Μπορεί να άργησε λιγάκι, αλλα πλέον έχει μπει το καλοκαίρι! Αυτό ήταν το πρώτο Σαββατοκύριακο που έκανε πραγματική ζέστη και ξυπναγες θέλοντας να πας να κανείς μια βουτιά στη θάλασσα.
Το Σάββατο το πρωί, μετά την πρωινή αγορά για βιολογικά φρούτα και λαχανικά, μπήκαμε στη βάρκα για να κάνουμε βολτίτσα. Πήγαμε σε μια παραλία που είναι κοντά μεν, αλλα δεν έχει πρόσβαση απο πουθενά, μπορούν να κατεβούν μόνο αυτοί που μένουν στα σπίτια απο πάνω. Τα νερά ήταν πεντακάθαρα και ήσυχα, υπήρχε μόνο ένας άνθρωπος που ήταν στην παραλία και ψάρευε, με λίγα λόγια ήταν σα να είχαμε παει σε κάποιο εξωτικό μέρος…
Ένα, δυο, τρία.... πάμε!!!!
Κάναμε μπολικες βουτιές από τη βάρκα και μετά αποφασίσαμε να βγούμε στην παραλία να κάτσουμε. Και ευτυχώς που το κάναμε δηλαδή. Έξω είχε βότσαλα, αλλα δυο βήματα μέσα στη θάλασσα και μετα είχε άμμο. Και είχε πηγές που αναβλύζανε μέσα από αυτή την άμμο. Φαίνονταν στο βυθό μικρές στρογγυλές τρύπες που βγάζανε μπουρμπουλήθρες. Και αν πήγαινες να πατήσεις στο σημείο εκείνο, η άμμος…. Σε ρούφαγε! Ήταν κανονικά σαν κινούμενη άμμος, καθόσουν εκεί και βούλιαζες. Όχι πάρα πολύ, στα πιο βαθιά πήγαινες μέχρι το γόνατο, οπότε δεν ήταν να φοβηθείς, ήταν απλώς εξαιρετικά διασκεδαστικό! Περάσαμε ώρες ολόκληρες εκεί, να περπατάμε στην άμμο μέσα στη θάλασσα για αν βρούμε σε πιο σημείο σε ρούφαει πιο βαθιά, να στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο έτσι ώστε εγώ για παράδειγμα να είμαι στο ίδιο ύψος με την Ιωάννα (αφού ήμουν μέσα στην άμμο), αλλά και έξω στην παραλία, με εξερευνήσεις (μπας και βρούμε πρόσβαση απο πουθενά αλλού που δε θέλει βάρκα), φτιάχνοντας κεφτεδάκια με την άμμο, διαβάζοντας κάτω απο τη σκιά και τρώγοντας τα φρουτάκια μας.
Ο Γιώργος και ο φίλος του (που είναι πιο ψηλός από τον Γιώργο κανονικά....)
Δυστυχώς είχαμε κανονίσει να πάμε για φαγητό στη γιαγιά, κι έτσι έπρεπε να γυρίσουμε. Αλλα ευτυχώς ήταν Σάββατο, οπότε μπορούσαμε να κανονίσουμε μια απο τα ίδια και για την επόμενη μέρα. Έτσι την Κυριακή πήραμε μαζί και έναν φίλο του Γιώργου και ξανά πήγαμε απο νωρίς το πρωί. Το μεσημεράκι έπιασε ένας αέρας και φοβηθήκαμε λιγάκι μήπως πιάσει περισσότερο και δεν μπορούμε να φύγουμε, οπότε γυρίσαμε πίσω, πήραμε το αυτοκίνητο και πήγαμε στην ταβερνούλα που είχαμε κανονίσει να πάμε έτσι κι αλλιώς (απλώς θα πηγαίναμε με τη βάρκα), και κάναμε και εκεί βουτιές μέχρι να έρθει το φαγητό μας!
Με λίγα λόγια ήταν ένα υπέροχο, γεμάτο Σαββατοκύριακο.
Σας έπεισα πως το να ζει κανείς στην Καλαμάτα είναι απείρως καλύτερο απο το να μένει στην Αθήνα ή όχι ακόμα;
Στέλλα μου, μας έχεις πείσει εδώ και καιρό!!! 🙂 Αυτό είναι απλά ένα ακόμα … βοτσαλάκι!! Χιχιχι!!! Και μια βουτίτσα για εμάς ετσι? Φιλάκια πολλα!
Αυτό το τελευταίο τι το ήθελες;;;Μαχαίρι στην καρδιά…
Julia πολλές βουτιές σκοπεύουμε να κάνουμε, θα σας δροσίσουμε σίγουρα 🙂 πολλά φιλιά και από εμάς!
Άννα μου μη το βλέπεις έτσι. Εσύ θα περάσεις ζάχαρη με τον καλό σου! 🙂 Και να σου πω και το άλλο;;; ξέρεις πόσο κοντά είναι η Καλαμάτα στην Αθήνα; 🙂 🙂
Τι έγινε, ξενοικιάστηκε τίποτα εκεί δίπλα σας; (Εμ μας έπεισες, πώς να μη μας πείσεις με τέτοιες φωτογραφίες;)
Μπράβο Στέλλα, μας έφτιαξες το κέφι…….
Άσπα μου πες εσύ το ναι, κι εμείς σου βρίσκουμε σπίτι άμεσααααα 🙂 🙂 Κανονίστε να έρθετε κάνα Σαββατοκύριακο, ώστε να προχωρήσω κι άλλο στο σατανικό μου σχέδιο να σας πείσω!
Αμαλία μου χαίρομαι πολύ που σας φτιάχνω το κέφι, αυτά αξίζουν!