Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Όλο το ταξίδι έγινε επειδή παντρευόταν ένας καλός φίλος του Κωνσταντίνου. Σε άλλη περίπτωση ο γάμος θα έπιανε μια παράγραφο σε ένα ποστ μου γιατί οκ, ένας γάμος είναι, τι διαφορετικό να έχει από τους τόσους που πάει κανείς… Εδώ όμως ΗΤΑΝ διαφορετικός, οπότε του αξίζει ένα ολόκληρο ποστ.

Ο γάμος ήταν πολιτικός. Δεν ξέρω αν έχετε παρακολουθήσει ποτέ πολιτικό γάμο στην Ελλάδα, εγώ δεν έχει τύχει. Όμως είμαι απόλυτα σίγουρη πως δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτό που βιώσαμε στο Άμστερνταμ, κάτι που μου επιβεβαίωσαν πολλοί φίλοι που ρώτησα. Ας δούμε λοιπόν τι έγινε στον γάμο, ο οποίος ήταν ένας τυπικός Αμστερνταμιακός γάμος:

Η τελετή είχε οριστεί για τις 2 το μεσημέρι σε ένα κτήριο που διατίθεται και για τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Μας υποδέχθηκαν στην είσοδο, αφήσαμε τα παλτά μας και πήγαμε σε μια αίθουσα όπου μας κέρασαν καφεδάκι και μπισκότα, μέχρι να έρθει η ώρα της τελετής.

Στη συνέχεια περάσαμε στην αίθουσα, όπου από τη μια πλευρά ήταν οι καρέκλες των καλεσμένων και από την άλλη ήταν ένα μεγάλο τραπέζι και καρέκλες για το ζευγάρι και τον κύριο που θα έκανε την τελετή (ας τον πούμε ληξίαρχο, δεν ξέρω ακριβώς τι ήταν). Πριν μπει το ζευγάρι ο ληξίαρχος μας καλωσόρισε, χαιρέτισε τη γιαγιά του γαμπρού που παρά τα 90φεύγα χρόνια της την είχαν φέρει να δει το γάμο, μας είπε πως θα υπάρχει σύνδεση μέσω Skype με την Αίγυπτο από όπου θα παρακολουθούσαν συγγενείς της νύφης που δεν κατάφεραν να έρθουν και άλλα τέτοια. Στην αρχή μάλιστα εγώ νόμιζα πως είναι κάποιος συγγενής έτσι όπως μιλούσε, δε φαντάστηκα πως είναι κάποιος άσχετος δημόσιος υπάλληλος…

Το ζευγάρι μπήκε στην αίθουσα υπό τον ήχο 2 βιολιών και κάθισε στις καρέκλες του. Ο ληξίαρχος συνέχισε να μιλάει, λέγοντάς μας όλη την ιστορία του ζευγαριού, πώς γνωρίστηκαν, ανέκδοτα από τη γνωριμία τους και όλη την ιστορία μέχρι που έφτασε να της κάνει πρόταση γάμου. Μίλησε με τους κουμπάρους και τους ρώτησε γιατί νομίζουν πως η νύφη και ο γαμπρός τους διάλεξαν, έκανε την πλάκα του και γενικά μας έκανε όλους να νιώσουμε πως ήμασταν μέρος της ιστορίας αυτής του ζευγαριού, πως ήμασταν εκεί για να πάρουμε μέρος, να είμαστε μάρτυρες, να συμμετέχουμε στην ολοκλήρωση αυτής της διαδρομής από τη στιγμή της γνωριμίας μέχρι την ένωσή τους ως αντρόγυνο. Θεωρώ πως ήταν ακριβώς όπως πρέπει να είναι ένας γάμος, μια γιορτή αγάπης. Είχε νόημα, δεν ήταν απλώς ένας παπάς που ψέλνει, ούτε ένας δημόσιος υπάλληλος που θα πει βαριεστημένα δυο λόγια τυπικά και τέλος. Γελάσαμε, συγκινηθήκαμε και χειροκροτήσαμε το ζευγάρι που παντρεύτηκε, ακούγοντας πάλι μερικά κομμάτια κλασικής μουσικής από τα βιολιά. Η τελετή άρεσε πάρα πολύ και στα παιδιά, παρότι δεν καταλάβαιναν πολλά (ο ληξίαρχος μίλαγε πότε αγγλικά πότε ολλανδικά, χωρίς να είναι εύκολο να καταλάβεις πότε μιλάει τι…) και μου είπαν και τα δυο πως ήταν σαφώς καλύτερο από το να ψέλνουν παπάδες και να βαριούνται.

