρόγραμμά του την Κυριακή το πρωί. Έτσι ξεκινήσαμε από εδώ το Σάββατο τα ξημερώματα. Είχαμε κλείσει ένα πούλμαν 60 θέσεων και παιδιά και συνοδοί ξεκινήσαμε στις 7 το πρωί για το μακρινό ταξίδι. Είχαμε ακούσει για χιόνια και κακοκαιρία και η αλήθεια είναι πως αν δεν ήταν κάτι τόσο σημαντικό, για το οποίο είχαν δουλέψει τα παιδιά τόσο καιρό, δε θα το ρισκάραμε να πάμε. Και ειδικά εμείς, που είμαστε και με αντιβιώσεις αυτό τον καιρό. Καλά, τα μισά παιδιά μέσα στο λεωφορείο ήταν άρρωστα δηλαδή με αυτή τη βρωμοΐωση που κυκλοφορεί, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις, ούτε αυτό σε βάζει κάτω!
Για να μην τα πολυλογώ, κάναμε 9 ώρες να φτάσουμε, με δυο στάσεις στο δρόμο και καμιά ώρα από την Καρδίτσα μέχρι το ξενοδοείο, γιατί και ψιλοχαθήκαμε και δεν ανέβαινε ο δρόμος λόγω χιονιού και έπρεπε να κάνουμε μανούβρες και να βρούμε άλλο δρόμο κλπ (το ξενοδοχείο ήταν στο Μουζάκι και κάναμε γύρω στα 40 λεπτά με όλο το χιόνι και την κακοκαιρία). Όμως ήταν μια διαδρομή υπέροχη! Από τη μια τα πιτσιρίκια που έκαναν πρόβα τα τραγούδια τους και από την άλλη το χιόνι! Και μιλάμε για ΠΟΛΥ χιόνι όχι αστεία! Δεν ξέρω αν έχω δει εγώ στη ζωή μου τόσο χιόνι ξανά, όχι τα παιδιά! Ευτυχώς η μέρα ήταν καλή, ούτε βροχές, ούτε ομίχλες, ούτε τίποτα. Και οι δρόμοι καθαροί. Αλλά τα πάντα γύρω άσπρα! Μικροί και μεγάλοι κοιτάζαμε από τα παράθυρα μαγεμένοι… Δε σταματήσαμε φυσικά, παρά τα παρακάλια των παιδιών, γιατί αν σταματάγαμε θα βρεχόντουσαν όλα και μετά… σιγά μην τραγουδούσανε την άλλη μέρα. Είχαν όμως την ευκαιρία να χαρούνε το χιόνι στο ξενοδοχείο! Εγώ και η Ιωάννα δυστυχώς απαγορευόταν να βγούμε στο χιόνι με τη βρογχίτιδα, αλλά και μόνο που το πιάσαμε λίγο με το χέρι μας, ήταν κάτι…
- Θέα από το ξενοδοχείο
Το ξενοδοχείο ήταν απλά υπέροχο. Μείναμε στο Μουζάκι Παλάς και παρότι κάτσαμε ελάχιστα, φύγαμε με τις καλύτερες εντυπωσεις. Και το φαγητό του και ο μπουφές του και τα δωμάτια, όλα ήταν σούπερ. Και έχει και σπα μέσα αν κάποιος θέλει να περάσει ένα πιο σούπερ σαββατοκύριακο! Βέβαια είναι τσιμπιμένο και δεν ξέρω αν θα πηγαίναμε ποτέ σε κανονικές τιμές (γιατί τώρα βεβαίως ήταν άλλη τιμή λόγω πλήθους! )
Το ξενοδοχείο
Με το που φτάσαμε στο ξενοδοχείο, φάγαμε, ξεκουραστήκαμε καμιά ώρα και μετά ξανά μέσα στο πούλμαν για να πάμε στην Καρδίτσα να δούμε μερικές από τις άλλες χορωδίες. Η εκδήλωση γινόταν μέσα στο Αμφιθέατρο των ΤΕΙ Καρδίτσας (Ξύλου και Επίπλου). Να πω πως, ως ψιλοτρελή με το ξύλο και τις κατασκευές, χάζεψα με τα έργα των παιδιών που βλέπαμε απ’ έξω. Μου άρεσαν πάρα πολύ και νομίζω πως θα μου άρεσε