Μου έγινε ακόμα μια ερώτηση σε σχέση με το μπλόγκινγκ. Η ερώτηση ήταν η εξής: “Πότε φεύγει η ανασφάλεια της έκθεσης του γραπτού σου ιδίως όταν αυτό αποτυπώνει συναισθήματα ή μέρος της ζωής σου?
Με τη σελίδα που την ανοιξα στην ουσία για ΕΜΕΝΑ, όχι για να την αφήσω στο παιδί μου απαραίτητα αλλά για να νιώσω εγώ καλά και να δημιουργήσω κάτι μικρό και όποιος θελει και περνάει μια βόλτα να περνάει 3-4 ευχάριστα λεπτά…τωρα δεν γράφω γιατί…ανησυχω μηπως αυτα που γράψω δεν αρέσουν/δεν ενδιαφέρουν/τα κοροϊδεψουν/τα αγνοήσουν/τα σχολιάσουν άσχημα και χίλια αλλα δεν και μη…”
Πρώτα απ’ όλα να πω πως δεν είμαι κανένας… γκουρού του μπλόγκινγκ. Απλώς το κάνω αρκετά χρόνια τώρα. Όλα αυτά που απαντάω είναι δικές μου σκέψεις, το πως βλέπω εγώ τα πράγματα, και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να ισχύουν για όλους ή να ταιριάζουν σε όλους.
Μετά από αυτό το… disclaimer λοιπόν να πω την άποψή μου, το τι ισχύει για εμένα.
Όταν γράφω για εμένα, την οικογένειά μου, τα παιδιά μου, δεν έχω τέτοιο άγχος. Κυρίως γιατί τα γράφω για μένα και για κανέναν άλλο. Δε με νοιάζει δηλαδή το πως θα το εκλάβουν οι άλλοι, γιατί δε το γράφω για αυτούς. Οπότε δεν σκέφτομαι αν δε τους ενδιαφέρει ή αν τα αγνοήσουν. Αν θα δείτε στο μπλογκ δεν υπάρχουν κουμπάκια των social media, δε θέλω να διαδώσω ένα ποστ μου μέσα από το facebook, να πάρει likes κλπ Όσα γράφω είναι καθαρά για μένα. Έτυχε και έπεσαν πάνω στο μπλογκ μου κάποιοι και σε κάποιους από αυτούς άρεσαν αυτά που γράφω και έμειναν. Ή το έχουν μάθει φίλοι και γνωστοί. Το μπλογκ είναι προσωπικό και οικογενειακό και… σε όποιον αρέσουμε.
Κάποια από τα ποστ μου βεβαίως έχουν ως στόχο να βοηθήσουν κόσμο που τυχόν έχει ίδια προβλήματα ή ανησυχίες με μας. Ούτε αυτά τα έχω προωθήσει με διαφορετικό τρόπο. Όποιος ψάξει για αυτά τα θέματα θα μας βρει από το google. Κάποιες φορές ίσως και αυτό να είναι λάθος και ίσως να βοηθούσα πιο πολύ κόσμο αν τα είχα προωθήσει, αλλά δεν είναι του χαρακτήρα μου.
Επίσης, να μην παρεξηγηθώ. Μπορεί να γράφω για τον εαυτό μου, αλλά όταν μου αφήνετε σχόλια, όταν δω πως κάποιος διάβασε αυτό που έγραψα, όταν κάποιος μου αναφέρει πως τον βοήθησα με κάποιο τρόπο, γενικά όταν υπάρχει ανταπόκριση και διάλογος, πάντα είμαι πανευτυχής. Εγώ στέλνω το μήνυμά μου (όπως είπε και η Κατερίνα) και χαίρομαι όταν το λαβαίνει κάποιος, απλώς ακόμα και αν δε το λάβει, ή το αγνοήσει, εγώ θα είμαι ευχαριστημένη που το έστειλα. Και που θα είναι εκεί για να το διαβάσω εγώ κάποια στιγμή αργότερα.
Τώρα αν γράψουν άσχημα σχόλια ή κάτι τους ενοχλήσει, αυτό είναι μέσα στο “παιχνίδι”. Και σε παρέα να είσαι πάντα υπάρχει περίπτωση η γνώμη σου να ενοχλήσει τον άλλο ή να διαφωνήσει μαζί σου
Είναι ευκαιρία να γίνει διάλογος και καμιά φορά είναι ευκαιρία να δεις μια άλλη άποψη και ίσως να αλλάξεις και γνώμη. Τώρα αν ο άλλος έχει κάλο και σε προσβάλλει, έχεις πάντα την άνεση απλώς να διαγράψεις το σχόλιό του
Σπάνια μου τυχαίνει κάποιος να διαφωνήσει μαζί μου, και ποτέ δεν έχει ενοχληθεί κάποιος. Τι να τους ενοχλήσει κιόλας δηλαδή από την προσωπική μου ζωή;
Όταν διαφωνούν, απλώς κάνω ένα διάλογο. Κάποιες φορές βγάζει κάπου, κάποιες άλλες όχι. Δεν έγινε και τίποτα.
Βέβαια να πω πως γενικά οι αντιπαραθέσεις δε μου αρέσουν καθόλου. Έτσι αποφεύγω να εκφέρω πολιτική άποψη εδώ μέσα ή κάποια από τα πιστεύω μου που ξέρω πως θα προκαλέσουν διαμάχες.
Εξαρτάται λοιπόν κατά τη γνώμη μου το τι στόχο έχεις και τι σκοπό όταν γράφεις. Αν γράφεις για τον εαυτό σου, γράψε ελεύθερα ό,τι θέλεις και μη σε νοιάζει για τους άλλους. Το μπλογκ είναι κάτι προσωπικό και πρέπει να έχει το χαρακτήρα σου, πρέπει να είναι ο ΔΙΚΟΣ σου χώρος και εκεί μέσα να εκφράζεσαι ελεύθερα. Αν περιορίζεσαι μέσα στο δικό σου μπλογκ, τότε δεν έχει λόγο ύπαρξης…
Αν πάλι το κάνεις με στόχο να γράφεις για τους άλλους, να γράφεις για να είσαι αρεστός, για να βγάλεις χρήματα, επειδή θέλεις για τον οποιοδήποτε λόγο να προωθήσεις κάποιες ιδέες/πράξεις κλπ τότε σίγουρα πρέπει να σκεφτείς περισσότερο το τι θα γράψεις κάθε φορά, ώστε να σε φέρει πιο κοντά στο στόχο σου. Και σίγουρα δεν είναι κακό και αυτό. Εξαρτάται πάντα από το τι θέλεις.
Η ανασφάλεια που νιώθεις θα φύγει με τον καιρό πιστεύω, όταν αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να γράψει και δεις τι ωραία που θα σε κάνει αυτό να νιώσεις.
Ditto…
🙂