Είμαι από τους ανθρώπους που δεν πετάνε εύκολα τα πράγματά τους. Και πολύ περισσότερο τα ρούχα τους. Είναι πιθανό να βρει κανείς στην ντουλάπα μου ρούχα που φορούσα στο Λύκειο! Και το κακό είναι πως τα κρατάω ακόμα και όταν δεν μου κάνουνε πια, με την ελπίδα μια μέρα να μπορέσω να ξαναχωρέσω μέσα τους.
Μια φορά στα χίλια χρόνια, εκτός του ότι γίνεται η αγάπη αιώνια, αποφασίζω κι εγώ να πετάξω ό,τι δεν μου κάνει πια. Φυσικά θα τα φορέσω όλα πρώτα για να βεβαιωθώ πως οι ελπίδες μου δεν βγήκαν ούτε φέτος αληθινές και μετά θα πάρουν το δρόμο τους για άλλο σπίτι.
Μια τέτοια χρονιά ήταν η φετινή. Φάνηκα δυνατή και έδωσα δρόμο σε όλα (ε, εντάξει τώρα, σχεδόν όλα) τα ρούχα που δεν μου κάνανε πια. Μετά από αυτή την εμπειρία λοιπόν έχω να πω τα εξής:
Το να κρατάς παλιά ρούχα είναι καλό γιατί
α) Κάποτε θα ξαναγυρίσουν στη μόδα και αν είσαι τυχερή και σου κάνουν ακόμα, θα είσαι χωρίς κόπο και έξοδα, τρέντυ!
β) Ανεβαίνει το ηθικό σου όταν βλέπεις πως το παντελόνι που είχες αγοράσει πριν τη γέννα, επιτέλους, μετά από 3 χρόνια, σου κάνει ξανά!
Είναι όμως πολύ κακό γιατί
α) Το ηθικό σου πιάνει πάτο, όταν βλέπεις πως το αγαπημένο σακάκι που φόραγες στο Λύκειο δεν κουμπώνει μπροστά με τίποτα, ακόμα και τώρα που σου κάνει το πιο πάνω παντελόνι. Το σώμα σου δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο, ό,τι και αν κάνεις…
β) Δεν έχει β). το α) φτάνει και περισσεύει.
