Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Πέρασαν κιόλας 4 μήνες που έχουμε τον όμορφο Πικάτ στο σπίτι μας. Η ζωή με ένα γάτο στο σπίτι… έχει ενδιαφέρον…

1. Χριστουγεννιάτικο δέντρο: φέτος πραγματικά το σκέφτηκα πάρα πολύ και προβληματίστηκα για το αν θα στολίζαμε δέντρο. Είδα τόσες φωτογραφίες και βιντεάκια από γάτες vs Χριστουγεννιάτικων δέντρων που είχα χάσει κάθε ελπίδα. Στο τέλος αποφασίσαμε να το ρισκάρουμε. Στολίσαμε το δέντρο αφήνοντας άδεια την τελευταία σειρά κλαδιών. Απλώς δεν έβγαλα όλα τα στολίδια που βάζω συνήθως γύρω γύρω στο σπίτι, γιατί σίγουρα θα τα περιποιούταν καταλλήλως… Στην αρχή δεν ασχολιόταν καθόλου με το δέντρο ο γάτος. Το ψιλοαγνοούσε θα έλεγα. Χαρήκαμε κι εμείς πως ήταν ένας από αυτούς τους γάτους που δεν ενδιαφέρονται. Αυτό ήταν μέχρι να ασχοληθεί μια φορά βέβαια… Ένα βράδυ, που μάλιστα είχαμε καλεσμένους (δεν ξέρω αν έγινε εξαιτίας αυτών, επειδή δε του δίναμε τόση σημασία), τσουπ, τον βλέπουμε να σκαρφαλώνει! Είχε τόσο γέλιο! Ανέβηκε στη μέση περίπου του δέντρου και με το ένα πόδι έπαιζε με τη μπαλίτσα που ήταν από κάτω του, με το άλλο με τη μπαλίτσα από πάνω και κοίταζε και τις άλλες παραδίπλα και μάλλον ευχόταν να ήταν σα την θεά Κάλι με πιο πολλά άκρα να μπορεί να παίζει με όλες ταυτόχρονα! Γατική χαρά κανονικά!

Η πρώτη φορά…

Μετά από λίγο καιρό ήταν κύριος του δέντρου!

Από τότε σκαρφάλωνε συχνά πυκνά στο δέντρο και ακόμα και αν δε σκαρφάλωνε, κατάφερνε να κατεβάσει μπάλες. Έπαιζε μαζί τους, τις ανεβοκατέβαζε στις σκάλες και βρισκαμε μπαλίτσες κάτω από κρεββάτια, καναπέδες, γραφεία… Όταν έφτασε η ώρα να ξεστολίσουμε ήταν ήδη μισοάδειο το δέντρο! Πάντως επιβίωσε, οπότε νομίζω και του χρόνου θα το ρισκάρω και πάλι.

2. Το ξυπνητήρι μας… Εδώ και μήνες δεν έχω ξυπνήσει ούτε ένα πρωινό από το ξυπνητήρι μου. Το είχαμε στις 7.03 να χτυπάει. Κάθε πρωί λοιπόν, μερικά λεπτά πριν τις 7, έρχεται ο γάτος και νιαουρίζει δίπλα μου. Και δε του φτάνει να ξυπνήσω εγώ. Έρχεται μαζί μου καθώς ξυπνάμε τα παιδιά, βεβαιώνεται πως έχουν σηκωθεί, κατεβαίνει κάτω στην κουζίνα μαζί μας, τρώει λιγάκι, αν δεν έχει σηκωθεί ο Κωνσταντίνος (ή εγώ αν ήταν ο Κωνσταντίνος αυτός που ξύπνησε) νιαουρίζει επίμονα και δυνατά στη σκάλα, μέχρι να είμαστε όλοι ξύπνιοι και κάτω. Μόλις γίνει αυτό, έχει επιτελέσει το σκοπό του πλέον και πάει κάτω στο γραφείο μας και κοιμάται ενώ μας περιμένει να κατέβουμε για δουλειά!