Η αίθουσα με τον ληξίαρχο, το ζευγάρι και κάποιους καλεσμένους

Όταν τελείωσε η τελετή εκεί, ξαναπήγαμε στην άλλη αίθουσα όπου μας πρόσφεραν σαμπάνιες και ελαφρύ φαγητό σε μορφή σνακ. Ήρθε και το ζευγάρι, μιλήσαμε γενικώς αναμεταξύ μας και πέρασε η ώρα. Κατά τις 5 ήρθαν δυο βανάκια και πήραν όσους είχαν μείνει και ήταν καλεσμένοι στην επόμενη φάση, αυτή του κανονικού φαγητού (απ’ ό,τι μας εξήγησαν, η πρόσκληση μπορεί να είναι μόνο για την τελετή και το σνακ μετά, ή και για το φαγητό ή και για το πάρτυ ή για κάποιον συνδυασμό αυτών). Πήγαμε σε μια αίθουσα εκδηλώσεων, όπου κάτσαμε για φαγητό (στην ουσία όσοι είχαμε έρθει από μακριά για να παραστούμε στο γάμο) και ανάμεσα στα διάφορα πιάτα ακούσαμε και λόγους από τον μπαμπά της νύφης, το γαμπρό και τους κουμπάρους.

Ο πρώτος χορός

Όταν τελείωσε και το φαγητό ήρθε η ώρα του πάρτυ! Ήρθαν και άλλοι καλεσμένοι, ήρθε συγκρότημα που έπαιζε μουσική και η βραδιά κύλησε με χορό, τραγούδια αλλά και διάφορα events που είχαν κανονίσει οι κουμπάροι για το ζευγάρι. Είχαν φτιάξει μια πολύ ωραία κορνίζα με ένα δέντρο με κλαδιά και όλοι οι καλεσμένοι φτιάξαμε φύλλα με τα δαχτυλικά μας αποτυπώματα (βουτάγαμε στο μελάνι το δάχτυλο, κάναμε το φύλλο και γράφαμε το όνομά μας). Μου φάνηκε εξαιρετική ιδέα και μια πολύ ωραία κορνίζα για να έχει κανείς μετά.

Τη ζήλεψα αυτή την κορνίζα!

Επίσης είχαν φτιάξει slideshow με φωτογραφίες του ζευγαριού από όταν ήταν μικροί, είχε βεβαίως τούρτα και είχαν ετοιμάσει και ένα παιχνίδι ερωτήσεων. Καθ’ όλη τη διάρκεια η Ιωάννα είχε πιάσει κουβέντα με την φωτογράφο, στα αγγλικά φυσικά! Γενικώς το ταξίδι αυτό την βοήθησε πάρα πολύ στα προφορικά της.

Η τούρτα

Το άλλο εντυπωσιακό ήταν πως, επειδή ο μπαμπάς της νύφης είναι από την Αίγυπτο, είχαν χορεύτριες της κοιλιάς και έτσι τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να δουν ένα ακόμα πράγμα που δεν είχαν ξαναδεί ποτέ!

Να τες οι χανούμισες!!!

Μην με ρωτάτε τι κάναν εδώ με το ματσούκι, δεν ξέρω… Χορεύανε, αλλά αν συμβόλιζε κάτι δε γνωρίζω.

Αυτή η χανούμισα έκανε τις φωτογραφικές μηχανές να πάρουν φωτιά!

Φύγαμε μετά τις 11.30 το βράδυ, αφού τα παιδιά είχαν πλέον κλατάρει εντελώς. Ήταν σίγουρα μια εντελώς διαφορετική εμπειρία… Όταν γυρίσαμε πίσω και έβαλε η δασκάλα την Ιωάννα να διηγηθεί το πώς πέρασε, τα παιδιά της έκαναν τόσες ερωτήσεις για το γάμο που χρειάστηκε να συνεχίσουν την επόμενη μέρα!

Να ζήσετε Ximon και Saskia!!!