Στο σχολείο της Ιωάννας τα παιδιά είναι σχετικά λίγα. Η τάξη της έχει ας πούμε ένα τμήμα όλο κι όλο. Αυτό σημαίνει πως πηγαίνουν όλα στην παρέλαση και μάλιστα τα παιδιά της έκτης (ειδικά τα κορίτσια) μπήκαν όλα παραστάτες, είτε στην παρέλαση της 28ης είτε στης 25ης. Δεν έμεινε κανένα παραπονεμένο.
Η Ιωάννα ήταν παραστάτρια στην προηγούμενη παρέλαση, με μεγάλη περηφάνια. Αυτή τη φορά δε θα ήταν, αλλά μετά από δοκιμές και δοκιμασίες, την έβαλε ο γυμναστής να είναι ταμπελοφόρος (το παιδί που κρατάει δηλαδή την ταμπέλα με το όνομα του σχολείου). Η Ιωάννα ήταν ιδιαίτερα περήφανη που τη διάλεξε και ήταν θέμα συζήτησης για μέρες, το πώς ήταν ανάμεσα σε δυο παιδιά, αλλά εντέλει η Ιωάννα είχε καλύτερο βήμα και ήταν λίγο πιο ψηλή κλπ κλπ. Το περίμενε πώς και τι.
Την Παρασκευή λοιπόν πριν την παρέλαση, έπεσε στο σχολείο και χτύπησε το χέρι της. Τρέχαμε όλο το πρωί για ακτινογραφίες (και η ταλαιπωρία που περάσαμε είναι θέμα ολόκληρου ποστ – έβριζα όλο το πρωί που πληρώνω τον ΕΟΠΥΥ για το τίποτα). Στο τέλος μας είπε ο γιατρός πως είναι διάστρεμμα, θα πρέπει να το έχει δεμένο το χέρι για να το ξεκουράζει, αλλά οκ, την Τρίτη να πάει στην παρέλαση. Μεγάλη ανακούφιση όπως καταλαβαίνετε, γιατί είχε δυο πολύ σημαντικά θέματα: πρώτον έπρεπε να παίξει στο θεατρικό της γιορτής του σχολείου τη Δευτέρα (και παίξαν “Το μεγάλο μας τσίρκο”, μεγάλη παραγωγή) και δεύτερον ήθελε απίστευτα να είναι ταμπελοφόρος. Τόση δουλειά είχε ρίξει και για τα δύο!
Στη γιορτή κατάφερε και έπαιξε μια χαρά. Πόναγε μεν, αλλά δεν το είχε δεμένο το χέρι. Άλλωστε δεν ήταν και κουραστικό, δεν σήκωνε τίποτα, τα έβγαλε πέρα. Εγώ δυστυχώς δεν ήμουν εκεί να τη δω, ήταν όμως ο Κωνσταντίνος. Κάποια στιγμή λοιπόν πήγε ο γυμναστής στον Κωνσταντίνο και του είπε πως δε γίνεται να είναι η Ιωάννα ταμπελοφόρος, γιατί είχε το χέρι δεμένο και θα τους κακολογούσε ο κόσμος. Ο Κωνσταντίνος πάλι του είπε πως ο κόσμος μάλλον θα έλεγε μπράβο στο παιδί, που παρότι χτύπησε το χέρι δε το έβαλε κάτω και πήγε να παρελάσει. “Υπάρχουν δυο τρόποι να το δει κανείς”, του απάντησε εκείνος και η εντύπωση που έδωσε με τα λεγόμενά του ήταν πως οκ, θα την άφηνε με δεμένο χέρι.
Την επόμενη μέρα βεβαίως το χέρι δεν είχε περάσει. Η Ιωάννα ήταν αγχωμένη για το αν θα την άφηνε ο κύριος να παρελάσει έτσι. Εμείς το θεωρούσαμε λογικό να την αφήσει. Ήταν και ο επίδεσμος μπλε και άσπρος, ταίριαζε απόλυτα με την περίσταση! Πήγε λοιπόν στο σχολείο και εμείς πήγαμε να στηθούμε να δούμε την παρέλαση και τα δυο παιδιά μας με τα σχολεία τους.
Προς έκπληξή μας είδαμε την Ιωάννα με την ταμπέλα αλλά ΧΩΡΙΣ επίδεσμο.
