Έχω πολύ καιρό να γράψω. Όλο ξεκινάω να γράψω κάτι και όλο το αφήνω στη μέση. Αυτές τις μέρες δεν έχω καθόλου όρεξη. Ξέρω τι φταίει φυσικά. Όλο για θανατικά ακούω γύρω μου και με πιάνει μια μαυρίλα κάθε φορά που ακουμπάω το πληκτρολόγιο. Και αυτό γιατί όταν είμαι με άλλους, συζητάω, ξεχνιέμαι, έχω κέφι. Όταν όμως κάθομαι στο πληκτρολόγιο, είμαι μόνη μου και όσα με απασχολούν βγαίνουν στην επιφάνεια. Και τότε μαυρίζω.
Φυσικά ο θάνατος είναι πάντα γύρω μας αλλά ορισμένες φορές είναι πιο κοντά και πιο συχνά από ότι συνήθως. Τώρα είναι μια από αυτές τις εποχές.
Η γιαγιά μου είναι στο νοσοκομείο εδώ και μέρες. Η καρδιά της την έχει προδώσει πια και τυρανιέται. Μπορεί φυσικά να ζήσει για καιρό ακόμα, αλλά δεν θα είναι καλά, σε σημείο που ευχόμαστε να πάψει να βασανίζεται σύντομα. Ξέρω ότι είναι μια πολύ μεγάλη γυναίκα που έχει ζήσει τη ζωή της, αλλά δεν παύει να είναι γιαγιά μου (όσο και η σχέση μας να μην ήταν η πιο στενή) και να με στεναχωρεί η κατάσταση.
Ένας γνωστός πέρασε από δω πριν μερικές μέρες και μας έλεγε για τον αδερφό του που έχει καρκίνο και τον περιμένουν. Και αυτός μεγάλος όμως.
Το κακό είναι πως υπάρχουν και πολλοί που δεν είναι μεγάλοι. Πολλοί που η ζωή θα έπρεπε να είναι όλη μπροστά τους. Που άφησαν ή θα αφήσουν πίσω τους γονείς και παιδιά μικρά. Νεαροί σκοτώνονται με μηχανές για βλακείες κάνοντας κόντρες αλλά και μικρομαμάδες που μαθαίνουν (ή μπορεί και να μην τους το πουν δεν ξέρω) πως τους μένουν 6 μήνες (πόνου). Η Αμαλία ήταν απλώς το κερασάκι στην τούρτα.
Οι συζητήσεις μας τον τελευταίο καιρό γυρνάν πολλές φορές γύρω από νοσοκομεία, κηδείες, κληρονομιές, και διευκρινήσεις για το τι θα θέλαμε εμείς σε παρόμοιες καταστάσεις (να μας το πουν αν πρόκειται να πεθάνουμε ή όχι, να βγάλουν την πρίζα ή όχι, να δώσουμε φακελάκι ή όχι).
Να γιατί δεν έχω διάθεση να γράψω τίποτα. Αλλά σκοπεύω να το πολεμήσω και γι’αυτό θα κάνω άλλο ένα ποστ τώρα!