Κάθε χρόνο, τέλος Γενάρη, κάνουμε ταξιδάκι στην Αθήνα. Έχει γενέθλια η μαμά μου, κανονίζουμε και την κοπή της πίτας, κανονίζουμε και ένα σωρό άλλα να γεμίσουμε τις μέρες μας. Βέβαια όσο περνάει ο καιρός τα ταξιδάκια γίνονται και πιο δύσκολα, καθώς τα παιδιά έχουν δουλειές, μαθήματα, υποχρεώσεις. Και είναι και ο γάτος πια, που πρέπει πάντα κάτι να κανονίζουμε πριν φύγουμε, αν δηλαδή θέλουμε να βρούμε σώο το σπίτι μας όταν γυρίσουμε..
Την Παρασκευή λοιπόν που μας πέρασε είχαμε τα γενέθλια της μαμάς, οπότε ήμασταν οικογενειακώς. Αυτό που γεμίσαμε φουλ ήταν το Σάββατό μας. Το πρωί επαγγελματικό ραντεβού που μας πήρε μέχρι το μεσημέρι, ίσα που προλάβαμε να γυρίσουμε για φαγητό και φύγαμε ξανά για να πάμε στην καφετέρια που κάναμε την κοπή. Κάθε χρόνο πέρναγα μήνες προσπαθώντας να προετοιμάσω την κοπή, ήταν η πρώτη χρονιά φέτος που δε το έκανα. Επαναλάβαμε το περσινό, μαζευτήκαμε καμιά 30αριά άτομα, ήπιαμε καφέ, κόψαμε μια πίτα, χαζολογήσαμε, τέλος. Εγώ (και πιστεύω και όσοι ήρθαν) πέρασα πολύ καλά και χάρηκα ιδιαίτερα γιατί ήρθαν και δικοί μου άνθρωποι, και ένιωσα ακόμα μεγαλύτερη στήριξη και αγάπη. Άσε που είδα αγαπημένους που μένουν μακριά! Μόνο που μου έλειψε η Γιωργία, που πρώτη φορά χάνει την κοπή…
Από εκεί, μόλις γυρίσαμε, ίσα που πρόλαβα να αλλάξω και έφυγα ξανά για το reunion. Ίσως δεν πρέπει να το ονομάζουμε reunion πλέον δηλαδή γιατί με τους συμμαθητές βρισκόμαστε κάθε χρόνο. Όσοι μένουν Αθήνα βρίσκονται και πιο συχνά. Μου φαίνεται λίγο περίεργο που έχουν ξαναμπεί αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή μου και η αλήθεια είναι πως δε το περίμενα ποτέ. Δεν είμαι από αυτούς που αναπολούν τα χρόνια του σχολείου, κάθε άλλο. Δεν είναι πως δεν έχω και καλές αναμνήσεις, αλλά προτιμώ χίλιες φορές την τωρινή μου κατάσταση, όπου είμαι εγώ κύριος του χρόνου και της ζωής μου. Κάποιους από τους συμμαθητές τους εκτιμώ ιδιαίτερα, με κάποιους θα μπορούσα να κάνω καλή παρέα νομίζω τώρα. Καμιά φορά σκέφτομαι πως πέρασα εκείνα τα χρόνια “αλλού”, στην κοσμάρα μου ίσως… Έχασα την επαφή με σχεδόν όλους λίγο μετά που αποφοιτήσαμε. Χαίρομαι όμως που βρισκόμαστε τώρα, χαίρομαι κάθε φορά που τους βλέπω και τους μιλάω. Μακάρι να μπορούσα να βρεθώ και με άλλους παλιούς φίλους, αν και δεν είμαι άτομο που θα κάνει ένα τέτοιο πρώτο βήμα.
Την Κυριακή επιστρέψαμε στη βάση μας, γιατί τα παιδιά είχαν μπόλικο διάβασμα. Είναι περίοδος διαγωνισμάτων τώρα και έχει πέσει μελέτη…