Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Τα τελευταία Σαββατοκύριακα περνάμε καταπληκτικά! Εκδρομές, φίλοι, αργίες, παιχνίδια, σειρές, ψώνια… τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Αυτό το τριήμερο ήταν ΚΑΙ εκπαιδευτικό. Έμαθα

1. πως: 4 φίλοι, ένα μπουκάλι λιμοντσέλο, μια τράπουλα, μάρκες και κάποιοι άλλοι φίλοι από μακριά οι οποίοι ξέρουν καλύτερα το άθλημα από εμάς και δεν βαριούνται να τους παίρνουμε κάθε τρεις και λίγο να ρωτάμε κανόνες, μας κάνουν ένα υπέροχο βράδυ χαρτοπαιξίας.

Και επειδή φυσικά κανένας δεν θυμόταν τους κανόνες (λιμοντσέλο είπαμε…), λύση βρίσκεται πάντα

2. ότι τα αρσενικά κοτσύφια έχουν κίτρινο ράμφος, ενώ τα θηλυκά καφέ. Και επίσης είναι μαύρα, ενώ οι τσίχλες έχουν καφέ φτερά. Ξεπουπουλιασμένα, παρότι προσπάθησαν να μου πουν πως έχουν μεγάλη διαφορά τα κοτσύφια από τις τσίχλες, εγώ έμεινα ανεπίδεκτη και δεν είδα καμία διαφορά.

3. το σπίτι μας είναι σημείο συνάντησης των αεροστατοπεταχτών. Ήξερα πως εδώ απέξω είναι γενικώς η γειτονιά που μαζεύονται τα πιτσιρίκια, αλλά για τα αερόστατα δεν το ήξερα. Από το μεσημέρι της Κυριακής μέχρι το βράδυ της Δευτέρας, πέταξαν πολλά αερόστατα εδώ δίπλα. Και χαρταετούς προσπάθησαν, αλλά ο άνεμος είχε διαφορετική άποψη και δεν τους έκανε το χατήρι.(Δείτε τη συνταγή για ένα επιτυχημένο αερόστατο εδώ)

4. Μερικά μπαλάκια και ένα κουτί, μπορεί να κρατήσουν συντροφιά σε ένα παιδί για πολλές ώρες και να γίνουν το μέσο για πολλά διαφορετικά παιχνίδια. (πετάω το μπαλάκι και το πιάνει η Κίκα, πετάω το μπαλάκι στον άλλο και το πιάνει με τα χέρια, πετάω το μπαλάκι στον άλλο και το πιάνει με το κουτί, χάνω το μπαλάκι και κάνω εξερεύνηση για να το βρω κλπ κλπ)