Η πορεία προς την ενηλικίωση προχωράει. Μετά την πρώτη συναυλία, σειρά έχει το πρώτο ταξίδι μόνος.
Εδώ και καιρό λέγαμε πως ο Γιώργος μπορεί πλέον να ταξιδέψει προς Αθήνα μόνος του. Δεν είναι και τίποτα σπουδαίο, τον βάζουμε στο ΚΤΕΛ από εδώ, τον παραλαμβάνουν από εκεί. Τέλειωσαν τα σχολεία, οι γονείς μου είχαν λιγότερες υποχρεώσεις αυτή την εβδομάδα, οπότε ήταν μια καλή ευκαιρία να γίνει πραγματικότητα.
Βγάλαμε λοιπόν εισητήριο, τον χαιρετήσαμε και τον πήγε ο Κωνσταντίνος στο ΚΤΕΛ. Όπως παλιά τον έβαζε ο δικός του μπαμπάς μέσα στο λεωφορείο για να πάει, έτσι τώρα έβαλε αυτός τον δικό του γιό και περίμενε μέχρι να φύγει. Η Ιωαννούλα άφρισε λιγάκι που υπάρχουν πράγματα που ΔΕΝ μπορεί να κάνει ακόμα, αλλά της πέρασε γρήγορα, κυρίως γιατί αυτές τις μέρες έχει περάσει εδώ ζάχαρη, όλη μέρα με τις φίλες της.
Ζάχαρη όμως περνάει και ο Γιώργος στην Αθήνα, με τις γιαγιάδες του, τον παππού του, βόλτες με το σκάφος, επισκέψεις στα ξαδέρφια του (“ο νέος μου ξάδερφος είναι μικρός , κλαψιάρης και φαγανός” μου είπε).
Εμείς από την άλλη… Πρώτη φορά δεν είναι που λείπει το παιδί μας, και εκδρομές με το σχολείο του έχει πάει, και κατασκήνωση έχει πάει. Αλλά για κάποιο περίεργο λόγο, αυτή τη φορά εμένα μου λείπει περισσότερο και έχω ένα άγχος και μια αγωνία παραπάνω. Όχι πολύ, αλλά να, υπάρχει…
Αύριο θα είναι εδώ βέβαια και όλα θα γυρίσουν πάλι στο φυσιολογικό. Μέχρι τότε, βαθιές ανάσες για εμάς και καλοπέραση για τα παιδιά μας!
Το post αυτό είχα πει ότι θα το κάνω εγώ.
Αλλά κάθε φορά που πήγαινα να ξεκινήσω, με έπιανε μία γλυκιά μελαγχολία, και στο τέλος το άφηνα.
Το να με πηγαίνει ο πατέρας μου στο κτελ, για να φύγω για αλλού είναι μία πολύ πολύ δυνατή εικόνα μέσα μου, που έχει γίνει πλέον ένα αυτόνομο συναίσθημα. Αυτό του “φεύγω από το σπίτι”. Και τώρα, 20 χρόνια μετά από τότε, με συγκινεί όσο ποτέ δεν θα μπορούσα να καταλάβω τότε.
Ακριβώς γι’ αυτό, το “Όπως παλιά τον έβαζε ο δικός του μπαμπάς μέσα στο λεωφορείο για να πάει, έτσι τώρα έβαλε αυτός τον δικό του γιό και περίμενε μέχρι να φύγε锨, δεν μπορούσα να γράψω εγώ αυτό το post….
Το πρώτο ταξίδι του Γιώργου “μόνος” και το πρώτο δικό σας επίσης! 🙂 Your little ones (ok, not so little.. :-P) are flying the coop! 🙂 Remember the moments!
Δεν πειράζει Κωνσταντίνε μου, γι’ αυτό είμαστε καλή ομάδα, γιατί συμπληρώνουμε αυτά που δεν μπορεί να κάνει ο άλλος.
Σοφία να θυμόμαστε προσπαθούμε, για αυτό έχουμε αυτό το μπλογκ 🙂