Συζητάγαμε για το τι θα κάνουμε το Σαββατοκύριακο και είχαμε δυο διαφορετικά πράγματα στο μυαλό μας. Το Σάββατο το βράδυ ήταν συναυλία του Β. Γερμανού στην Αλαγονία και την Κυριακή είχε κατάβαση στο φαράγγι της Νέδας. Και τα δυο δεν υπήρχε περίπτωση να τα κάνουμε και ήμασταν σε δίλημμα.
Ήρθε όμως μια τρίτη πρόταση και μας έβγαλε από τη δύσκολη θέση. Στο εντελώς άσχετο, μια γνωστή μας μας προσκάλεσε να πάμε μαζί τους το Σάββατο το πρωί στο φαράγγι, γιατί είχε κανονίσει το ΣΚΑΙ καθαρισμό. Και μας είπε πως έχουν σπίτι στο χωριό Πλατάνια που είναι εκεί δίπλα και να μείνουμε μαζί τους. Δεχτήκαμε με πολύ χαρά, αν και να πω την αλήθεια ήμασταν και λίγο επιφυλακτικοί γιατί δεν είχαμε κάνει ιδιαίτερη παρέα με την κοπέλα και δεν ξέραμε αν θα μας αντέξουν εμάς και τα παιδιά!!! Ευτυχώς που δεχτήκαμε γιατί όχι μόνο δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα, αλλά περάσαμε και πραγματικά υπέροχα!
Ξυπνήσαμε το Σάββατο το πρωί και πήγαμε στο σημείο συνάντησης. Πήραμε σακούλες και γάντια και ξεκινήσαμε να καθαρίζουμε τη διαδρομή. Αρχίσαμε από το γεφύρι και πήραμε το μονοπάτι προς τους καταρράκτες.
Η διαδρομή από το μονοπάτι είναι ωραία, ακούς και το νεράκι από κάτω, έχουν βάλει και κάγκελα ξύλινα… Αλλά καμία σχέση με το να το κάνεις από το νερό! (θα πούμε μετά για αυτό). Μετά από λίγη ώρα συναντήσαμε τον μικρό καταρράκτη.
Στη διαδρομή μαζέψαμε κάμποσα σκουπίδια βέβαια και ξηλώθηκαν και οι κάδοι που υπήρχαν ανά διαστήματα. Στην αρχή αυτό μου φάνηκε περίεργο, αλλά βεβαίως είναι απόλυτα λογικό. Από εκεί δεν περνάει ποτέ σκουπιδιάρικο ή κάποιος να τα μαζεύει. Ο κόσμος βλέπει κάδο και φυσικά και λογικά πετάει τα σκουπίδια του μέσα. Και όταν γεμίσει ο κάδος, αρχίζει να ξεχειλίζει και γίνεται μια σκουπιδομάζα εκεί. Χωρίς κάδο θα ξέρει ο κόσμος τουλάχιστον πως το σκουπίδι που πετάει δε θα το μαζέψει κανείς και όποιος είναι πιο συνειδητοποιημένος δε θα το πετάξει. Τους άλλους δε τους μετράμε, θα το πέταγαν έτσι κι αλλιώς…
Μετά από λίγο περπάτημα, φτάσαμε και στον μεγάλο καταρράκτη. Υπέροχο θέαμα! Τα παιδιά άμεσα βγάλανε ρούχα και πέσανε στη λιμνούλα (που βεβαίως έχει ΚΑΡΑπαγωμένα νερά).
Το ευχαριστηθήκαμε όσο δεν πάει. Είχε και ένα σκοινί κρεμασμένο (φαίνεται λίγο στην ακρούλα της πάνω φωτογραφίας) και τα παιδιά το έπιαναν και κάνανε βουτιές από εκεί. Η Ιωάννα έκανε τόσες βουτιές και τόσο κολύμπι που τουρτούριζε!
(η φωτογραφική είχε αρχίσει να τα παίζει, οπότε η ποιότητα δεν είναι καλή, αλλά παίρνετε μια ιδέα)
Μετά από αυτό, αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω μέσα από το ποτάμι. Κατεβήκαμε από κάτι σκοινιά (το φοβήθηκα είναι η αληθεια, αλλά εντέλει άξιζε τον κόπο)
Η διαδρομή ήταν σε μερικά σημεία δύσκολη, πήγαινες και κόντρα στο ρεύμα, αλλά ήταν τόσο ωραία που δε σε ένοιζε τίποτα. Τα παιδιά δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα και τα κατάφεραν θαυμάσια. Δυστυχώς η φωτογραφική μας μηχανή έπαθε ζημιά και δεν μπόρεσα να τραβήξω φωτογραφίες από εκεί και πέρα. Και κρίμα γιατί είναι πραγματικά πανέμορφα. Είναι όμως ένας λόγος για να ξαναπάμε! Σας βάζω μερικές φωτογραφίες που τράβηξε ο φίλος μας ο Πέτρος:
Την ώρα που γυρνάγαμε μου έλεγαν τα παιδιά πως δεν ήταν κουρασμένα καθόλου και κάνανε και άλλο τόσο αν ήταν. Όταν όμως μπήκαμε στο αυτοκίνητο και κάτσανε λιγάκι, καταρρεύσανε! Το αυτοκίνητο είναι πολύ κουραστικό!!!!
Συνέχεια στο επόμενο 🙂
Pingback: Σαββατοκύριακο στη Νέδα 2 | Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα
Ναι, ναι, συμφωνώ, το αυτοκίνητο είναι πολύ κουραστικόοοοοοοο!!!!!!
ΝΕΔΑΑΑΑΑ!!!
Φανταστικες φωτος…. δεν μπορω να περιμενω!
Η φωτο με την τουρτουριζουσα Ιωαννα, πολυ καλλιτεχνικη 🙂