Τι είχε γίνει: ο γυμναστής της είπε πως δεν γίνεται, ή θα πάει ταμπελοφόρος χωρίς τον επίδεσμο ή θα παρελάσει απλά και θα μπει άλλη στη θέση της. Τι θα έκανε το παιδάκι που περίμενε τόσες μέρες αυτή τη στιγμή; Θα έλεγε καλά ας πάει άλλος; Φυσικά και άφησε τον επίδεσμο για να πάρει την ταμπέλα, και ας πόναγε. Η λογική του γυμναστή ήταν πως θα τους κακολογήσουν ότι βάλανε παιδάκι χτυπημένο να κρατάει την ταμπέλα. Η διευθύντρια είπε πως θα την μάλωνε ο προϊστάμενος γιατί “βασανίζει το παιδί”. Ενώ τώρα, που πήγε χτυπημένη χωρίς τον επίδεσμο, ήταν οκ;;; Τώρα που τελείωσε την παρέλαση και ήταν δακρυσμένη από τον πόνο, δεν την είχαν βασανίσει; Απλώς δεν το είχε πάρει χαμπάρι κανείς από τους επισήμους. Στα μάτια του κόσμου δεν φάνηκε τίποτα… Η επιλογή που δώσανε ήταν ή θα πονέσεις και θα είμαστε εντάξει στα μάτια του κόσμου, ή θα καταρρακωθείς ψυχολογικά και θα είμαστε οκ στα μάτια του κόσμου. Δηλαδή η σωματική και η ψυχική υγεία του παιδιού δεν παίζουν κανένα ρόλο, αρκεί να μην μπορεί να μας την πει κανείς. Το ότι η Ιωάννα θα έκλαιγε στο τέλος ή από τον πόνο ή από τη στεναχώρια, δε μετράει…
Πραγματικά δεν το καταλαβαίνω. Εγώ αν έβλεπα ένα παιδάκι με δεμένο χέρι θα έλεγα “μπράβο” δε θα έλεγα “τι του κάναν του παιδιού, δεν είχαν άλλο να βάλουν”….
Έχουν γίνει και άλλα στο σχολείο τα οποία με έχουν πειράξει. Έχω σιχαθεί και το σχολείο και το σύστημα και όλους…
Εμπρος;;; Ποια λογική του παραλόγου λέει ότι ο κόσμος κακολογεί τα χτυπημένα παιδια; Δηλαδή αν ενημερωθεί τώρα ο προϊστάμενος θα μπει μπραβο σε γυμναστή κ διευθύντρια; Μάλιστα, έχασαν άλλη μια ευκαιρεία να διδάξουν κάτι ουσιαστικό στους μαθητές τους…
Δε θα κακολογούσαν το παιδί, νομίζω η “λογική” ήταν πως θα κακολογούσαν τους δασκάλους που έβαλαν χτυπημένο παιδί να κρατήσει ταμπέλα, που το κούρασαν και το παίδεψαν, κατάλαβες;;;;
Προσπαθώ… Αν κάποιος έλεγε τέτοιο πράγμα, μάλλον δεν είχε συναναστραφεί ποτέ του παιδί…
Δεν ξέρω ούτε εγώ Ναυσικά μου. Ίσως κάποιος από τους εκπαιδευτικούς που διαβάζουν το μπλογκ να μπορέσει να μας εξηγήσει καλύτερα το σκεπτικό…
πωωωω τα νεύρα μου! τουλάχιστον είναι καλά η μικρή, ελπίζω να μην το έκανε χειρότερα….
ΥΓ. είχαμε το Νίκο και την οικογένεια εδώ το προηγούμενο ΣΚ. Περάσαμε πολύ πολύ ωραία! Μας έλεγαν για την Καλαμάτα πόσο τους αρέσει!
Στελλα νομιζω οτι πρεπει να το καταγγειλετε! Το περιγραφεις πολυ καλα εδω, το ποστ μπορει να ειναι η καταγγελια. Η νοοτροπια του “ας τα εχω εγω καλα με τους κανονες και τους προισταμενους και δεν με ενδιαφερει τι πραγματικα ειναι καλο” πρεπει να καταγγελεται, δεν υπαρχει αλλη λυση! Ξερω οτι μπορει να ειναι μοναχικος ο δρομος, και να μην βγει απολυτως τιποτε, αλλα και παλι πρεπει να το κανετε.
