Ένας νέος άντρας ετών 42, γνωστός της οικογένειας του Κωνσταντίνου, σκοτώθηκε προχτές ενώ γύριζε με το αυτοκίνητό του από τον Πύργο.
Καθώς μιλάγαμε λοιπόν με την πεθερά μου για το συμβάν, είπε:
-“Είναι κρίμα και κλαίμε για 3 λόγους:
α. Για τα νιάτα του
β. Για τη μάνα του
γ. Για τη γυναίκα και το παιδί του”
Ο κύριος είχε γυναίκα και παιδί 10 χρονών. Εγώ και ο Κωνσταντίνος διαφωνήσαμε αμέσως για τη σειρά με την οποία τα έθεσε η πεθερά μου. Θεωρήσαμε και οι δύο πως πρώτα πάει η γυναίκα και το παιδί και μετά η μάνα. Η πεθερά μου δεν το δεχότανε με τίποτα. Και παρότι θέσαμε τα επιχειρήματά μας, πως η μάνα είναι μάνα βεβαίως, αλλά μεγάλη ώστε να κατανοήσει το γεγονός και εδώ που τα λέμε σε άλλη οικογένεια πια και χωρίς να τον έχει απόλυτη ανάγκη, ενώ για τη γυναίκα του ήταν ο σύντροφός της και για το 10χρονο παιδί ο μπαμπάς του (και αυτά τα δύο νομίζω είναι πολύ σημαντικά), η πεθερά μου είπε και πάλι “όχι, η μάνα παιδιά. Η μάνα”.
Είμαι μάνα και κανείς δεν μπορεί να μου πει “όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις”. Εδώ δεν μιλάμε για παιδάκι, στην οποία περίπτωση η μάνα είναι σίγουρα η πιο τραγική φιγούρα (και ο μπαμπάς σε πολλές περιπτώσεις), μιλάμε για άνθρωπο μεγάλο με δική του οικογένεια.
Δεν ξέρω, νομίζω πως εκείνη τη στιγμή η πεθερά μου με είδε και λίγο ανταγωνιστικά (ΕΓΩ είμαι η πιο σημαντική γυναίκα στη ζωή του γιού μου), μπορεί και να κάνω λάθος (γενικά έχουμε ιδανική σχέση).
Πάντως όπως επεσήμανε και ο Κωνσταντίνος μετά που το συζητήσαμε, η πεθερά μου ήταν, είναι και θα είναι πάνω από όλα μάνα. Και μετά σύζυγος. Και πιθανώς καθόλου σύντροφος. Ίσως αυτό να εξηγεί τη διαφορά απόψεων.
Ελαφρώς μακάβριο
9 thoughts on “Ελαφρώς μακάβριο”
Leave a Reply
This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.
συμφωνώ πως η οικογένεια του γνωστού σας έχει την “προτεραιότητα” στον πόνο. Αλλά οι ελληνίδες μάνες δεν καταλαβαίνουν πως η γυναίκα και τα παιδιά είναι πλέον η οικογένεια του γιου τους, νομίζουν ότι αυτές παραμένουν το πιο σημαντικό άτομο στη ζωή των παιδιών τους…
Εγώ συμφωνώ με την πεθερά σου, Στέλλα. Πράγματι, η μητέρα του δεν τον έχει ανάγκη, όπως η γυναίκα και το παιδί του. Όμως είναι υπαρξιακό το θέμα. Η μάνα δεν μπορεί να δεχτεί τη διαταραχή της φυσικής τάξης – πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει σε ανάλογες κηδείες το “Χάρε, γιατί δεν έπαιρνες εμένα;” από μανάδες; Από συζύγους το ακούμε; Η σύζυγος, όσο κι αν πονάει, μπορεί να συνεχίσει τη ζωή της – ειδικά αφού έχει και το παιδί, που κρατάει το νήμα σύνδεσης με τον αγαπημένο της. Η μάνα, όμως, πλησιάζοντας η ίδια το τέλος και χάνοντας τη μόνη ψευδαίσθηση αθανασίας, βιώνει την απόλυτη ματαιότητα. Είναι φυσικό λοιπόν να θρηνούμε γι’ αυτήν, γιατί δεν έχουμε πώς να τη βοηθήσουμε, δεν έχουμε ελπίδα να της δώσουμε. Και ακριβώς επειδή δεν είχε πια κοινή ζωή με το παιδί της, δεν μπορούμε να της προσφέρουμε και πρακτική βοήθεια, όπως αυτήν που μπορούμε να προσφέρουμε στη σύζυγο.
