Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Την Παρασκευή πήγαμε όλοι οικογενειακώς στον οδοντίατρο. Όταν λοιπόν ο γιατρός κοίταξε τα δόντια της Ιωάννας, ρώτησε αμέσως αν έχει πιπίλα. Του είπαμε πως έχει δαχτυλάκι. Ο γιατρός ενημέρωσε την Ιωάννα πως τα δοντάκια της έχουν ήδη πεταχτεί μπροστά και θα πρέπει να το κόψει το δαχτυλάκι. Άλλωστε είναι μεγάλη κοπέλα πια και πρέπει να το σταματήσει για να επανέλθουν τα δοντάκια της και να μην έχει πρόβλημα.
Η Ιωάννα κούνησε το κεφαλάκι της και σας πληροφορώ ότι από τότε (και έχουν περάσει 5 μέρες!) δεν έχει ξαναβάλει το δάχτυλο στο στόμα, ούτε καν στον ύπνο της! Εγώ ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Πως την έκοψε αυτή τη συνήθεια έτσι απότομα, δεν μπορώ να το καταλάβω.
Φυσικά αντιμετωπίζουμε μερικά προβλήματα. Έκοψε τον μεσημεριανό ύπνο γιατί δεν μπορεί να ηρεμήσει και να κοιμηθεί. Το βράδυ πρέπει να κουραστεί πολύ για να κοιμηθεί και αν τυχόν ξυπνήσει για κάποιο λόγο, δεν μπορεί να την ξαναπάρει ο ύπνος μετά (πάλι γιατί δεν μπορεί να ηρεμήσει). Αλλά τη στηρίζουμε και της κάνουμε λίγο παρέα όταν το χρειάζεται και τα καταφέρνει. Λίγες φορές έχει χρειαστεί να της πω εγώ να βγάλει το δάχτυλο (μια ένα βράδυ που ξύπνησε και δεν μπορούσε να ξανακοιμηθεί και μια όταν ένα μεσημέρι έβλεπε τηλεόραση). Καμιά φορά λέει “μαμά είναι πολύ δύσκολο” και “μακάρι να μην είχαμε πάει στον οδοντίατρο”, αλλά τότε της θυμίζω πόσο δυνατή είναι και πόσο ωραία δοντάκια θα έχει και όλα είναι καλά.
Τη λυπάμαι λιγάκι αυτές τις στιγμές, αλλά μεταβατική περίοδος είναι, θα περάσει, θα γυρίσουμε στα φυσιολογικά μας και θα έχει κόψει και το δαχτυλάκι. Είναι πολύ σημαντικό αυτό.