Το κακό είναι πως δεν ξεχωρίζει τα σαββατοκύριακα από τις καθημερινές…

Περιμένοντας την Ιωάννα να σηκωθεί…

3. Το φαγητό. Με το φαγητό του γελάγαμε για καιρό. Του βάζαμε κροκέτες, έτρωγε κανονικά κάμποσες και μετά από κάποια ώρα άρχιζε το νιαούρισμα. Λέγαμε οκ, μάλλον πεινάει, πηγαίναμε να του βάλουμε και βλέπαμε πως υπήρχε ακόμα φαγητό στο μπολ. Όμως φαινόταν πως ήθελε φαΐ. Του κουνάγαμε λίγο τις κροκέτες μπας και δε τις έβλεπε, τίποτα… Κάναμε πως του βάζαμε για να τον ξεγελάσουμε, τίποτα. Με το που του βάζαμε πράγματι λίγες ακόμα, έπεφτε με τα μούτρα να φάει. Αναρωτιόμασταν τι γίνεται, μέχρι που βρηκε ο Κωνσταντίνος την απάντηση. Μπορεί να είναι κουφός ο γάτος, αλλά η γεύση του προφανώς είναι πολύ καλή και έχει και προτιμήσεις! Αυτό που κάνει είναι να τρώει πρώτα τις πορτοκαλί κροκέτες που προφανώς του αρέσουν περισσότερο. Μόλις τελειώσουν, ακόμα και να έχει και άλλες, αρχίζει το νιαούρισμα. Γι’ αυτό δεν μπορούσαμε να τον ξεγελάσουμε γιατί πορτοκαλί κροκέτες δεν είχε μέσα το μπολ και το ήξερε πολύ καλά!

Πορτοκαλί κροκέτες έχουν μείνει κάτι ψίχουλα…

4. Η τρίχα… Μέχρι πριν κάνα μήνα δεν έβγαζε καθόλου τρίχα. Ήμουν πανευτυχής. Πλέον υπάρχουν λευκές τρίχες παντού…

5. Οι προτιμήσεις. Σε όλους πηγαίνει το γατί, αλλά για κάποιο λόγο έχει διαλέξει εμένα ως αγαπημένη. Με ακολουθεί παντού, κάθεται όπου κάθομαι, κοιμάται μαζί μου.

Μπροστά στην οθόνη μου στην αρχή και τώρα…

6. Οι σκανταλιές. Γάτα που να μην κάνει ζημιές δε γίνεται… Θέλει να σκαρφαλώνει παντού και να βλέπει τα πάντα. Νομίζω η χειρότερη ζημιά που έχει κάνει είναι που έσπασε ένα μπουκάλι με νερό πάνω στο γραφείο μου και χύθηκαν όλα τα νερά πίσω από το γραφείο, όπου έχω ιδιαίτερα δύσκολη πρόσβαση (και όλα τα καλώδια…). Κάποιες φορές φυσικά μετανιώνει την περιέργειά του, όπως όταν του ήρθαν κατακέφαλα όλα τα εργαλεία στην αποθήκη…

7. Η τηλεόραση. Ξαπλώνω στον καναπέ και ξαπλωνει κι αυτός στα πόδια μου και βλέπουμε τηλεόραση. Αυτή είναι βέβαια η καλή περίπτωση, γιατί στην κακή δε του φτάνει πλέον να κοιτάει από μακριά, θέλει να πάει κοντά να βλέπει, οπότε και πάει και κάθεται στο έπιπλο της τηλεόρασης, ακριβώς μπροστά και παρακολουθεί. Αν δεν τον πάρουμε από εκεί (γιατί βεβαίως δε βλέπει κανείς άλλος με το γάτο μπροστα), είναι ικανός να κάτσει εκεί ώρα…

Αυτό ήταν πριν μήνες…. Τώρα είναι διπλάσιος σε μέγεθος και κάνει το ίδιο πράγμα

Μόνο το μέγεθός του έχει αλλάξει..

Τον έχουμε αγαπήσει όλοι πλέον το γάτο πολύ. Είναι περίεργο το ότι ανέχεσαι πράγματα που δεν υπήρχε περίπτωση ούτε να τα σκεφτείς πριν. Να σε ξυπνάει από τα χαράματα Κυριακάτικα; Να μη σε αφήνει να δεις τηλεόραση με την ησυχία σου; Να νιαουρίζει απαιτητικά για να γίνει αυτό που θέλει; Ακόμα και τα παιδιά, μπορεί να λένε “αχ βρε γάτε με ξύπνησες πάλι”, αλλά ούτε που διανοούνται να τον βγάλουν έξω πχ το βράδυ για να μη τα ξυπνήσει το πρωί. Τι να κάνουμε, είναι ο Κάπτεν Πικατ μας!