Όταν γυρίσαμε στο σπίτι των παιδιών στα Πλατάνια μετά την εκδρομή στο φαράγγι, πέσαμε όλοι στα κρεβάτια ξεροί! Λίγο πιο αργά, όταν σηκωθήκαμε, η Ιωάννα άκουσε κάτι παιδιά να παίζουν, βγήκε, τα βρήκε και… έκανε καινούριους φίλους. Το έριξε στο παιχνίδι και το κατ’ευχαριστήθηκε.
Δυστυχώς την διακόψαμε, γιατί είπαμε να κάνουμε βόλτα μέχρι τον Πύργο του Μπάρμπα Αλέκου, γνωστής καφετέριας στο χωριό, που έχει υπέροχη θέα και θα βλέπαμε το ηλιοβασίλεμα.
Ο Πύργος είναι δωρεά του Κ. Αρνοκουρου προς τιμήν του πατέρα του. Στον ίδιο χώρο έχει κατασκευάσει και ένα θεατράκι, στη μνήμη της κόρης του. Μπορείς να μπεις μέσα, έχει μια σκάλα γυριστή και πας πάνω στην ταράτσα που έχει κάτι κυάλια για να κοιτάς.
Ο Πύργος του Μπάρμπα Αλέκου
Κάτω από τον πύργο έχει μια πολύ όμορφη καφετέρια με θαυμάσια θέα.
Με μια καλύτερη μηχανή θα έβγαζα και το ηλιοβασίλεμα....
Δυστυχώς εκεί σταματάνε τα ωραία. Έχει ελάχιστα πράγματα να προσφέρει ως μαγαζί, το σέρβις του είναι ελαφρώς απαράδεκτο και αυτά που προσφέρει δεν αξίζουν και τίποτα… Έχει όμως ωραία θέα και βλέπεις ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Φυσικά η Ιωάννα βρήκε ΚΑΙ εκεί παιδιά να παίξει και όταν γυρίσαμε πίσω στο χωριό, βρήκε την απογευματινή της παρέα και παίζανε στην πλατεία μέχρι τις 12 το βράδυ!
Το χωριό είναι μικρό και η πλατεία είναι πολύ όμορφη με πολλές πολλές ταβέρνες. Βέβαια δεν έχει κάπου να αγοράσεις βασικά πράγματα, όπως πχ γάλα. Όταν ρωτήσαμε μια γνωστή των παιδιών που θα βρούμε γάλα, μας εξυπηρέτησε άμεσα, φέρνοντάς μας την επόμενη ημέρα πρωί πρωί, φρεσκοαρμεγμένο γάλα από τις κατσικούλες της! Είχαμε καιρό να βράσουμε και να πιούμε φρέσκο γάλα!
Την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να ξαναπάμε στο ποτάμι! Εφοδιαστήκαμε με κάτι σαντουιτσάκια και κάτι μπισκοτάκια και πήγαμε και πάλι στον καταρράκτη. Αυτή τη φορά είχε απίστευτο κόσμο (ήταν και προγραμματισμένη κατάβαση) και στα σκοινιά περίμενε ολόκληρη ουρά για να κατέβει! Εμείς κάτσαμε στον μεγάλο καταρράκτη, αράξαμε, βουτήξαμε, τα παιδιά κάνανε τις βουτιές τους (η Ιωάννα πρέπει να έκανε 853 βουτιές από το σκοινί) και κυνηγούσανε γυρίνους/βατράχια. Είχε πλάκα γιατί κάτσαμε σε ένα βραχάκι και παρακολουθούσαμε κόσμο να πέφτει από ψηλά, κάτι ορειβάτες με στολές και εξοπλισμό να κατεβαίνουν τον καταρράκτη, κάποιους που προσπαθούσαν να σκαρφαλώσουν πιο ψηλά και διάφορα άλλα τέτοια, ενώ μασουλούσαμε τα σαντουιτσάκια μας. Σα να ήμασταν στο σινεμά αισθανόμουν!
Εκεί μας βρήκε κατά τύχη και ο φίλος μας ο Πέτρος, που ήρθε για την κατάβαση. Του ζήτησα να βγάλει μερικές φωτογραφίες στο τούνελ που δεν κατάφερα να βγάλω εγώ (με τη φωλιά των πτερόσαυρων και τις νυχτερίδες), αλλά μόλις έφτασε εκεί του τέλειωσε η μπαταρία! Θέλει οπωσδήποτε να ξαναπάμε λέμε!!!
Γυρίσαμε πίσω το απογευματάκι, κάναμε ντουζάκι και επιστρέψαμε σπίτι, κατακουρασμένοι, αλλά πανευτυχείς! Σίγουρα θα επιστρέψουμε -ελπίζουμε με μεγάλη παρέα, ε Θανάση;;; και καινούρια φωτογραφική… Ευχαριστούμε πάρα πολύ την Πηνελόπη και τον Νίκο για την υπέροχη φιλοξενία!!!
Να ξαναπάμε, να ξαναπάμεεε!! (Να παίξω και με την αδιάβροχη τσάντα).