Σήμερα το πρωί, ενώ γυρίζαμε απο την αγορά με το μηχανάκι μας, είδε ο Κωνσταντίνος έναν μπαμπά πάνω σε ένα ποδήλατο, που είχε ένα πιτσιρικάκι καθισμένο μπροστά, πάνω στο σίδερο του ποδηλάτου.
Πήγε δίπλα του και του λέει: θέλεις ένα καθισματάκι ποδηλάτου για πίσω στη σέλα σου;
-Θέλω, του λέει ο άνθρωπος.
-Ακολουθησέ μας τότε.
Ηρθαμε σπίτι λοιπόν, έφερε το καθισματάκι που είχαμε στην αποθήκη, πήρε τα εργαλεία του και μέσα σε λίγη ώρα ο άνθρωπος έφυγε, με το πιτσιρικάκι του καθισμένο σα βασιλιά, στο κάθισμα.
Τα δικά μας παιδιά έχουν μεγαλώσει πολύ και το καθισματάκι έμενε έτσι αχρησιμοποίητο. Οχι πια όμως! Γιατί ο Κωνσταντίνος μου είναι έτσι. Βλέπει την ανάγκη και αν έχει λύση δε διστάζει καθόλου να επέμβει, να μιλήσει με ξένους, να δώσει, να βοηθήσει.
Και τον λατρεύω (και) για αυτό.
Αυτό θα πει p2p!
😀
Μπράβο ρε παιδάκια. Σκέφτομαι τί λύση θα είχε δοθεί στο θέμα εαν απλά του “την είχατε πει”? Καμία. Θα χαλούσε η μέρα και των δύο. Ενώ τώρα έφτιαξε η μέρα και των δύο πλευρών. Όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας και σωστού χειρισμού. 🙂
Λέμε να πάρουμε κι εμείς ένα τέτοιο καθισματάκι! 🙂
Είναι πάρα πολύ βολικό. Εμείς είχαμε δυο, ένα μικρό για το τιμόνι και ένα μεγαλύτερο για τη σέλα. Τα είχε και τα δυο ο Κωνσταντίνος στο ποδήλατό του και έβαζε το ένα παιδί μπροστά και το άλλο πίσω! Μέχρι που ξεπέρασε τα 16 κιλά η Ιωάννα και μπορούσε να πάρει μόνο το ένα παιδί πλέον 🙂 Βέβαια μέχρι τότε είχε μεγαλώσει ο Γιώργος και μπορούσε να ακολουθεί με το δικό του ποδήλατο!
Τι γλυκιά κίνηση!!
Τρελοτουρίστρια