Βιβλίο, Ψευδοϊστορικό.
Το Havoc in its third year, είναι ένα βιβλίο διαφορετικό από αυτά που διαβάζω τον τελευταίο καιρό. Δηλαδή δεν είναι επιστημονική φαντασία ή φάνταζυ. Είναι βιβλίο ψευδοϊστορικό, δηλαδή έχει πάρει πραγματικά πρόσωπα και έχει φτιάξει μια δική του ιστορία γύρω από αυτά. Θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι μια αστυνομική περιπέτεια, αλλά νομίζω πως αυτό είναι απλώς η επιφάνεια του βιβλίου. Η ουσία του είναι στην περιγραφή της εποχής (Αγγλία του 17ου αιώνα) και των ιδιοτήτων του ανθρώπινου είδους γενικά.
Παρότι λοιπόν το αγόρασα κατά λάθος πιστεύοντας για κάποιο λόγο πως είναι ΕΦ, χαίρομαι πάρα πολύ που έπεσε στα χέρια μου. Το ρούφηξα όσο πιο γρήγορα γινόταν υπό τις παρούσες συνθήκες.
Μια που μιλάει για έναν ιατροδικαστή, δεν μπόρεσε παρά να μου φέρει στο μυαλό μερικές φορές το CSI που βλέπουμε και να συνειδητοποιήσω πόσο πολύ έχει προχωρήσει η επιστήμη μέχρι σήμερα. Παρ’όλ’αυτά, οι άνθρωποι έχουν αλλάξει καθόλου; Νομίζω πως αυτό ακριβώς είναι που θέλει στο τέλος να δώσει ο συγγραφέας. Πως όσο και αν έχουν αλλάξει οι καιροί, όσο και αν έχει προχωρήσει η επιστήμη, όσο πιο πλούσια και αν ζούμε σήμερα, ο πουριτανισμός υπάρχει, υπάρχουν άνθρωποι απόλυτοι στις ιδέες τους, ο φόβος κυβερνά και αυτό είναι πάντα κακό. Στον κόσμο θα έπρεπε να κυριαρχεί η καλοσύνη, η κατανόηση και η συμπόνοια. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί (από τη φύση του) να είναι απόλυτα ηθικός και σωστός. Και γι’αυτό πρέπει οι υπόλοιποι να κρίνουμε και με την καρδιά μας.
Αυτό που με παραξένεψε λίγο στο βιβλίο είναι πως στο τέλος (προσοχή super spoiler freaks!) δεν υπάρχει κάθαρση. Δεν τιμωρούνται οι κακοί, δεν επιβραβεύονται οι καλοί, δεν υπάρχει λύση. Απλώς τελειώνει η ιστορία. Δεν ήταν κακό αυτό, ούτε μου χάλασε κάτι από την ευχαρίστησή μου. Απλώς δεν συνηθίζεται.
Το προτείνω.
