Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Είναι ενδιαφέρον το πόσο συνυφασμένο στην καθημερινότητα είναι το μάζεμα της ελιάς στην Μεσσηνία. Από τέλη Οκτωβρίου μέχρι μέσα Γενάρη, όπως οι εγγλέζοι μιλάν για τον καιρό, στην Μεσσηνία μιλάν για τις ελιές.
-Εσείς μαζέψατε?
-Πόσα τσουβάλια?
-Πόσα κιλά το τσουβάλι? (επεξήγηση: δεν εννούν “πόσα κιλά ελιές στο τσουβάλι”. Αυτό το ξέρουν όλοι, δεν έχει νόημα να το ρωτήσεις. Το τσουβάλι έχει 50 κιλά. It is known. “Τι εννοείς δεν το ήξερες?”. You know nothing Jon Snow!!)
-Πως πήγε?
-Είναι ποτιστικές? Είναι στον κάμπο?
-Πόσες ρίζες έχετε?
-Πόσα άτομα συνεργείο πάτε?
-Πόσες ρίζες την ημέρα βγάζετε?
-Πόσα έδωσες στον εργάτη? Πόσα στην γυναίκα (ναι, έτσι λένε εδώ: ο άντρας εργάτης είναι “εργάτης”, η γυναίκα εργάτισα είναι “γυναίκα”). Πόσα στον κλαδευτή?
-Έχεις μηχάνημα?

Ή αντί για τις ερωτήσεις, οι δηλώσεις:
-Έχουμε κανονίσει το άλλο Σαββατοκύριακο, άμα δεν μας τα χαλάσει ο καιρός.
-Φέτος θα πάμε καλά. Έβρεξε δύο φορές τον Ιούνιο.
-Μας τις ρήμαξε το χαλάζι.
-Δεν μαζεύω ακόμα, περιμένω να γεμίσουν.

Από παιδί θυμάμαι στις ελιές να πηγαίνει όλη η οικογένεια. Στα πιτσιρίκια μας έφτιαχναν ένα ραβδάκι, και μας έβαζαν σε μία γωνιά να ραβδίζουμε κλαδιά.

Και το μεσημέρι ρίχναν τα τσουβάλια ξάπλα, και στήναν ένα πρόχειρο τραπέζι. Ένα ταψί φαγητό. Το πιο νόστιμο φαγητό.

Σιγά σιγά σταμάτησα να πηγαίνω. Πότε φοιτητής, πότε ταξίδι για δουλειά, πότε βροχή τις ημέρες που είχα βάλει άδεια για να βοηθήσω. Τα τελευταία χρόνια το ξαναζήτησα όμως. Μπορεί να είναι κουραστικό, μετά από δύο μέρες να πονάω από την γυμναστική (αμάθητος σε τέτοιου είδους συνεχή άσκηση) και να μην θέλω να πάω για παραπάνω, αλλά μου αρέσουν αυτές οι δύο μέρες στο χτήμα.

Και μετά, στο λιοτρύβι, την ώρα που βγαίνει το λάδι. Το πιό νόστιμο λάδι είναι αυτό που έχεις βοηθήσει και εσύ να γίνει:

(Ευχαριστούμε πολύ την Sara για τις φωτογραφίες)