Είπαμε φέτος να περάσουμε τα Κούλουμα εκτός πόλης. Να κάνουμε μια εκδρομούλα βρε παιδί μου! Το κανονίσαμε λοιπόν, αν και ο καιρός εντέλει μας τα χάλασε κάπως τα πράγματα… Όχι ότι το βάλαμε κάτω!
Διάφορα πράγματα πήγαν στραβά στην εκδρομή αυτή, αλλά εντέλει όλα είχαν και τη θετική τους πλευρά.
Ξεκινήσαμε την Κυριακή το πρωί. Το πρώτο πράγμα που έγινε στραβά ήταν η διαδρομή που ακολουθήσαμε για να πάμε εκεί. Χωρίς να το ψάξουμε παραπάνω, μας είπαν πως η διαδρομή είναι μέσω Σπάρτης (γιατί υπάρχει μια ακόμα, από Δυρράχι, αλλά θα είχε χιόνια πολλά τώρα) και πήγαμε έτσι. Βεβαίως μπορείς να πας μέσω Σπάρτης, αλλά υπάρχει ΠΟΛΥ πιο σύντομος και εύκολος δρόμος, μέσω Λεονταρίου. Φάγαμε λίγο στη μάπα τις στροφές του Ταϋγέτου λοιπόν, ζαλίστηκαν λίγο τα παδιά, κάναμε και αρκετή ώρα να φτάσουμε στον προορισμό μας. Όμως τα θετικά ήταν πως α) είδαμε χιόνι (έστω και λίγο) που το είχαμε απωθημένο φέτος
Ο Γιώργος βεβαίως με το μακουδάκι όπως πάντα…
Τα νερά είχαν παγώσει την ώρα που έπεφταν…
Η Ιωάννα μόλις μου έχει ρίξει μια χιονόμπαλα!
και β) σταματήσαμε στον Μυστρά για καφεδάκι και, εκτός του ότι είναι όμορφη η περιοχή, είδα και ένα σούπερ σύστημα για φίλτρο τσαγιού που με ενθουσίασε!
Ωραίο φίλτρο, που μπαίνει στο ποτήρι, με πιατάκι που δρα ως καπάκι και ως πιάτο για να ακουμπήσεις το φίλτρο μετά!
Βρήκαμε με λίγη δυσκολία το ξενοδοχείο, Το Μπαλκόνι του Ταϋγέτου, αφού δεν είδαμε ταμπέλα κάπου να μας οδηγήσει εκεί. Βεβαίως ήταν και η ομίχλη που δυσκόλευε την οδήγηση, ίσως λοιπόν να μας ξέφυγε. Τα αρνητικά του ξενοδοχείου είναι πως έχει κάποια δυσκολία στην πρόσβαση, αφού δεν φτάνει το αυτοκίνητο μέχρι εκεί, αλλά πρέπει να το αφήσεις στην πλατεία του χωριού και να ανέβεις μια πολύ απότομη ανηφόρα με τα πόδια για να φτάσεις (βέβαια 30 μέτρα είναι, δεν είναι τίποτα τρομερό, αλλά αν έχεις πρόβλημα κίνησης, βαριές βαλίτσες κλπ, σίγουρα θα σε δυσκολέψει πολύ) και το ότι ήταν ακριβούτσικο. Όμως κατά τα άλλα ήταν πολύ όμορφο, τα δωμάτια ιδιαιτέρως ευρύχωρα (δε νομίζω πως έχω ξαναδεί τόσο μεγάλα δωμάτια σε ξενοδοχείο), με όλες τις ανέσεις, οι άνθρωποι εκεί πάρα πολύ φιλικοί. Το ξενοδοχείο είναι οικογενειακή υπόθεση, καθώς ο μπαμπάς είναι υπεύθυνος γενικά, η μαμά μαγειρεύει, τα παιδιά βοηθάνε. Από άποψη φαγητού φάγαμε και ωραία πράγματα και έτσι κι έτσι. Όμως σίγουρα η εξυπηρέτηση ήταν άψογη. Το πρωί, στο πρωινό, στην αρχή απογοητεύτηκα, γιατί μας ήρθε στο τραπέζι ψωμάκι με φρέσκο βούτυρο, μέλι και μαρμελάδα μόνο. Όμως στη συνέχεια έμεινα με το στόμα ανοιχτό, καθώς και το πρωινό είναι υπόθεση.. προσωπική! Τι θέλεις να φας; Θα στο φτιάξουν! Θέλεις αυγό βραστό; τηγανιτό μήπως σε φρέσκο βούτυρο; ή ομελέτα με φέτα και λουκάνικο; Έτοιμα! Αφού ζητήσαμε λαλάγγια και δεν είχε και μέχρι να τελειώσουμε το φαγητό, μας είχε έρθει ένα πιάτο με τηγανίδες, πασπαλισμένες με σουσάμι και πετιμέζι… Και ο κύριος Γιάννης ήταν πολύ εξυπηρετικός, αφού μας έδωσε ένα σωρό ιδέες για το τι να κάνουμε, πού να πάμε, πού να φάμε κλπ.
