Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Δεν θα το συγκρίνω με το “Γουίλι Γουόνκα και το εργαστάσιο σοκολάτας” γιατί το έχω δει πολύ παλιά και θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Ούτε φυσικά με το βιβλίο (πρώτον γιατί δεν το έχω διαβάσει και δεύτερον γιατί είναι δύο διαφορετικά πράγματα).
Πριν λίγο καιρό μου είχε πει η καλή μας φίλη Λεσπριτία πως το είχε δει και της είχε φανεί κάπως κατηχητικό και συντηρητικό. Ίσως να ήμουν λοιπόν προκατειλημμένη όταν το έβλεπα.
Οι εντυπώσεις μου:
Μου άρεσε πάρα πολύ η ατμόσφαιρα, αλλά φυσικά Τιμ Μπάρτον είναι αυτός. Ίσως όχι τόσο ζοφερός όσο σε άλλα έργα, αλλά σίγουρα φευγάτος και ονειρικός. Μου άρεσε η ηθοποιία όλων. Ο Τζόνι Ντεπ είναι αγαπημένος μου, αλλά παρότι πρωταγωνιστής, δεν κλέβει την παράσταση. Είναι όλοι εξαιρετικά καλοί (ο μικρός που κάνει τον Τσάρλι είναι εκπληκτικός – όπως ήταν και ως Πήτερ στο Finding Neverland). Μου άρεσε και όλη η ιστορία. Ναι, εντάξει ήταν από τη σκοπιά των γονιών, ήταν εμφανώς κατηχητικό και ίσως αυτό να με ξένισε κάπως. Δηλαδή με ξένισε το “εμφανώς”. Δήλωνε καθαρά πως τα παιδιά δεν πρέπει να είναι λαίμαργα, δεν πρέπει να ζητάνε παράλογα πράγματα, δεν πρέπει να είναι κακομαθημένα και αγενή. Πρέπει να ακούνε τους γονείς τους γιατί αυτοί το μόνο που θέλουν είναι το καλό τους. Αλλά είναι ένα παραμύθι. Και όλα τα παραμύθια αυτό το σκοπό έχουν. Να μάθουν τα παιδιά να ακούνε τους γονείς τους για να μη τα φάει ο λύκος, για να μη τα πιάσει η μάγισσα κλπ κλπ. Και είναι ένα παραμύθι με όμορφες εικόνες, ευχάριστο, στο οποίο για αλλαγή ο πρωταγωνιστής δεν παθαίνει τίποτα για να μάθει το πολύτιμο μάθημα. Το ξέρει από πριν.
Και η μουσική μου άρεσε αν και (παρότι είπα πως δεν θα κάνω σύγκριση) το τραγούδι “Ούμπα-Λούμπα” από τον Γουίλι Γουόνκα, είναι σαφώς ανώτερο.
Κατάληξη: Πέρασα 2 πολύ ευχάριστες ώρες, θα το ξαναέβλεπα ευχαρίστως.