Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Δεν έχω γράψει για το εργαστήριό μας από τον Δεκέμβρη! Και έχω φυσικά πολλά νέα!

Πρώτον, τι έγινε με την μετακόμιση.

Προς το παρόν τίποτα με λίγα λόγια. Αφού ψάξαμε πολύ και δε βρήκαμε πουθενά χώρο που να μας κάνει, είχαμε αρχίσει να απογοητευόμαστε. Στο τέλος όμως έπεσε η ιδέα από τα πεθερικά να χρησιμοποιήσουμε ένα μέρος του υπογείου τους. Δεν είναι ίσως το ιδανικό, καθώς δεν έχει παράθυρα, φως, εξαερισμό, όμως είναι ένας πολύ ωραίος χώρος που θα είναι δικός μας. Τον κλείσαμε με γυψοσανίδες, βάλαμε και ωραία φώτα. Επειδή όμως δεν έχει έρθει ακόμα ο νοικάρης στο χώρο που ήμασταν μέχρι τώρα, δεν έχουμε κάνει τίποτα άλλο. Παραμένουμε εκεί και όταν μας ειδοποιήσει ο άλλος πως θα έρθει, θα κάνουμε τη μετακόμιση. Άλλωστε μια σκάλα είναι!

Δεύτερον: καινούρια μηχανήματα.

Κάνοντας όλες τις κατασκευές, είχαμε πει πως θέλαμε μια γωνιάστρα. Χωρίς αυτή, σωστή δουλειά δε γίνεται… Ή σου βγαίνει ο πάτος για να γίνει. Ψάχναμε για βδομάδες για γωνιάστρα στα μέτρα μας (όχι πολύ ακριβή, αλλά ακριβείας), ένα πάγκο με δίσκο δηλαδή, τίποτα. Στο εξωτερικό βρίσκεις με πολύ λίγα χρήματα, μηχανήματα ακριβείας. Εδώ δεν κυκλοφορεί τίποτα. Το συζητάγαμε όταν είχε έρθει ο Τζεφ από εδώ και όταν του είπαμε τι θέλουμε μας είπε “αυτό που θέλετε είναι ένα Triton!”. Πράγματι αυτό θέλαμε! Προφανώς στην Αυστραλία είναι ιδιαίτερα διαδεδομένα, όλοι έχουν από τουλάχιστον ένα, είναι φτηνά (για αυτό που είναι δηλαδή) και ακριβείας. Φυσικά στην Ελλάδα δεν υπάρχει… Μετά από μεγάλη ταλαιπωρία, και αφού τσακωθήκαμε με το Άμαζον, το φέραμε από τη Γερμανία. Είμαστε κατενθουσιασμένοι με αυτό, κάνει όλες τις δουλειές τόσο εύκολα! Κοψίματα που πριν μας έπαιρναν ώρες και δε τα πετυχαίναμε και ακριβώς κιόλας, τώρα γίνονται στο δευτερόλεπτο. Το αγαπάμε αυτό το μηχάνημα!

Το αγαπημένο μας Triton

Το μόνο αρνητικό του είναι πως βγάζει ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ πολύ σκόνη. Ούτε το τριβείο τέτοιο πράγμα… Και επειδή θα είμαστε σε κλειστό χώρο μετά από λίγο καιρό, αγοράσαμε ένα ακόμα μηχάνημα, έναν απορροφητήρα στην ουσία, που ενώνεται με τα διάφορα μηχανήματα και ρουφάει τη σκόνη (φαίνεται στη φωτογραφία). Ελπίζω να το καταφέρουμε να δουλέψει καλά…

Τρίτον: καινούριες κατασκευές.

Η καινούρια μας αγάπη είναι το ξύλο της ελιάς. Είναι το πιο ωραίο ξύλο που έχω δει, με νερά απαράμιλλης ομορφιάς. Είναι σκληρό πολύ, αλλά όταν το δουλεύεις γίνεται τόσο απίστευτα όμορφο… Βεβαίως έχει μεγάλο πρόβλημα, γιατί δεν μπορείς να βρεις εύκολα κομμάτι που να μην έχει σκασίματα ή χαλασμένα κομμάτια και άρα δύσκολα βγάζεις ξύλο για κάτι μεγάλο. Αλλά για μικρές κατασκευές είναι απίθανο.

