Πάμε λοιπόν για μια τελευταία στάση πριν φύγουμε από την Ιταλία. Το όμορφο Αλμπερομπέλο.
Βασικά πριν το Αλμπερομπέλλο πήγαμε στην Πινακοθήκη στη Νάπολη, αλλά αυτή είναι μια εμπειρία που προτιμώ να ξεχάσω. Οι υπάλληλοι αγενέστατοι, όλα ΜΟΝΟ στα ιταλικά, μια εγκατάλειψη και μέσα στην πινακοθήκη αφού έβλεπες σκόνες και ΑΡΑΧΝΕΣ στα εκθέματα… Πολύ κρίμα. Ας το αφήσουμε λοιπόν αυτό, για να δούμε κάτι όμορφο!
Στο δρόμο για το Μπάρι όπου θα παίρναμε το καράβι της επιστροφής, κάναμε μια μικρή παράκαμψη και βρεθήκαμε στο Αλμπερομπέλο, μια μικρή πόλη με 11.000 κατοίκους, που έχει χαρακτηριστεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Αυτό γιατί τα περισσότερα σπίτια είναι χτισμένα με τους παραδοσιακούς και χαρακτηριστικούς τρούλους, σκεπές φτιαγμένες από ασβεστολιθικές πλάκες τοποθετημένες σε κωνικό σχήμα, χωρίς κανένα συνδετικό μέσο.
Γιατί τώρα έχτιζαν έτσι τα σπίτια τους; Η πιο διαδεδομένη θεωρία είναι πως γύρω στον 15ο αιώνα μπήκε μια πολύ βαριά φορολογία στους αστικούς οικισμούς. Τα έχτισαν λοιπόν με αυτόν τον τρόπο, χωρίς συνδετικό υλικό, ώστε να μη θεωρούνται κανονικά σπίτια και να μπορούν να τα διαλύουν εύκολα όταν υπήρχαν στην περιοχή επιθεωρητές. Δείτε πως είναι ένας τρούλος από μέσα:
Στην κορυφή των τρούλων υπάρχουν κάποια σχήματα που μπορεί να είναι ένας δίσκος, μια σφαίρα, ένας κώνος, ένα πολύεδρο ή κάτι σαν μπολ και δείχνουν ποιός ήταν ο κατασκευαστής. Επίσης σε πολλούς τρούλους μπορούμε να δούμε σύμβολα από ασβέστη, όπως πχ σταυρούς, καρδιές που τις διαπερνά βέλος, δέντρα, περιστέρια και πολλά ακόμα.
Η πόλη βέβαια είναι πολύ τουριστική και εκτός από εμάς ήταν κάμποσα ακόμα σχολεία εκεί εκείνη την ημέρα. Περπατάς στα δρομάκια και κάμποσα από τα σπιτάκια είναι μαγαζιά που πουλάνε τουριστικά είδη. Απ’ έξω γράφουν “ελεύθερη είσοδος” και μπορείς να μπεις και να χαζέψεις την αρχιτεκτονική και τη θέα από κάποια που έχουν και μπαλκονάκι. Και φυσικά στο μεταξύ χαζεύεις και τα τουριστικά τους και αγοράζεις… Καλή μπίζνα!
Για μια φορά ακόμα ήμασταν στο τρέξιμο, οπότε ούτε να φάμε δεν προλάβαμε… Είδαμε όμως την πόλη και αυτό ήταν αρκετό! Μετά επιστρέψαμε στο λεωφορείο και πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Ήταν ένα πολύ κουραστικό ταξίδι, γεμάτο όμως εμπειρίες, ειδικά για τα παιδιά και χαίρομαι πολύ που το κάναμε (και ας μην ευχαριστήθηκα ιταλικές μακαρονάδες και πίτσες! )
Θα ακολουθήσει ένα ποστ μόνο ακόμα, για κάτι που μας έκανε εντύπωση στην Ιταλία και προκάλεσε πολλές συζητήσεις, γέλια και… λιγούρες!