Έγραψα για την εκδήλωση της Electrolux, είναι ώρα να γράψω και για το υπόλοιπο Σαββατοκύριακο.
Για μένα η Πέμπτη κύλισε με επαγγελματικές συναντήσεις και πολύ χρόνο με την αδερφή και την ανηψιά μου, κάτι που χάρηκα φυσικά ιδιαίτερα!
Την Παρασκευή το μεσημέρι ήρθε και η λοιπή μου οικογένεια και το απόγευμα το περάσαμε με τον Θανάση που είχε “πεταχτεί” εκτάκτως από Αυστραλία (και δεν θα χάναμε φυσικά ευκαιρία να τον συναντήσουμε! ). Τα παιδιά του έδειξαν την πρόοδό τους στο κλαρινέτο και το φλάουτο, χαζέψαμε παιδικές μας φωτογραφίες και βγήκαμε για φαγητό. Κακοπέραση δηλαδή!
Το Σαββατοκύριακο είχαμε στο μυαλό μας να συναντήσουμε και άλλους φίλους. Όμως ήρθαν έτσι τα πράγματα που όλοι ή είχαν δουλειές ή ήταν άρρωστοι. Έτσι περάσαμε πολύ χρόνο με την οικογένεια, τα παιδιά χόρτασαν παππού και γιαγιά και προγιαγιά (όλοι το ήθελαν αυτό…) και βεβαίως ξανά με την αδερφή μου! Η ανηψιά μου μεγαλώνει με ταχύτατους ρυθμούς, όπως όλα τα πιτσιρικάκια στην ηλικία της, και τα παιδιά μου τη χαζεύουνε (κι εμείς μαζί, εννοείται! ). Χορεύει με τη μουσική, κάνει νάζια, . Το πιο ωραίο ήταν πριν έρθουν τα παιδιά, την Πέμπτη που είχα πάει μόνη μου, με κάλεσαν μέσω Skype, στο iPad. Ήταν η μικρή δίπλα λοιπόν και όταν είδε τα παιδιά στην οθόνη, άρχισε να φιλάει και να χαϊδεύει την οθόνη! Μα είναι τόσο γλυκούλικα τα πιτσιρίκια!!!
Την Κυριακή το πρωί αποφασίσαμε να πάμε μέχρι το Μοναστηράκι, μετά από κάτι αιώνες που είχαμε να το κάνουμε. Τα παιδιά δεν ήθελαν να έρθουν μαζί (κάτι που μετάνιωσαν μετά που τους είπαμε τι είδαμε εκεί…). Πολύς κόσμος στο Μοναστηράκι… Χαμός. Όπως πάντα βέβαια. Αν είχαν έρθει τα παιδιά θα είχαν πάθει παράκρουση με τα μαγαζάκια, με τον κόσμο, με τις χαζομάρες που πουλάνε, με όλα τα μπιχλιμπίδια! Από τη μια σκέφτομαι πως ήταν καλό που δεν ήταν μαζί μας (άσε που θα φοβόμουν μη χαθούμε εκεί μέσα), αλλά από την άλλη όσο περπατούσαμε όλο σκεφτόμουν τι θα έλεγαν αν έβλεπαν αυτό το πράγμα ή το άλλο… Πιστεύω πως πρέπει μια Κυριακή από τις φορές που ανεβαίνουμε να το κανονίσουμε και να πάμε να περάσουμε το πρωινό εκεί, να φάμε κάπου και να φύγουμε κατευθείαν μετά για Καλαμάτα. Είναι εμπειρία το Μοναστηράκι!
Γυρίσαμε σπίτι, φάγαμε και μετά πήραμε τα παιδιά και πήγαμε για μια παρτίδα bowling πριν φύγουμε για Καλαμάτα. Κανονικά είχαμε κανονίσει να παίξουμε με παρέα, αλλά αφού η παρέα δε μπορούσε, παίξαμε μόνοι μας. Επειδή παίζαμε με τα παιδιά, είχαμε ανεβασμένες τις μπαρες κι έτσι η μπάλα δε μπορούσε να πάει στο πλάι. Αυτός ήταν ο μόνος λόγος που δεν έγινα εντελώς ρεζίλι!!! Είχε πολύ πλάκα γιατί στην αρχή σκεφτόμασταν πως είναι πολύ χαζό να παίξουμε με τις μπάρες ανεβασμένες και μήπως να παίξουμε σε δυο διαδρόμους και κάτι τέτοια. Πάλι καλά λέμε που έχουμε τα παιδιά και έχω μια δικαιολογία (δεν είναι για μένα κύριε πρόεδρε η μπάρα, είναι για τα παιδιά μου, αλλά τι να κάνω…). Απορώ πως έπαιζα πριν καμιά εικοσαριά χρόνια και ήμουν και καλή!!!
Φυσικά μας τσάκισε ο Κωνσταντίνος.
Ήταν ένα ωραίο Σαββατοκύριακο στο οποίο κατάφερα, μετά από πολύυυ καιρό, να ξεκουραστώ κάπως!
Και ο Philos σας ακόμη να συνέλθει… μην σου πω ότι χειροτερεύω κι άλλο! 🙁
kante ena euxaristo diallhmataki me arka