να είχα σπουδάσει εκεί… (άσχετο, πάμε παρακάτω…) Το αμφιθέατρο ήταν μεγάλο αλλά και πάλι δε χόραγε όλο αυτόν τον κόσμο που είχε μαζευτεί για να ακούσει τα παιδιά. Στριμωχτήκαμε κάπως, κάτσαμε στα σκαλιά, στο πάτωμα, όπου βρήκαμε, και απολαύσαμε μερικές από τις χορωδίες. Υπήρχε μεγάλη ποικιλία γιατί ήταν δημοτικά σχολεία με πιο παιδικό ρεπερτόριο, μουσικά σχολεία με πιο κλασικό ρεπερτόριο και είδαμε και ένα γυμνάσιο που ήρθε με ολόκληρη ορχήστρα, ηλεκτρικό κοντραμπάσο, κρουστά, ηλεκτρικές κιθάρες κλπ κλπ και συγκλόνησε όλη την αίθουσα! Αφού ο κύριος Κωστάλας ζήτησε από τα παιδιά να επαναλάβουν το τελευταίο τραγούδι, το οποίο είχε και χορευτικό και τους ξεσήκωσε όλους. Ο Κωνσταντίνος τράβηξε ένα βιντεάκι από το γυμνάσιο αυτό και μπορείτε να το δείτε εδώ, αν και ήταν από μακριά (και από κινητό), οπότε δεν έχει καλό ήχο. Όμως μπορείτε να πάρετε μια ιδέα. Επίσης μπορείτε να δείτε αυτό εδώ το βιντεάκι στο οποίο φαίνομαι κι εγώ στην αρχή εκεί στο πλάι! Ήταν μόλις είχαμε πρωτομπει μέσα στην αίθουσα. Και το δημοτικό αυτό ήταν από τα καλύτερα που είδαμε, γεμάτο κέφι!
Δυστυχώς κατά τις 10 και έπρεπε να φύγουμε, για να κοιμηθούν τα παιδιά και κάποια ώρα… Πήγαμε στο ξενοδοχείο και, αφού έπεσε για ύπνο η Ιωάννα, εμείς βγήκαμε για ένα κρασάκι στο μπαρ. Πίναμε κρασάκι, τρώγαμε μήλο και βλέπαμε κατι χοντρές νιφάδες να πέφτουν έξω! Τέλεια!
Την άλλη μέρα το πρωί φάγαμε πρωινό, μαζέψαμε βαλίτσες και μπήκαμε ξανά στο πούλμαν. Φτάσαμε στην Καρδίτσα, λάβαμε θέσεις, κάναν πρόβα τα παιδιά και μετά ξεκίνησε το πρόγραμμα. Τραγουδούσαν δεύτερα και τα περιμέναμε πως και τι! Και όταν βγήκαν να τραγουδήσουν ήμασταν όλοι τόσο περήφανοι…. Οι μισές μαμάδες είχαν δακρύσει… Τραγούδησαν πάρα πολύ ωραία. Μερικά λαθάκια πάντα μπορεί να γίνουν και μερικές δυσκολίες να υπάρξουν (πχ να γίνει διακοπή ρεύματος και να μην παίζει ούτε αρμόνιο ούτε μικρόφωνα) αλλά όλα τα προσπερνάμε και να ξεπερνάμε! Πάντως καταχειροκροτήθηκαν τα παιδιά από όλη την αίθουσα. Είχαν κάνει πολύ καλή επιλογή τραγουδιών και στο τέλος, για κερασάκι, τραγούδησαν και ένα μαχητικό τραγούδι, απάντηση στην ημέρα και τους καιρούς μας, το Τώρα τώρα.
Η χορωδία μας!
Πάρτε μια ιδέα από τη χορωδία μας:
Το κακό ήταν πως έπρεπε να φύγουμε αμέσως μόλις τελείωσαν τα παιδιά, γιατί είχε ήδη περάσει 1 η ώρα. Έτσι δεν καταφέραμε να δούμε άλλους. Μπήκαμε κατευθείαν στο πούλμαν και ξεκινήσαμε την επιστροφή. Ρουφήξαμε όσο περισσότερες εικόνες από χιόνι μπορούσαμε, ακούσαμε για μια ακόμα φορά τα τραγούδια και, γεμάτοι και ευχαριστημένοι, φτάσαμε στην Καλαμάτα κατά τις 10 το βράδυ.
