Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Έπειτα από την πίεση της μετακόμισης και όλων των μικρών δουλειών που πρέπει να γίνουν σε ένα νέο σπίτι, με τους μαστόρους ακόμα να έρχονται για μερεμέτια και τα ταξίδια για ψώνια στην Αθήνα, προσπάθησα να επανέλθω στην φυσιολογική μου κατάσταση της εργασίας.

Δεν εννοώ την κανονική μου εργασία. Από αυτή δεν σταμάτησα καθόλου. Κάθε μέρα 9 με 5 εκτός από την δευτέρα που πήγαμε για ψώνια Αθήνα. Εννοώ τις παραπανίσιες δουλειές για applications development που παίρνω κατά καιρούς και οι οποίες συνδράμουν στον οικογενειακό προυπολογισμό (πολύ κλισέ φράση, αλλά πάντα ήθελα να την πώ). Συνήθως οι δουλειές αυτές είναι μικρές, με εύκολο χρονοδιάγραμμα και τις τελειώνω πριν την ημερομηνία παράδοσης. Αυτή τη φορά μου δόθηκε η ευκαιρία να πάω σε κάτι μεγαλύτερο.

Μια εταιρεία στην Αθήνα έχει πάρει ένα μεγάλο έργο από την ευρωπαϊκή ένωση για ένα πόρταλ, και κάπως βρήκαν το όνομά μου και τις άλλες δουλειές που έχω κάνει και επικοινώνησαν μαζί μου. Τους ζήτησα να μου στείλουν τις προδιαγραφές αυτών που θέλαν και μου στείλαν μία πολύ κακή γενική περιγραφή ενός πόρταλ. Τους το έστειλα πίσω με ερωτήσεις, μου το ξαναέστειλαν και το κείμενο έφτασε στην version 9. Μου ζήτησαν αν μπορώ να το κάνω μέχρι τις 15 Γενάρη και πόσο θα κόστιζε και τους είπα έντάξει και ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό.

Ξεκίνησα λοιπόν να το κάνω, δουλεύοντας απογεύματα και βράδια, και δείχνοντάς τους καθημερινά την πρόοδο. Ήταν ευχαριστημένοι από αυτά που έκανα, αλλά καθώς τους έκανα ερωτήσεις για το πως θα δουλέψει αυτό, έβγαιναν και άλλα πακέτα δουλειάς. “Ξέρετε, αυτό θα πρέπει να είναι έτσι, και έχουμε και αυτά τα screenshots για το πως θα έπρεπε να είναι, και από τα screenshots βλέπουμε ότι θα πρέπει να κάνετε και αυτό κλπ κλπ  κλπ”. Στην αρχή τους είπα ότι αυτά δεν ήταν στην αρχική συμφωνία και ότι θα τους τα χρέωνα τόσο και τόσο κλπ. Είπαν ναί, και συνέχισα. Δούλεψα σε αυτό τις προηγούμενες δύο εβδομάδες τα απογεύματα, μέχρι αργά το βράδυ.

Σήμερα τα παράτησα. Βγήκανε και άλλες απαιτήσεις, και το πρότζεκτ έγινε πολύ μεγάλο. Τους πήρα τηλέφωνο και τους είπα ότι δεν μπορώ να τους το παραδώσω, και δεν επιθυμώ να δουλέψω άλλο σε αυτό. Τους χαρίζω ότι δουλειά έχω κάνει μέχρι τώρα (και δεν είναι λίγη, και είναι και χρησιμοποιήσιμη) και γειά σας.

Προφανώς έκλεισα μία πιθανή καλή πόρτα. Πιθανώς να το μετανοιώσω άν πιεστώ οικονομικά κάποια στιγμή. Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι μόλις έκλεισα το τηλέφωνο, πήγα και φούσκωσα τα λάστιχα του ποδηλάτου του Γιώργου και παίξαμε με την Ιωάννα στον κήπο.

Και ότι σήμερα δεν θα δουλέψω μέχρι αργά και θα τους διαβάσω εγώ για βράδυ. Και ότι την μία εβδομάδα άδειας που θα πάρω για τα Χριστούγεννα ΔΕΝ θα δουλέψω. Θα κάτσω.

Συναισθήματα ανάμικτα: από την μία αισθάνομαι άχρηστος, ανάξιος να ακολουθήσω στα χνάρια όλης μου της οικογένειας που δούλευε 14 ώρες την ημέρα. Άχρηστος που πετάω ευκαιρίες που μου πήρε χρόνια να τις δημιουργήσω (όπως το να χαλάσω την πρώτη συνεργασία με μεγάλη εταιρεία). Από την άλλη, όταν με ρωτήσαν τί θα ήθελα για τα Χριστούγεννα απάντησα “ελεύθερο χρόνο”. Και αυτό το έκανα δώρο στο εαυτό μου τώρα, ότι και αν σημαίνει επαγγελματικά αυτό. Επίσης, τις τελευταίες μέρες ήμουν ευέξαπτος, άναβα έυκολα και φώναζα σε όλους γύρω μου. Στα παιδιά, στη Στέλλα, στο σκυλί, σε όλους. Από την ώρα που έκλεισα το τηλέφωνο δεν θέλω να φωνάξω σε κανέναν πιά.

Δεν θα ξανακυνηγήσω μεγάλη δουλειά για τα εξτρά.

Καλές γιορτές σε όλους σας.