Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Έχουμε δυο παιδιά γυμνασιάκια πλέον! Απίστευτο;;; Πώς βρέθηκα με δυο παιδιά που πάνε γυμνάσιο;;; Και μάλιστα το ένα τριτάκι που του χρόνου θα πάει Λύκειο!!!

Καλά ας αφήσω αυτή τη φρίκη για το τέλος της χρονιάς. Προς το παρόν έχουμε ένα πρωτάκι και ένα τριτάκι. Δεν μπορούσα να αντισταθώ, είναι μεγάλη η πρόκληση! Το ίδιο ακριβώς ποστ είχα κάνει πριν 6 χρόνια, όταν είχαμε ξανά ένα πρωτάκι και ένα τριτάκι στο σπίτι. Οπότε είπαμε να κάνουμε μια αναπαράσταση των τότε φωτογραφιών!

Εδώ τα δυο παιδιά μας:

2008

2014

Και εδώ με τον μπαμπά τους να τους ανοίγει την πόρτα για να φύγουν. Κάτι που φυσικά δε συμβαίνει πια!!! Τώρα πια ετοιμάζονται και φεύγουν μόνα τους.

2008

2014

Η Ιωάννα δε φάνηκε να αγχώνεται ιδιαίτερα που θα πήγαινε γυμνάσιο. Ούτε που το είχε σχολιάσει δηλαδή όλο το καλοκαίρι. Μόνο το πρωινό πριν ξεκινήσουν για πρώτη φορά την έπιασε να κάνει μερικές ερωτήσεις στον Γιώργο. “Είναι δύσκολα Γιώργο;”, “Είναι πολύ διαφορετικά Γιώργο;”

Τα παιδιά πάνε πλέον και τα δυο στο ιδιωτικό. Εκεί λοιπόν ξεκινάνε μια εβδομάδα νωρίτερα, όπου πάει όποιος θέλει και κάνουν κάτι σαν… ζέσταμα. Γνωρίζουν τους καθηγητές, τους νέους συμμαθητές, βλέπουν τα πρωτάκια πώς είναι το γυμνάσιο… Και μετά φέρνουν στη μαμά και τον μπαμπά ένα σωρό ωραίες ιστορίες! Αστείες, περίεργες, κουφές, ιστορίες που σε κάνουν να προβληματίζεσαι… Μπορείτε να πιστέψετε πως πάνω από τα μισά παιδιά στην τάξη του Γιώργου κάνουν δίαιτα; Και δεν είναι παχιά όλα…

Όπως και να έχει, μπήκαμε και πάλι στην ρουτίνα της χρονιάς. Πρωινό ξύπνημα, ετοιμασία, δουλειά για εμάς, σχολείο για τα παιδιά. Η αρχή είναι εύκολη καθώς δεν έχουν πολύ διάβασμα και δεν είναι και κουρασμένα από μια χρονιά στην πλάτη τους. Σηκώνονται και τα δυο χωρίς καμία γκρίνια και πάνε στο σχολείο με χαρά. Η μια ως πρωτάκι, φρέσκια φρέσκια, έτοιμη για νέες γνωριμίες, φιλίες και εμπειρίες και ο άλλος ως τριτάκι πλέον, στη μεγαλύτερη τάξη του Γυμνασίου, ξέροντας τι να περιμένει στη χρονιά, αλλά και με πιο πολύ άγχος για το μέλλον.