Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Την περίοδο της Πρωτοχρονιάς, στην επίσκεψή μας στην Αθήνα, πήγαμε στο Half Note και είδαμε τους Jump’n Jive, ένα  Ολλανδικό συγκρότημα Swing.

Με δυο λόγια να πω πως περάσαμε απλώς τέλεια! Το συγκρότημα ήταν απίθανο και εκτός του ότι παίζαν ωραία, είχαν χιούμορ και ήξεραν πώς να σε κάνουν να περάσεις καλά. Ευχάριστα τραγούδια, ανάλαφρη διάθεση, όμορφες κοπελίτσες, ένας τρελάρας τραγουδιστής και ένας κιθαρίστας με μαλί-μπαλκόνι! Βάλτε πάνω σε αυτό και την καλή παρέα με τους οποίους ήμασταν και καταλαβαίνετε τι ωραία ξεκίνησε η χρονιά!

Μα κοιτάξτε μαλλί!!!

Σε αυτό που θα ήθελα όμως να σταθώ είναι το γεγονός πως μέσα στο Half Note ΔΕΝ καπνίζανε. Έχω μεγάλο θέμα με το κάπνισμα και όταν βρίσκομαι σε χώρο που καπνίζουν με πιάνει βήχας πάντα. Έχω ένα αλλεργικό άσθμα που με τσακίζει. Αυτός είναι ο λόγος (μαζί με το γεγονός πως και τον Κωνσταντίνο τον ενοχλεί ο καπνός φυσικά), που έχουμε σταματήσει να πηγαίνουμε σε συναυλίες κλπ το χειμώνα. Ο Κωνσταντίνος ήθελε χρόνια τώρα να πάμε σε jazz club αλλά που να πας σε τέτοιο μέρος που είναι σίγουρο πως θα είναι ντουμανιασμένο;

Όταν είδαμε πως έχει τέτοιο πράγμα στο Half Note, η πρώτη μας αντίδραση ήταν να πούμε “σούπερ, να πάμε” και η δεύτερη “που να πάμε, αφού θα καπνίζουν”. Πώς το σκέφτηκε ο Κωνσταντίνος και είπε να πάρει ένα τηλέφωνο να ρωτήσει. Με τα τηλέφωνα και τις ερωτήσεις έχουμε προηγούμενο, αφού συνήθως ο διάλογος πάει κάπως έτσι: “θα θέλαμε να έρθουμε, αλλά πείτε μας, επιτρέπεται το κάπνισμα;” “Φυσικά και επιτρέπεται” (μάλλον θεωρώντας πως αυτή την απάντηση αναζητούσαμε κι εμείς) “Οκ, ευχαριστούμε πολύ, γειά σας”. Ο ίδιος διάλογος έχει γίνει πολλάκις και σε ταβέρνες με τα ίδια αποτελέσματα πάντα. Δεν είχαμε λοιπόν και αυτή τη φορά ελπίδα πως θα γινόταν κάτι διαφορετικό. Όμως, προς ευχάριστη έκπληξή μας, μας είπαν πως απαγορεύεται το κάπνισμα. Το τσεκάραμε μαζί τους 3 φορές και ακόμα και όταν πήγαμε εκεί, πάλι δεν είχαμε πειστεί πως θα ήταν έτσι. Ήμασταν έτοιμοι να μπούμε μέσα, να απογοητευτούμε και να ζητήσουμε τα χρήματά μας πίσω. Πράγμα που -δεύτερη ευχάριστη έκπληξη- δε χρειάστηκε να γίνει, γιατί πράγματι ΔΕΝ καπνίζαν.

Παρότι λοιπόν το κάπνισμα δεν επιτρεπόταν, και μάλιστα σε έναν χώρο που θα το τράβαγε, το μαγαζί ήταν γεμάτο, ο κόσμος διασκέδαζε, έπινε, έτρωγε, χόρευε και κανείς δεν άναψε τσιγάρο. Εκτός από τον τραγουδιστή!!! (οκ, σε ένα τραγούδι το έκανε, λόγω του τίτλου του). Αυτό που θέλω να πω είναι πως  δε νομίζω ότι ο μαγαζάτορας έχασε τίποτα που δεν επιτρέπει το κάπνισμα. Και για εμένα ήταν τέλειο, γιατί μετά από πολύ πολύ καιρό, πραγματικά απόλαυσα μια υπέροχη βραδιά!

Κλείνω με ένα τραγούδι, στην ορίτζιναλ εκτέλεσή του όμως, που θεωρώ πως πρέπει να κάνουμε ύμνο του σπιτιού μας: Everybody eats when they come to my house!!!