Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Το καθισματάκι

Σήμερα το πρωί, ενώ γυρίζαμε απο την αγορά με το μηχανάκι μας, είδε ο Κωνσταντίνος έναν μπαμπά πάνω σε ένα ποδήλατο, που είχε ένα πιτσιρικάκι καθισμένο μπροστά, πάνω στο σίδερο του ποδηλάτου.
Πήγε δίπλα του και του λέει: θέλεις ένα καθισματάκι ποδηλάτου για πίσω στη σέλα σου;
-Θέλω, του λέει ο άνθρωπος.
-Ακολουθησέ μας τότε.

Ηρθαμε σπίτι λοιπόν, έφερε το καθισματάκι που είχαμε στην αποθήκη, πήρε τα εργαλεία του και μέσα σε λίγη ώρα ο άνθρωπος έφυγε, με το πιτσιρικάκι του καθισμένο σα βασιλιά, στο κάθισμα.

Τα δικά μας παιδιά έχουν μεγαλώσει πολύ και το καθισματάκι έμενε έτσι αχρησιμοποίητο. Οχι πια όμως! Γιατί ο Κωνσταντίνος μου είναι έτσι. Βλέπει την ανάγκη και αν έχει λύση δε διστάζει καθόλου να επέμβει, να μιλήσει με ξένους, να δώσει, να βοηθήσει.
Και τον λατρεύω (και) για αυτό.

5 thoughts on “Το καθισματάκι

  1. Julia_Dream

    Μπράβο ρε παιδάκια. Σκέφτομαι τί λύση θα είχε δοθεί στο θέμα εαν απλά του “την είχατε πει”? Καμία. Θα χαλούσε η μέρα και των δύο. Ενώ τώρα έφτιαξε η μέρα και των δύο πλευρών. Όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας και σωστού χειρισμού. 🙂

  2. Στέλλα Post author

    Είναι πάρα πολύ βολικό. Εμείς είχαμε δυο, ένα μικρό για το τιμόνι και ένα μεγαλύτερο για τη σέλα. Τα είχε και τα δυο ο Κωνσταντίνος στο ποδήλατό του και έβαζε το ένα παιδί μπροστά και το άλλο πίσω! Μέχρι που ξεπέρασε τα 16 κιλά η Ιωάννα και μπορούσε να πάρει μόνο το ένα παιδί πλέον 🙂 Βέβαια μέχρι τότε είχε μεγαλώσει ο Γιώργος και μπορούσε να ακολουθεί με το δικό του ποδήλατο!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.