Έχω διαβάσει πολλά βιβλία από την τελευταία φορά που έκανα την καταγραφή μου εδώ. Όλο λέω πως θα γράψω και όλο δε βρίσκω το χρόνο. Θα προσπαθήσω να τα θυμηθώ και να γράψω κάτι για όλα, αλλά προς το παρόν θα γράψω για τη σειρά βιβλίων που μόλις τελείωσα, την Σειρά από Ατυχή Γεγονότα.
13 βιβλία που αποτελούνται από 13 κεφάλαια το καθένα (εκτός από το τελευταίο που έχει και ένα δέκατο τέταρτο έτσι από σπόντα στο τέλος). Είναι η ιστορία των τριών παιδιών Baudelaire που ένα ζοφερό απόγευμα σε μια παραλία έμαθαν πως έμειναν ορφανά. Μια φωτιά κατέστρεψε το σπίτι τους και έγινε η αιτία να πεθάνουν οι γονείς τους. Από εκείνη τη στιγμή όλη η ιστορία είναι μια σειρά από ατυχή γεγονότα, καθώς τα παιδιά πηγαίνουν από κηδεμόνα σε κηδεμόνα, χωρίς να καταφέρνουν να ξεφύγουν από τον διαβολικό Κόμη Όλαφ που τα κυνηγάει για την περιουσία τους.
Τα βιβλία είναι παιδικά/εφηβικά βέβαια και διαβάζονται μέσα σε 1-2 μέρες το καθένα. Η ιστορία, ίσως σαν κάθε παραμύθι, είναι τραβηγμένη, εξωφρενική και παράλογη, τόσο που μπορεί σε κάποιους να μην αρέσει ή να τους κουράσει (ειδικά αν δεν είναι παιδιά). Υπάρχουν πολλά μοτίβα που επαναλαμβάνονται σε όλα τα βιβλία. Τα παιδιά βρίσκονται με έναν καινούριο κηδεμόνα. Οι κηδεμόνες έχουν καλές προθέσεις, αλλά δεν έχουν το ανοιχτό μυαλό για να πιστέψουν τα παιδιά ή τα κότσια να αντισταθούν στους κακούς. Ο Κόμης Όλαφ τα βρίσκει πάντα, μεταμφιεσμένος με τους πιο χαζούς τρόπους που όμως ξεγελούν τον κόσμο (εκτός από τα παιδιά). Η Βάιολετ πάντα εφευρίσκει πράγματα, ο Κλάους πάντα βρίσκει μια βιβλιοθήκη για να κάνει την έρευνά του και η μικρή Σάνι πάντα βρίσκει κάτι να δαγκώσει (στα πρώτα βιβλία) ή να μαγειρέψει (στα επόμενα). Και παρότι βρίσκεσαι σε μια εξωφρενική ιστορία όπου ένα μωρό ξιφομαχεί πχ με τα δόντια του, ο Λέμονι Σνίκετ υποστηρίζει διαρκώς πως είναι μια αληθινή ιστορία και αυτός έχει το καθήκον να την καταγράψει.
Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός πως ο συγγραφέας κατά την αφήγηση των ιστοριών, εμπλουτίζει το λεξιλόγιο των παιδιών, μαθαίνοντάς τους πολλές νέες λέξεις. Συνήθως γράφει “μια λέξη που εδώ σημαίνει πως…” και μετά δίνει την εξήγηση, που δεν είναι πάντα όμως η ακριβής εξήγηση της λέξης, αλλά μπορεί να δίνει μια χιουμοριστική εξήγηση ή να είναι μια έννοια που έχει η λέξη αυτή στη συγκεκριμένη φάση του βιβλίου (για παράδειγμα γράφει για τη λέξη “αντιξοότητα” “μια λέξη που εδώ σημαίνει Κόμης Όλαφ”). Και αν είσαι μεγάλος και διαβάζεις το βιβλίο, θα βρεις πάρα πολλές αναφορές και χιουμοριστικά κομμάτια που τα παιδιά δεν θα καταλάβουν, γιατί ανάμεσα πχ σε άσχετα ονόματα πετάει και το όνομα ενός συγγραφέα. Αλλά πιο έντονα φαίνεται αυτό στο λεξιλόγιο της Σάνι. Η Σάνι στην αρχή λέει μόνο κάτι ακατάληπτες λεξούλες, στη συνέχεια όμως αναπτύσει ένα δικό της τρόπο επικοινωνίας που συνήθως καταλαβαίνουν μόνο τα αδέρφια της. Αν κοιτάξεις λίγο καλύτερα όμως, θα δεις πως κι εσύ καταλαβαίνεις τι θέλει να πει γιατί συχνά χρησιμοποιεί λέξεις σχετικές αλλά γραμμένες ανάποδα (cigam αντί για magic), σε άλλες γλώσσες (κάπου έλεγε efcharisto), με λάθος ορθογραφία, δηλαδή γραμμένες όπως θα τις άκουγες (kikbucit από το kick the bucket που σημαίνει πεθαίνω), ή που έχουν αναφορές (είπε “ματαχαρι” όταν ήθελε να πει πως θα γίνει κατάσκοπος).