Να ρωτησω κατι αλλο. Ηταν απλος επιδεσμος ή ναρθηκας; Αν ηταν επιδεσμος τι διαφορα νομιζεις θα εκανε; Συνηθως ο επιδεσμος δουλευει επειδη υπενθυμιζει στο φεροντα και δειχνει στους υπολοιπους το προβλημα. Προσφερει και λιγο υποστηρηξη (και μικρο περιορισμο κινησεων) που βοηθανε, αλλα κυριως δρα σας σινιαλο. Αν λοιπον αποφασισεις να κανεις κατι που καταπονει το πληγωμενο χερι σου, δεν ξερω ποσο μπορει να βοηθησει. Σιγουρα οχι οπως ενας ναρθηκας. Απο την αλλη δεν ξερω τι επιδεσμος ηταν, μπορει να ειχε 35 στρωσεις υφασματος 🙂
Περιμενουμε το ποστ για τον ΕΟΠΥΥ.
Θανάση δεν ήταν ούτε επίδεσμος (με γάζα δηλαδή), ούτε νάρθηκας. Δεν ξέρω πώς λέγεται, δες τις φωτογραφίες από το σεμινάριο της τούρτας να το δεις. Είναι σαν μαντήλι που συγκρατεί το χέρι, ώστε να μην το πολυκουνάς και να μην το κουράζεις. Θεωρώ πως θα έκανε διαφορά, γιατί το βάρος της ταμπέλας θα το κράταγε το μαντήλι και όχι το χέρι, θα μοιραζόταν το βάρος δηλαδή.
Π
Πόσο ”στενά” μυαλά ανθρώπων που εκτός από το διδακτικό τους καθήκον ,οφείλουν να διδάσκουν τρόπο σκέψης και τρόπο ζωής! Τα πάντα για το θεαθήναι ! Η βιτρίνα και όχι η ουσία ! Ποιος λογικός άνθρωπος θα σκεφτόταν πως το σχολείο …υποχρέωσε το παιδί να συμμετάσχει πονώντας και κατά συνέπεια να ταλαιπωρηθεί ;;;; EΥΓΕ στην κόρη σας που παρά το πρόβλημά της έδωσε μάθημα θάρρους στους μικρόψυχους που δεν μπήκαν καν στον κόπο να σκεφτούν πρώτα το παιδί και μετά την εικόνα του σχολείου .
Καταλαβα. Οποτε θα κρατουσε διαφορετικα την ταμπελα, και το βαρος θα μοιραζοντας καλυτερα.
Διάβασα την ανάρτηση και μου σηκώθηκε η τρίχα…
Τη σημαίνει “θα μας κακολογήσει ο κόσμος;”
Ούτε καν θα μου περνούσε αυτό απο το μυαλό…Και αν ήμουν θεατής και σαν δασκάλα αν τύχαινε κάτι παρόμοιο σε μαθητή μου. Απο τη στιγμή που το παιδί ήθελε να συμμετέχει δεν υπήρχε λόγος να γίνει συζήτηση. Και πως είναι δυνατόν να αφήνεις ένα παιδί να πονάει…
Πως είναι δυνατόν πάνω απο τους μαθητές σου να βάζεις τον κόσμο; Τι σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος…
Δηλαδή αν είχαμε ένα μαθητή με ειδικές ανάγκες στο σχολείο δε θα έπαιρνε μέρος στην παρέλαση για να μην πει ο κόσμος πως το ταλαιπωρούμε ( αν υποθέσω πως υπήρχε κάποιο κινητό πρόβλημα)
Γκρρρρρ και ξανά γκρρρρ
Να τον βράσω τον κόσμο. Είναι θέμα καθαρά του σχολείου. Και ακόμα και αν έλεγε κάποιος κάτι τι θα γινόταν δηλαδή; Δε θα μπορούσες σαν εκπαιδευτικός με επιχειρήματα να αντικρούσεις τα λόγια τους;
Θα σου πω μια σκέψη που έκανα….ντρέπομαι και μόνο που τη λέω, δε ξέρω αν πρέπει καν να τη γράψω…Αλλά επειδή σας ξέρω καιρό και νιώθω πως μιλάω σε φίλους μου θα την πω.
Δεν ήθελαν να χαλάσουν την εικόνα του σχολείου; Ξέρω βλακεία λέω τώρα, αλλά ναι το σκέφτηκα.Θεωρώ πως κάνω λάθος και δεν υπάρχουν στις μέρες μας τέτοιου είδους σκέψεις.
