Σήμερα το πρωί εξαργύρωσα την επιταγή “ξυπναω την Ιωάννα και εσύ κοιμάσαι, την ετοίμαζω και εσύ κοιμάσαι ακόμα”
Σηκώθηκα την ώρα που έτρωγαν το πρωινό τους. Και είχε πλάκα να τα βλέπω να ετοιμάζονται και την Ιωάννα να γκρινιάζει στο Γιώργο γιατί “δεν είμαι μωρό Γιώργο, ξέρω τι πρέπει να κάνω, δε χρειάζεται να με παρακολουθείς συνέχεια!” και τον Γιώργο ως υπεύθυνο να την βάζει να κάνει γρήγορα…
Θυμήθηκαν -σχεδόν- όλες τις δουλειές τους και αργήσανε μόνο λίγο. Και μετά καθήσαμε και τα βλέπαμε να περπατάνε δίπλα δίπλα πηγαίνοντας στο σχολείο, με τις τσάντες τους στην πλάτη και σκέφτηκα πως αυτό είναι το προτελευταίο πρωινό που πηγαίνουν έτσι μαζί σχολείο, για δυο χρόνια… Του χρόνου θα είναι πια σε διαφορετικά σχολεία….