Περάσαμε απολύτως τέλεια. Μπορεί να ήμασταν όλη την ώρα στο δρόμο, αλλά δεν κουραστήκαμε και ευχαριστηθήκαμε όσο δεν πάει άλλο. Και το βράδυ κοιμήθηκα και ξύπνησα με τα τραγούδια της χορωδίας στο μυαλό μου!
Bonus ατάκα Ιωάννας: Τα μαλλιά μου τα λέει η Α. “αλαΚωσταλέικα”. Τι σημαίνει αυτό; πως τα έχει χαϊδέψει ο Κωστάλας φυσικά!!!!
Μπράβοοοοοοοοοοοοοοοοοοο! Αφού είδα όοοολα τα βιντεάκια και έκλεισα με τη δική σας χορωδία, έχω να πω ότι είμαι ενθουσιασμένη! Μα τι όμορφη εμπειρία που πρέπει να ήταν για τα παιδιά (και για τους γονείς βέβαια, αλλά εσείς έτσι κι αλλιώς θα ήσασταν υπερήφανοι ακόμα και αν τραγουδούσαν στο μπάνιο!). Ότι κέρδισαν τόσα μέσω της μουσικής, ότι συνεργάστηκαν για κάτι όμορφο και παραγωγικό, ότι βγήκαν εκτός σχολείου και παρουσίασαν την δουλειά τους σε άλλους, ότι γνωρίστηκαν με κόσμο με ίδια ενδιαφέροντα… Πραγματικά, 1000 μπράβο την μουσικό για την όρεξή της, όσα χρόνια και αν περάσουν, αυτά θα θυμούνται τα παιδιά. Μπράβο στην Ιωαννούλα μας λοιπόν!
Ήταν σίγουρα μια πάρα πολύ ωραία εμπειρία για τα παιδιά, από πολλές απόψεις. Όλα αυτά που λες, συν ότι ξεπέρασαν τις διαφορές των τάξεων, αφού ήταν παιδιά από τη δευτέρα μέχρι και την έκτη και έγιναν μια διαφορετική ομάδα. Και αυτό ήταν κατι ξεχωριστό για τα παιδιά. Δυστυχώς άλλους με κοινά ενδιαφέροντα δε μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε, καθώς μείναμε λίγο και όσο μείναμε ή ακούγανε ή τραγουδάγανε. Αλλα τουλάχιστον άκουσαν πολλά διαφορετικά στυλ μουσικής και τη δουλειά των άλλων.
Να πω πως τα μπλουζάκια τα φτιάξαμε εμείς (εγώ, η μουσικός και 3 παιδιά της τετάρτης τα ζωγραφίσαμε). Στην αρχή κακοφάνηκε λίγο στα μεγαλύτερα παιδιά που θα φόραγαν κάτι που έφτιαξαν τα τεταρτάκια, αλλά σας πληροφορώ πως στο τέλος τα φόραγαν όλα με μεγάλη περηφάνια!
Κάτι άλλο που δεν είπα στο ποστ και το συμπληρώνω εδώ, είναι πως η Ιωάννα για μια φορά ακόμα έδειξε την αγάπη της στο… μικρόφωνο! Πήγε στο μικρόφωνο στο πούλμαν να πει ένα γειά, συνέχισε με ανέκδοτο και στο τέλος έβαζε όλο τον κόσμο να κάνει διάφορα, πχ χειροκροτήστε για τη μουσικό ή πείτε ζήτω για την Καρδίτσα ή πείτε ζήτω που φτάνουμε στην Καλαμάτα και τέτοια. Και ενθουσιάστηκε γιατί πρώτον η ιδέα με τα ανέκδοτα άρεσε πάρα πολύ και έγινε ουρά παιδιών που ήθελαν να πουν ανέκδοτο και δεύτερον ό,τι τους έβαζε να κάνουν, το έκαναν!
Μπραβο, πολυ ωραια εμπειρια πραγματικα. Πραγματικη εκπαιδευση.
Πολυ μου αρεσε η ελληνικη διασκευη του Do Re Mi (Sound of Music) που πραγουδησαν τα παιδια!
Αχ αυτη η Ιωαννα, γεννημενη αρχηγος 🙂
Ποσο διαρκουν τα αλαΚωσταλεικα μαλλια; Μεχρι να τα λουσει; μεχρι να τα κοψει; για παντα; :Ρ
Pingback: Πάει το 2012 | Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα
Pingback: Διήμερη εκδρομή του Γιώργου | Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα