Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Χτες είχαμε ενημέρωση γονέων στο γυμνάσιο (πλέον) του Γιώργου. Χωρίς να έχουμε λοιπόν προηγούμενη εμπειρία από κάτι τέτοιο και έχοντας στο μυαλό μας τις αντίστοιχες ενημερώσεις που γινόντουσαν στο δημοτικό, πήγαμε άνετοι και ωραίοι στο γυμνάσιο να ενημερωθούμε. Φτάσαμε εκεί και είπα γελώντας “είμαστε κι εμείς πρωτάκια”, διασκεδάζοντας με το γεγονός πως πάμε για πρώτη φορά. Σε λίγη ώρα όμως, ένιωσα πραγματικά έτσι!

Είχαμε ξαναπάει στο χώρο βέβαια, αλλά τώρα ήμασταν εκεί, από τη μια για συγκεκριμένο λόγο και από την άλλη χωρίς να ξέρουμε ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε. Σε ένα μεγάλο χώρο, πολλοί γονείς, κάποιοι γνωρίζονταν και μίλαγαν μεταξύ τους, κάποιοι μίλαγαν με καθηγητές, κι εμείς… κοιτάγαμε ο ένας το άλλο και γύρω γύρω και νιώθαμε χαμένοι και μικρούληδες, ακριβώς όπως τα πρωτάκια! Ευτυχώς ήταν μια καθηγήτρια την οποία την είχαμε ξαναδεί και, αφού μας είπε μερικά πράγματα για τον Γιώργο, μας εξήγησε και τι θα γίνει γενικά.

Στην αρχή μαζευτήκαμε όλοι οι γονείς για να μας γίνει γενική ενημέρωση και μετά έπρεπε να τριγυρίσουμε τις αίθουσες για να μιλήσουμε με τον κάθε καθηγητή ξεχωριστά. Και εκεί ήρθε η δεύτερη απορία: ποιοί είναι οι καθηγητές του Γιώργου;;; Γιατί οκ, θυμόμασταν 2-3 με τους οποίους είχαμε μιλήσει. Οι άλλοι; Ούτε τα ονόματά τους ξέραμε, ούτε καλά καλά ποιά είναι όλα τα μαθήματα και σε ποιά έχει διαφορετικό καθηγητή από τα άλλα. Άραγε ιστορία του κάνει διαφορετικός καθηγητής από τον φιλόλογο; Και πόσους φιλόλογους έχει τέλος πάντων;;;; Θα έπρεπε να έχουμε πάει με το σκονάκι μας, να έχουμε όνομα καθηγητή και μάθημα, ώστε να μη φαινόμαστε τόσο χαμένοι!

Στο τέλος βέβαια τα καταφέραμε, όπως κάνουν και όλα τα πρωτάκια άλλωστε. Ρωτήσαμε, μάθαμε και μετά… ρωτήσαμε ξανά, τους σωστούς καθηγητές αυτή τη φορά, να μας πουν για το παιδί μας. Και το 95% αυτών που ακούσαμε ήταν κάτι πάνω από καλά λόγια. Το “αρνητικό” 5% ήταν επειδή είναι κάπως ανοργάνωτος (χύμα χαρτιά, καμιά φορά φέρνει λάθος βιβλίο κλπ) και δυο καθηγήτριες θα θέλανε να διαβάζει λίγο πιο εντατικά. Αλλά ήταν τόσο καλά τα καλά λόγια… Ακούσαμε ένα σωρό συγχαρητήρια γιατί το παιδί μας είναι εξαιρετικά έξυπνο, πολύ πιο ώριμο από την ηλικία του, με πολλές γνώσεις, επίπεδο σαφώς ανώτερο από αυτό που περιμένεις για την πρώτη γυμνασίου, με ήθος, ευγενικό, καλό… Ακούσαμε χαρακτηρισμούς όπως “ιδιαίτερος”, “χαρισματικός”. Και βέβαια όλοι σχολίασαν το πόσες πολλές απορίες έχει, το πόσο συμμετέχει, τις γενικότερες γνώσεις του. Έχει καταφέρει να τους εντυπωσιάσει -σχεδόν- όλους.

Μπορεί να μην περιμένεις τους άλλους για να μάθεις το πόσο καλό είναι το παιδί σου, αλλά όπως και να το κάνουμε, όταν το ακούς, φουσκώνεις κάπως από περηφάνια. Και έτσι φύγαμε από το σχολείο, δυο πολύ ευτυχισμένα και φουσκωμένα πρωτάκια!

Και μετά ήρθε η σημερινή μέρα, που ήταν η ενημέρωση για την Ιωάννα. Εκεί πια πήγαμε ως… βετεράνοι, στις μεγάλες τάξεις. Παλιοσειρές πλέον! Και με δεδομένο πως η Ιωάννα έχει τη δασκάλα που είχε πριν ο Γιώργος, ακούσαμε και ακριβώς τον ίδιο λόγο που είχε κάνει και πρόπερσι, για το τι χάλια βιβλία έχει η Πέμπτη δημοτικού και γενικά το τι στόχους έχουμε και τι περιμένουμε κλπ κλπ. Και για την Ιωάννα δεν άκουσα ούτε ένα αρνητικό, πετάει το κοριτσάκι, οπότε έφυγα φουσκωμένη για δεύτερη μέρα!

Έχω δυο πολύ καλά παιδιά!