Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Ένα ποστ περί ανέμων και υδάτων…

Σε λίγες μέρες ξεκινάνε οι διακοπές μας. Μέχρι τότε είμαστε εδώ και προσπαθούμε να δουλέψουμε έχοντας δυο παιδιά στο σπίτι, που νομίζω πως έχουν συνηθίσει να κάνουμε πάρα πολλά πράγματα μαζί και μερικές φορές τους είναι δύσκολο ή να καταλάβουν πως δουλεύουμε (ευτυχώς λιγότερο αυτό όσο μεγαλώνουν) ή να αποφασίσουν μόνα τους να κάνουν πράγματα ώστε να μη βαριούνται. Επίσης κοιμούνται πολύ πιο αργά τα βράδια, με αποτέλεσμα να χάνουμε αυτές τις 2 ώρες ηρεμίας που είχαμε στο τέλος της ημέρας και που προφανώς είναι πολύτιμες για να φορτώσεις τις μπαταρίες σου για την επόμενη μέρα. Έτσι νομίζω κι εμείς κουραζόμαστε πιο εύκολα και δεν έχουμε την όρεξη ή την αντοχή που θα περιμέναμε.

Επίσης εγώ από τα τέλη Μαΐου βασανίζομαι με τους γιατρούς. Τίποτα το τρομερό, ξεκίνησε με μια ουρολοίμωξη (αντιβίωση), συνέχισε με δεύτερη στο καπάκι (αντιβίωση), οι αντιβιώσεις μου έκαναν μυκητίαση (άλλο φάρμακο), μετά βρήκαμε πως υπάρχει φλεγμονή στην κύστη (πάρε ξανά φάρμακα) και μετά με πείραξε το φάρμακο και με έπιασε το στομάχι μου και στο ενδιάμεσο όλο και κάτι πονοκεφάλους και πονόλαιμους και έχω πραγματικά κουραστεί με όλο αυτό. Νομίζω πως τη μεγαλύτερη ζημιά μου την έχουν κάνει τα φάρμακα και ειδικά οι αντιβιώσεις. Με τσακίζουν. Μου χαλάνε το πεπτικό μου σύστημα και αδυνατίζουν τον οργανισμό μου. Το φάρμακο που πήρα τώρα και με πείραξε, το έχω ξαναπάρει στο παρελθόν χωρίς προβλήματα. Τώρα με θέρισε. Έχω βαρεθεί να μην είμαι καλά και να πονάω. Και σίγουρα όλο αυτό έχει συμβάλλει στο πόσο κουρασμένη και γκρινιάρα αισθάνομαι (φαίνεται άλλωστε από την πρώτη παράγραφο αυτού του ποστ).

Για να βλέπω και τη θετική πλευρά, δεν περνάμε άσχημα. Και σινεμά πάμε (είδαμε τα εξαιρετικά Μπαμπούλες Πανεπιστημίου και Σταρ Τρεκ καθώς και την ψιλοβλακεία World War Z), και μπάνια κάνουμε και μπιρίμπες παίζουμε. Και καμιά φορά, όταν κάνει ζέστη αλλά δεν έχουμε πάει στη θάλασσα, παίζουμε και κάνα νεροπόλεμο

Ελπίζω πως όλα θα πάνε καλά και θα χαρούμε τις διακοπές μας και θα ξεκουραστούμε…