Μπορεί να είναι για παιδιά και παράλογη, αλλά μέσα σε όλη την ιστορία βλέπεις την προσπάθεια του συγγραφέα να περάσει στα παιδιά πολλές αξίες, όπως η ελευθερία του λόγου, η αντίσταση στην πίεση του κοινωνικού συνόλου, η διαφορετικότητα. Τα παραδείγματα ίσως να είναι ακραία, αλλά σου δείχνουν το πόσο χαζός και ευκολόπιστος μπορεί να είναι ο κόσμος. Και δείχνει επίσης το πώς όλοι μας, ακόμα και οι πιο καλοί, μπορεί λόγω συνθηκών να αναγκαστούν να προβούν σε ενέργειες που δεν είναι τόσο ευγενείς, αλλά είναι πράξεις που θα έκανε ένας κακοποιός. Πώς ξεχωρίζεις λοιπόν έναν καλό από έναν κακό και τι είσαι εσύ ο ίδιος;
Το άλλο ενδιαφέρον είναι πως το Λέμονι Σνίκετ βεβαίως δεν είναι το αληθινό όνομα του συγγραφέα. Δεν είναι όμως ούτε ένα απλό ψευδώνυμο. Καθώς προχωράει η πλοκή του βιβλίου βλέπεις πως δεν είναι τυχαίο, όπως δεν είναι τίποτα τυχαίο στο βιβλίο αυτό. Να μη σας πω παραπάνω όμως.
Όπως ίσως καταλάβατε, τα βιβλία μου άρεσαν πολύ. Ο Λέμονι Σνίκετ είναι κυνικός και με μπόλικη δόση μαύρου χιούμορ. Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα, αλλά δεν έχει νόημα νομίζω. Διαβάστε τη wikipedia στο λινκ που έβαλα στην αρχή για περισσότερες λεπτομέρειες. Θα ήθελα επίσης να βρω μια λίστα με όλα όσα είπε η Σάνι και σε τι αναφέρονται. Το μόνο που βρήκα ήταν αυτό, μια λίστα που όμως δεν είναι πλήρης. Βρηκα επίσης έναν οδηγό για δασκάλους και μου φάνηκε εξαιρετική η σκέψη του να κάνεις στο σχολείο αυτά τα βιβλία και να έχεις εργασίες πάνω σε αυτά. Ρίξτε μια ματιά, είναι πραγματικά καλός.
Ο Λέμονι Σνίκετ, καθ’ όλη τη διάρκεια των βιβλίων, μας εκλιπαρεί να μη συνεχίσουμε να διαβάζουμε μιας και η ιστορία είναι ζοφερή και δακρύβρεχτη και μας προτείνει να διαβάσουμε κάτι άλλο πιο χαρούμενο. Εγώ πάλι θα σας προτείνω να το διαβάσετε μέχρι τέλους.
Διάβασα και γω τη Σειρα από ατυχή γεγονότα όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο! Η αλήθεια ήταν ότι με κούρασαν λιγάκι και τα παράτησα στον έκτο η έβδομο τόμο. Η αλήθεια είναι ότι το έχω μετανιώσει αλλά ποτέ δεν είναι αργά! Λάτρευα τις αναφορές που κάνει και τα χιουμοριστικά τρικ που χρησιμοποιεί!! Και τη ταίνια δε τη λες κακή! Φιλια!
Προφανώς δεν έχεις δει τη κηνηματογραφική εκδοχή γιατί θα την είχες αναφέρει. Τα βιβλία δεν τα διάβασα. Δες την ταινία και αν θέλεις γράψε την άποψη σου σε σχέση με αυτά.