Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Τα επίσημα χαρτιά μου λένε πως έχω γενέθλια σήμερα, στις 17 Μαΐου. Εγώ όμως τα γιορτάζω στις 16. Γιατί; Γιατί πολύ απλά, στο νοσοκομείο έκαναν λάθος και με έγραψαν μια μέρα αργότερα. Ή ίσως να βαριόντουσαν Κυριακάτικα να γράφουνε και το έκαναν τη Δευτέρα!!!

Υπάρχει όμως μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία πίσω από το πως το ξέρω αυτό στα σίγουρα. Βεβαίως το θυμούνται οι γονείς μου, αλλά έχουν και την ιστορία να το αποδείξουν!
Τα παλιά εκείνα χρόνια λοιπόν που η μαμά μου ήταν έγκυος, ο μπαμπάς μου υπηρετούσε στο Ναυτικό, στην Πάτρα. Ήρθε το Σάββατο και ο μπαμπάς μου είχε άδεια για το σ/κ, αλλά φυσικά όχι για να πάει στην Αθήνα, απλώς για να τριγυρνάει στην Πάτρα. Σιγά όμως μην άφηνε την έγκυο γυναικούλα του. Τι είναι η Πάτρα; Δυο βήματα. Έτσι, τσουπ, βρέθηκε στην Αθήνα. Έλα όμως που μόλις πήγε, την έπιασαν οι πόνοι! Τι να κάνει λοιπόν, την πήγε στο νοσοκομείο. Όμως αυτό ήταν πρόβλημα. Δεν είχε όπως είπαμε κανονική άδεια να είναι στην Αθήνα. Δεν μπορούσε να πάρει τηλέφωνο το στρατόπεδο να τους πει γεννάει η γυναίκα μου… Έπρεπε να γυρίσει πίσω, να ειδοποιήσει κάποιος το στρατόπεδο, να τον καλέσουν, να του το πουν και να πάρει κανονική άδεια πλέον. Έτσι, με τον μικρό του αδερφό, πήραν το κουπεράκι και γύρισαν στην Πάτρα. Στο μεταξύ είχε πει στον πατέρα του, μετά από κάνα τρίωρο (να προλάβει να φτάσει κιόλας…) να ειδοποιήσει το στρατόπεδο. Λίγη ώρα λοιπόν αφού έφτασε και μπήκε στο στρατόπεδο, τον κάλεσαν για να του ανακοινώσουν το χαρμόσυνο γεγονός: η γυναίκα του ήταν στο νοσοκομείο και γένναγε! Μεγάλη έκπληξη και χαρά! Πήρε λοιπόν την κανονική άδεια και για μια ακόμα φορά πήρε το αυτοκίνητο και πήγε στην Αθήνα.

Η μαμά μου έμεινε μέσα 20 ώρες πριν τελικά με γεννήσει. Άρα είχε φτάσει η Κυριακή, 16 Μαΐου.  Ήταν μεσημεράκι, ο γιατρός είχε πάει να φάει, οπότε η μαμά μου γέννησε άνευ γιατρού. Και μάλλον για τον ίδιο λόγο (μα Κυριακή μεσημέρι ήταν, είχαν καλύτερες δουλειές να κάνουν όλοι), δε με δήλωσαν κιόλας. Εμείς όμως δεν έχουμε αμφιβολίες, χάρη στην κοπάνα του μπαμπά μου από το στρατόπεδο! Έτσι κι εγώ τα γιορτάζω πάντα στις 16, αν και είναι έθιμο να με παίρνουν οι δικοί μου και τις δυο μέρες και να μου λένε χρόνια πολλά! Ανεπισήμως και επισήμως!