Μετά από δύο μήνες στο σπίτι, έχω να πω τα εξής:
Μπορεί να είναι πολύ όμορφο σπίτι, μπορεί να έχουμε μια άνεση εδώ, να έχουμε τις βιβλιοθήκες μας και την ωραία μας κουζίνα, αλλά το πιο ωραίο από όλα – όλα – όλα είναι άλλο.
Το πιο ωραίο από όλα είναι ότι τα παιδιά γυρνάνε από το σχολείο, αφήνουν την τσάντα τους και μας χαιρετούν ξανά. Μέχρι να βραδιάσει κυκλοφορούν έξω, παίζουν με το σκύλο, κάποιες λίγες φορές κάνουν ποδήλατο, βρίσκουν τους 2 φίλους τους και παίζουν, λασπώνονται, βρέχονται, σκίζουν τα παντελόνια τους… Όταν αρχίσει να νυχτώνει, μαζεύονται όλοι μαζί είτε εδώ είτε σε ένα από τα άλλα δύο σπίτια και παίζουν μέχρι να πάει 7.30 που θα είναι ώρα πια για βραδυνό. Και μερικές φορές, η Ιωαννούλα κυρίως, πάει επίσκεψη στη θεία της στην ταβέρνα από πάνω. Φοράει το μπουφάν της και μας λέει “εγώ πάω στην Ελένη τώρα”. Και τσούκου τσούκου, πάει μόνη της, κάνει την επίσκεψή της, τρώει ψωμάκι με βολβούς και λάδι (και καμιά τηγανιτή πατάτα), μέχρι να πάω να τη μαζέψω (γιατί μόνη της σιγά μην φύγει από εκεί!).
Αυτό το θεωρώ το καλύτερο πράγμα που μας έχει προσφέρει αυτό το σπίτι.
Όντως το καλύτερο 🙂
Είστε πολύ τυχεροί, ή μάλλον τα παιδιά πολύ τυχερά, που έχουν αυτή τη δυνατότητα, αφού δυστυχώς στην Αθήνα (που κατοικώ εγώ) τα τελευταία χρόνια τέτοια δυνατότητα δεν υπάρχει, ούτε καν αξιοπρεπείς παιδικές χαρές δεν υπάρχουν, πόσο μάλλον αυλές και “ελεύθεροι” δρόμοι για να ευχαριστηθούν παιχνίδι τα παιδιά.
Το ξέρουμε!!! Και αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που φύγαμε από την Αθήνα. Θέλαμε να φύγουμε πριν πάνε τα παιδιά σχολείο, γιατί όλοι μας λέγανε ότι “άμα πάνε σχολείο θα έχεις γκρίνιες για να φύγεις”.