Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Το Σάββατο το βράδυ είχε συναυλία εδώ στην Καλαμάτα ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.

Είμαστε φαν και αποφασίσαμε να πάμε. Μαζί μας αποφάσισε να έρθει και ο Γιώργος (η Ιωάννα είπε πως δεν της αρέσουν οι μελωδίες των τραγουδιών του και έτσι δεν ήρθε). Για να πω την αλήθεια πολύς ήταν ο κόσμος γύρω μας που προσπάθησε να μας πείσει να μην πάμε, αλλά χαίρομαι πάρα πολύ που δεν τους ακούσαμε και που εντέλει πήγαμε. Για τον Γιώργο ήταν η πρώτη του κανονική συναυλία και το χάρηκε πολύ. Ήταν μια εμπειρία ροκ συναυλίας με τα όλα της!

Η εμπειρία ξεκίνησε από το χώρο έξω από το στάδιο. Είχε ένα σωρό μικροπωλητές, με σουβλάκια, λουκουμάδες, χειροποίητα βραχιόλια και όλα τα κλασικά. Ο κόσμος έμπαινε στο στάδιο (είχε αρκετό κόσμο, αλλά δε γινόταν και της μουρλής. Νορμάλ πράγματα) και ή πήγαινε μπροστά στη σκηνή όρθιος ή πήγαινε στην κερκίδα για να κάτσει. Την ώρα που πήγαμε εμείς η κερκίδα φυσικά είχε γεμίσει, αλλά κάτσαμε εκεί που τελείωναν οι κερκίδες, με τα πόδια μας να κρέμονται κάτω και κανέναν να μη μας εμποδίζει τη θέα. Τέλεια δηλαδή.

Η καθυστέρηση ήταν μικρή, άντε κάνα μισάωρο. Και ξεκίνησε η συναυλία, με ωραία τραγούδια, εντυπωσιακά (για τον Γιώργο πάντα) εφέ με καπνούς, φωτισμούς κλπ και βεβαίως ροκιές και σόλα. Ο μικρός είχε κατενθουσιαστεί! Κι εμάς μας άρεσε πολύ βεβαίως και γενικώς έχω ακούσει απ’ όλους όσοι πήγανε πολύ καλά λόγια. Είχε κέφι, ζωντάνια, δύναμη, τραγούδια που περίμενες να ακούσεις αλλά και άλλα που δεν περίμενες. Για παράδειγμα δεν περίμενα ποτέ πως θα ακούσω το Αγριολούλουδο και πως θα μου αρέσει κι όλας…. (είναι ίσως ιστορία για άλλο ποστ η σχέση μου με αυτό το τραγούδι).

Το “Σαράντα χρόνια έφηβος” νομίζω πως ταίριαζε πλήρως στην συναυλία. Φύγαμε απολύτως ευχαριστημένοι και με ματάκια που γυάλιζαν από τη χαρά. Τώρα ζητάει να πάμε στους Scorpions που θα έρθουν στην Αθήνα το Σεπτέμβρη!