Η θέα (όταν δεν έχει ομίχλη) πρέπει να είναι πολύ ωραία από το μπαλκόνι…
Ο Βίκτωρας το απίθανο σκυλί
Την ώρα του πρωινού συλλέγουμε πληροφορίες για το πού θα περάσουμε τη μέρα
Το χωριό το είδαμε ελάχιστα. Όπως είπα μας τα χάλασε λίγο ο καιρός. Την Κυριακή έβρεχε διαρκώς. Πήγαμε για φαγητό το μεσημέρι στο διπλανό χωριό, το Καστόρι (στην Παλιά Αγορά που τη συστείνουν όλοι – ωραία φάγαμε..) και στη συνέχεια πήγαμε στο ξενοδοχείο και περάσαμε εκεί όλη την υπόλοιπη ώρα. Δε μας πείραξε όμως, γιατί ήταν ευκαιρία για ηρεμία και χαλάρωση. Κάτσαμε στο σαλονάκι του ξενοδοχείου, κοντά στο τζάκι, με το βιβλίο μας… Παίξαμε επιτραπέζια και κάναμε και ακούσαμε ωραίες συζητήσεις, αφού έμεναν στο ξενοδοχείο και δυο καθηγητές του Πανεπιστημίου της Πάτρας. Ευκαιρία ζητάγαμε! Την επόμενη μέρα, μετά το πρωινό, μαζέψαμε τα πράγματά μας και ίσα που καταφέραμε να δούμε το σχολείο του χωριού (που δε λειτουργεί πλέον). Θέλουμε να επιστρέψουμε, ίσως καλοκαίρι, να μπορέσουμε να δούμε όλα αυτά που δεν είδαμε τώρα… Και φαράγγια έχει, και καστανόδασος έχει κι απ’ όλα!
Είναι ένα τεράστιο, πανέμορφο κτήριο, που έχει μείνει στην εγκατάλειψη..
Η ομίχλη ήταν πυκνή και πύκνωνε ακόμα περισσότερο με γοργους ρυθμούς!
Πλατεία στην ομίχλη..
Περιμένοντας εμένα που φωτογράφιζα, για να φύγουμε..
Το πλάνο για την ημέρα ήταν σαφές και είχαμε οδηγίες. Θα παίρναμε το σωστό δρόμο στην επιστροφή, από το Λεοντάρι. Στο δρόμο θα σταματούσαμε πρώτα σε κάτι καταρράκτες, μετά στις πηγές του Ευρώτα και τέλος στο Λεοντάρι για φαγητό. Από εκεί η επιστροφή είναι εύκολη, αφού το Λεοντάρι είναι δίπλα σχεδόν στην εθνική. Τις ακολουθήσαμε λοιπόν τις οδηγίες, αλλά όχι πολύ καλά! Μας είπε ο άνθρωπος μόλις φτάσετε στο τάδε σημείο θα αφήσετε τα αυτοκίνητα και θα ακούσετε τους καταρράκτες. Φαίνεται όμως πως κουφαθήκαμε όλοι, γιατί 7 άτομα, δεν άκουσε κανείς τίποτα! Πηραμε λοιπον κι εμείς λαθος μονοπάτι θεωρώντας πως θα φτάσουμε κάπου που θα τους ακούσουμε, και κοντέψαμε να φτάσουμε στο διπλανό χωριό! Το καλό ήταν πως δεν έβρεχε εκείνη την ώρα και έτσι χαρήκαμε περπάτημα τουλάχιστον. Και όταν γυρίσαμε στα αυτοκίνητα, συνειδητοποιήσαμε πως εκεί ΑΚΟΥΓΟΝΤΟΥΣΑΝ οι καταρράκτες, οι οποίοι ήταν εντέλει πολύ κοντά… Μεγάλη χαζομάρα! Πήγαμε λοιπόν, είδαμε τον καταρράκτη και γυρίσαμε στο αυτοκίνητο.
Βάστα Γιώργοοοο
Απίστευτο πράγμα η προοπτική ε;;;
Ωραίος ο καταρράκτης, αλλά το βλέπεις από μακριά…
Μια τελευταία φωτογραφία πριν φύγουμε…
Το τέλειο ήταν πως μόλις βγαίναμε από το αυτοκίνητο σταματούσε να βρέχει, άντε να έριχνε καμιά ψιχαλίτσα, και με το που μπαίναμε ξανά μέσα, άρχιζε η καταιγίδα! Πολύ γελάσαμε με αυτό!
Μετά προχωρήσαμε, αλλά τις πηγές δε τις βρήκαμε… Κάπως πρέπει να προσπεράσαμε την ταμπέλα (εάν υπήρχε). Οπότε βρεθήκαμε κατευθείαν στο Λεοντάρι.
Η όμορφη βυζαντινή εκκλησία στο Λεοντάρι
Και από εκεί, πήραμε κάπως λάθος δρόμο και αντί να βγούμε στην εθνική, βγήκαμε… στο Δυρράχι. Για να καταλάβετε, όταν ξεκινήσαμε είχαμε περίπου μια ώρα διαδρομή. Όταν φτάσαμε στο Δυρράχι, είχαμε περίπου μια ώρα διαδρομή χαχαχαχαχαχααχαχαχχαχαχααα
Όμως και εδώ θα βρω κάτι θετικό, γιατί μας δόθηκε η ευκαιρία να δούμε πολύ όμορφα μέρη. Η διαδρομή ήταν εξαιρετική. Η παρέα επίσης ήταν ωραία, οπότε περάσαμε ένα διήμερο χάρμα!