ΥΓ Μια χαρά καμαρωτή καμαρωτή η ταμπελοφόρος ( εμείς δεν έχουμε ταμπελοφόρους, δεν ήξερα καν πως το λένε)
Άννα περίμενα την άποψή σου για να δω αν υπήρχε κάποια άλλη παράμετρος που δεν την ήξερα (από τη σκοπιά του εκπαιδευτικού)…
Πραγματικά δεν ξέρω γιατί το έκαναν. Ναι, θα μπορούσε να είναι γιατί κοιτάνε την εικόνα τους, δε μου φαίνεται περίεργο… Άλλωστε το πρόβλημα ήταν μόνο αν ήταν ταμπελοφόρος. Αν ήθελε μπορούσε να παρελάσει με τον επίδεσμο, αλλά μέσα στις σειρές… Σε άλλο σχολείο πάντως υπήρχε παιδί με αντίστοιχο επίδεσμο στους παραστάτες.
Λέει ο Θανάσης πως θα έπρεπε να το καταγγείλω. Ίσως να έπρεπε. Ίσως να έπρεπε να παω και να κάνω φασαρία. Αλλά να πω την αλήθεια, έχω βαρεθεί. Έχω παλέψει για άλλα πράγματα τα προηγούμενα χρόνια (στο σχολείο πάντα), χωρίς να γίνει απολύτως τίποτα, έχω δει συμπεριφορές που μου έχουν γυρίσει το μάτι, έχω ακούσει πράγματα απαράδεκτα… Αισθάνομαι πως δεν έχει κανένα νόημα…
Άρα μέσα στις σειρές δε θα τους κακολογούσε ο κόσμος; Το βάρος της ταμπέλας ήταν το πρόβλημα;
Αλλά ακόμα και αν ήταν αυτό….Βάλε και ένα άλλο παιδάκι και να κρατάνε μαζί την ταμπέλα. Βάζεις δύο ξύλα , δεξιά , αριστερά και όλα έτοιμα.
Θα προτιμούσα να πουν την αλήθεια, ειλικρινά. Θέλουμε η ταμπελοφόρος να είναι έτσι….Παρά να τα ρίχνουν στον κόσμο.
Εγώ πάντως έχω δει παιδάκι και με πατερίτσες να παραλάζει. Είχε σπασμένο πόδι και τα άλλα παιδιά στη σειρά πήγαιναν με τον δικό του ρυθμό.
Δε σκέφτηκα ούτε εγώ ολυτε κανείς στην παρεα πως τον ανάγκασε το σχολείο. Σκέφτηκα απλά πόσο πολύ το ήθελε εκείνο το παιδί και χειροκρότησα ακόμα πιο δυνατά.
Pingback: #einai2030 | Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα
Τώρα το είδα αυτό. Αν ήμουν εκπαιδευτικός (κι ευτυχώς που δεν ειμαι γιατί στην Ελλάδα δεν θα επιβίωνα να δουλεύω ούτε μέρα με άτομα όπως ο κύριος) και είχα αυτή τη περίπτωση θα έλεγχα πρώτα με τα δύο μέρη στα οποία αφορεί το θέμα. 1ον τι λένε οι γονείς και ο γιατρός και 2ον τι λέει και το ίδιο το παιδί. Δηλαδή, αν όλοι οι παραπάνω λένε οτι δεν υπάρχει πρόβλημα να παρελάσει το παιδί, τι κόφτει τον καθένα;;; Θα τρελαθώ με αυτά που διαβάζω!
Άκου τι θα πει η προισταμένη και ο κάθε διευθυντής… αν είχαν οι ίδοι κάποια αμφιβολία λοιπόν και ανησύχησαν τόσο πολύ μήπως υπάρχει κακοποίηση (!!!), ας έλεγχαν με τους γονείς και τον εκπαιδευτικό.
Ε ρε τι άλλο θα ακούσω…
Εγώ πάλι μπορώ να φανταστώ ότι κάποιοι που θα έβλεπαν ένα παιδάκι με δεμένο χέρι να κουβαλάει ταμπέλα θα σκέφτονταν “μα καλά, δεν ντρέπονται να βάλουν χτυπημένο παιδάκι ταμπελοφόρο? χάθηκε να βάλουν ένα παιδί που δεν θα ταλαιπωρηθεί?” Νομίζω στους περισσότερους ούτε καν θα περνούσε από το μυαλό ότι το ίδιο το παιδί το ήθελε, ειδικά επειδή η κοινή γνώμη (ειδικά στην Αθήνα, δεν ξέρω αν το ίδιο ισχύει στην επαρχία) πιστεύει ότι τα παιδιά βλέπουν τις παρελάσεις ως αγγαρία.