Πρόσφατα πέθανε ένας γνωστός μου 34 χρόνων, μοναχοπαίδι. Η μητέρα του έχει χάσει 20 κιλά σε έναν μήνα. Πώς να αντιτάξεις το επιχείρημα “δεν τον είχες και απόλυτη ανάγκη”;
Παιδιά, ο πόνος δεν ζυγίζεται.
Για μένα είναι λάθος να γίνονται τέτοιες συγκρίσεις
mporei stela mou na mhn mporei kapoios na sou pei…”otan gineis mana 8a katalabeis”..
..
..
alla polu 8a h8ela na eblepa ti 8a pisteueis se 30 xronia apo twra…
aa….kai nomizw oti h sxesh san einai idanikh…με την πε8ερά σου
epeidh exei katalabei h pe8era sou poia einai η πιο σημαντική γυναίκα στη ζωή του γιού της
Τι θα λέω σε 30 χρόνια… δεν ξέρω. Νομίζεις πως θα θέλω να ελέγχω τη ζωή του μονάκριβου γιού μου; Αυτή τη στιγμή δεν αισθάνομαι ότι θα είμαι έτσι. Αν γίνω έτσι, θα έχω αλλάξει ριζικά. Μπορεί και να συμβεί μπορεί και όχι.
Ασχολείστε όλοι με τη μάνα και τη σύζυγο. Με το παιδί δεν ασχολείται κανείς.
Θα συμφωνήσω πως η σύζυγος θα συνεχίσει τη ζωή της. Θα συμφωνήσω πως διαταράσεται η φυσική τάξη και η μάνα είναι μάνα και θα πονάει. Το παιδί όμως που ξαφνικά μένει χωρίς πατέρα; Ποιός θα του εξηγήσει και τι θα του πει; Και πως θα είναι η ζωή του και η ψυχική υγεία του;
Τέλος πάντων, ο πόνος πράγματι δεν ζυγίζεται.
eipa kati gia elegxo?
oxi den 3erw pws 8a eisai…oute pisteuw oti 8a alla3eis rizika..
alla h agaph mias manas pros ta paidia ths einai uperbolikh..
kai auto isws thn odhgei se akrothtes..
Πράγματι, ο πόνος δε ζυγίζεται. Δε συζητάμε όμως για το ποιος πονάει περισσότερο, αλλά για το για ποιον εμείς οι τρίτοι θρηνούμε περισσότερο. Και κανείς, πιστεύω δεν αμφισβητεί την τραγική κατάσταση του παιδιού, αλλά η ίδια η ύπαρξη του παιδιού μεταδίδει την ελπίδα, που, αν εσύ, ως τρίτος, μπορέσεις να μετατρέψεις σε κινητήρια δύναμη, θα μπορέσεις από κάπου να ξεκινήσεις και να το βοηθήσεις.
Στέλλα, το να μη θέλεις να ελέγχεις τη ζωή του παιδιού σου όταν θα είσαι 60 δε βλέπω γιατί θα πρέπει να σημαίνει ότι δε θα έχεις πρόβλημα να την ελέγχει κάποιος άλλος – η μοίρα, ο θεός, η τύχη ή ό,τι άλλο πιστεύει κανείς.
Συμφωνώ με την Avanti. Αναρωτιέμαι όμως καμμιά φορά αν θρηνούμε τον ίδιο που φεύγει ή εμάς που απομένουμε πίσω ζωντανοί ΧΩΡΙΣ του….
Αυτός ο χωρισμός είναι που πονάει, το “ανεπιστρεπτί”. Για όποιν και να χάσουμε. Η πρωτη εμπειρία θανατου που είχα ήταν στα 13 μου που έχασα το πιο αγαπημένο μου ξαδερφάκι, συνομήλικο, μαζί παίζαμε, μαζί απο κούνια που λένε. Εχασα το παν -για μένα, τότε. Θυμάμαι ότι δεν έκλαψα καθόλου. Στέγνωξα εντελώς. Εχασα κάθε πίστη σε θεούς και σε κάθε τι εξω απο τον ανθρωπο. Ηταν η μεγαλύτερη αδικία που ένιωσα. Δεν ήταν λύπη το συναίσθημα αυτό, ήταν οργή. Ενα τεράστιο ΓΙΑΤΙ. Που δεν έχει να κάνει με προτεραιότητες.