Το πρώτο πράγμα που φτιάξαμε λοιπόν με το ξύλο της ελιάς ήταν ένα sushi holder. Μια φίλη του Κωνσταντίνου που ζει στο Άμστερνταμ του είχε πει πως ψάχνει κάτι τέτοιο γιατί φτιάχνει σούσι και είπαμε γιατί να μη της το φτιάξουμε; Εγώ δεν είχα ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο. Το μόνο σούσι που έχει δει είναι τυλιγμένο σε ρολάκια και όχι σε χωνί. Έμαθα λοιπόν πως σερβίρεται και έτσι, ο μάγειρας είναι από τη μέσα πλευρά και φτιάχνει, βάζει τα χωνάκια στις θήκες, τα παίρνουν αυτοί που τρώνε και αυτός συνεχίζει να τα γεμίζει με νέα χωνάκια σούσι!

Το φτιάξαμε όλο με ξύλο ελιάς και μετά το περάσαμε με κεραλοιφή, μετά από συμβουλή και οδηγίες του φίλου μου Βαγγέλη.

Η μια πλευρά

και από την άλλη

Μείναμε ενθουσιασμένοι με το αποτέλεσμα. Θέλουμε να φτιάξουμε και για εμάς, αλλά σιγά μη φάμε σούσι. Όμως όπως το βλέπω, πιστεύω θα είναι ωραίο για πάρτυ, να βάζεις χωνάκια με οτιδήποτε μέσα. Να έχεις χωνάκια με τηγανιτές πατάτες! Ή χωνάκια με καραμέλες και ζαχαρωτά. Ή χωνάκια παγωτού γεμάτα φράουλες και άλλα φρούτα και περιχυμένα με σοκολάτα (οκ σταματάω τώρα γιατί έχω πάρει φόραααα).

Μετά συνεχίσαμε με μερικά ξύλα για κρασί και ποτήρια, σαν αυτά που είχαμε κάνει τα Χριστούγεννα. Η σκέψη ήταν να τα κάνουμε από δυο πλάκες. Κολλήσαμε διαφορετικά ξύλα, φτιάξαμε μια πλάκα λεπτή, την οποία κόψαμε μετά στη μέση. Τα δυο κομμάτια τα κόψαμε και πάλι στη μέση και τα δυο ζεύγη τα κολλήσαμε μεταξύ τους βάζοντας όμως τα νερά αντίθετα. Από τη μια πλευρά τα νερά είναι κάθετα, από την άλλη οριζόντια δηλαδή. Αυτό το κάναμε για να είναι οι άκρες πιο γερές, να μην έχουν φόβο να κοπούν αν τυχόν πέσει κάτω. Βέβαια διαπιστώσαμε πως μέχρι να κολλήσουν είναι πολύ εύκολο να σπάσουν και ακόμα και μετά δεν είμαι απόλυτα σίγουρη πως είναι πιο γερά έτσι. Άσε που δυσκολευτήκαμε να τα κολλήσουμε σωστά.

Βάλαμε εκεί λίγες βιδούλες να κολλήσει…

Το ένα από τα δυο που φτιάξαμε (και μάλιστα αυτό με την ελιά) μας έσπασε στην άκρη.  Το είχαμε για πέταμα, αλλά μετά που το κοίταζα (και λυπόμουν την ελιά δηλαδή) σκέφτηκα πως είναι μια ευκαιρία να δοκιμάσουμε κάτι που θέλαμε από πριν. Να φτιάξουμε ένα τέτοιιο ξυλάκι για δυο ποτήρια μόνο, ένα πιο… ρομαντικό δώρο. Οπότε κόψαμε τις δυο πλευρές, έφυγε η σπασμένη δηλαδή, και μείναμε με ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα, ίσως το πιο όμορφο τέτοιο ξυλάκι που έχουμε φτιάξει!

Για 4

Για 2

Αυτά λοιπόν με το εργαστήριό μας. Τις τελευταίες μέρες κάνει πολύ κρύο και δε μπορούμε να πάμε (δε ζεσταίνεται ο χώρος εκεί), φροντίζουμε να γεμίσουμε ιδέες όμως!