Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Πέρισυ χάρηκα πολύ που ήμουν στον μαγικό αριθμό 42. Δε κρατάει πολύ όμως, ένας χρόνος είναι αυτός, και πέρασε! Και να που μπήκα στα 43.

Σκεφτόμουν τι έχει αλλάξει στη ζωή μου μετά τα σαράντα. Στα 41 έγραφα πως αποφάσισα να ασχοληθώ με τη Στέλλα. Αυτό συνεχίζει, αν και όχι όσο θα έπρεπε.

Έχω αφήσει τα μαλλιά μου στο φυσικό τους και είναι πλέον σχεδόν γκρίζα. Επειδή είμαι ανοιχτόχρωμη αυτό δεν φαίνεται ιδιαίτερα άσχημο. Βαρέθηκα απίστευτα να τα βάφω και τα αισθανόμουν και σκληρά και άγρια. Δε με ενοχλεί που έχω γκρίζα μαλλιά, μόνο που με θεωρώ γενικά άχρωμη, κάτι που ήταν και ο λόγος που είχα ξεκινήσει να τα βάφω.

Που και που βάζω και καμιά κρέμα. Άλλες φορές πιο συχνά, άλλες φορές το ξεχνάω και κάπως, αλλά σίγουρα πιο συχνά απ´ όσο έβαζα παλαιότερα (που ήταν καθόλου).

Πάω και γυμναστήριο! Και άλλες φορές, χρόνια πριν βέβαια, το είχα προσπαθήσει και πάντα κράταγε κανα δυο μήνες. Τώρα έχω παρέα βέβαια και κάνουμε διάφορα προγράμματα και όχι βάρη, οπότε ίσως να το κρατήσω παραπάνω.

Ίσως θα πρέπει να βάλω resolution για τη νέα χρονιά (μου) να φροντίζω περισσότερο τον εαυτό μου. (Το ξέρατε πως στο εξωτερικό εύχονται happy new year και στα γενέθλια;;; Την πρώτη φορά που το είδα μου φάνηκε πολύύύ αστείο!)

Κατά τα άλλα πέρασα υπέροχα στα γενέθλιά μου, τα οποία γιόρτασα και πάλι  δυό μέρες. Τη μια με φίλους, πορτοκαλόπιτα, το μεσημέρι κινέζικο κοτοπουλάκι με γλυκοκαυτερή σάλτσα και το βράδυ πίτσα ιταλική.

Την επόμενη με συγγενείς το μεσημέρι, τούρτα φράουλα, και μετά μπιρίμπα με φίλους.