Χτες αποφασίσαμε να αλλάξουμε θέση στο τραπέζι της κουζίνας μας. Όχι κάτι τραγικό, απλώς από εκεί που ήταν παράλληλο με την μπαλκονόπορτα, το γυρίσαμε να είναι κάθετο προς αυτή. Να δούμε αν μας βολεύει περισσότερο.
Σήμερα το πρωί που πήγα να κάτσω για πρωινό, συνειδητοποίησα πως αυτή μας η επιλογή, μου έφερε ένα τρομερό πρόβλημα! Ποιά είναι η θέση μου τώρα στο τραπέζι;;; Να εξηγηθώ. Έχουμε συγκεκριμένες θέσεις που καθόμαστε στο τραπέζι. Η δική μου ήταν πάντα αυτή στην πλατιά μεριά του τραπεζιού, απέναντι από την μπαλκονόπορτα. Τώρα λοιπόν που το γυρίσαμε, πού θα κάτσω εγώ; Στην πλατιά μεριά που είναι τώρα απέναντι από τον τοίχο ή στην μικρή που είναι απέναντι από το παράθυρο;;; Μη νομίζετε πως είναι μικρό πρόβλημα (ή και καθόλου…), 7 χρόνια κάθομαι στην ίδια θέση, δε γίνεται να αλλάζω έτσι εύκολα τέτοια πράγματα… Η καρδιά μου!
Υ.Γ. Ποιός είναι ο Sheldon, δεν τον γνωρίζω, δεν ξέρω γιατί σας ήρθε στο μυαλό και τι σχέση έχει με μένα…
Καλημέρα!! Σε καταλαβαίνω απόλυτα, γιατί και στη δική μας οικογένεια το ίδιο ισχύει, ο καθένας έχει την θέση του στο τραπέζι, και το ζούμε αυτό όταν έχουμε προσκαλεσμένους στο τραπέζι και μας καταλαμβάνουν τις θέσεις. Φυσικά δεν τους λέω τίποτα, αλλά εγώ κάπως νοιώθω περίεργα…. ανάποδα θα έλεγα.
Φιλιά από την ηλιόλουστη Πάτρα.
Χαχα χαίρομαι που δεν είμαι μόνη… Καλά εδώ όλη η οικογένεια έχει πάθει μια.. σύγχιση ταυτότητας με την αλλαγή στο τραπέζι.. Ακόμα δε το έχω συνηθίσει και δεν ξέρω ποιά θέση μου αρέσει. Στο τέλος μας βλέπω να το γυρίζουμε ξανά, όχι γιατί είναι πιο βολικό αλλιώς (ίσως το αντίθετο), αλλά επειδή δε θα μπορούμε να το συνηθίσουμε…
Φιλιά και από την -επιτέλους- ηλιόλουστη Καλαμάτα.
Την βρήκες την θέση τελικά; Για μένα η επιλογή (ακόμα και της μεριάς του κρεβατιού) εξαρτάται από την θέση του παραθύρου, θέλω να είμαι κοντά σε άνοιγμα βρε παιδί μου, να βλέπω έξω! Όταν πηγαινουμε σε ξενοδοχείο πάντα διαλέγω πρώτη μεριά στο κρεβάτι για (και ας λέει ο καλός μου ότι κοιμομαστε ανάποδα)!
Καλημερα Στελλα,
λεγομαι Ελενα και διαβασα την αναρτηση σου. Ο ψυχαναγκασμος ο οποιος αναφερεις (OCD δηλαδη) ειναι πολυ πιο ψυχοφθορος απο αυτο που περιγραφεις και πολυ πιο σοβαρο καθως δυσκολευει τη ζωη των ανθρωπων που το εχουν. Ειναι ενα ψυχικο νοσημα και γνωριζω οτι χρησιμοποιειται πολυ για να δηλωσει τη διαθεση καποιου να ειναι ολα σε ταξη αλλα ειναι πολυ παραπανω απο αυτο. Ο Σελντον και ο καθε Σελντον που περιγραφεις και που παρουσιαζεται χαριτωμενα στην ωραια σειρα αντιμετωπιζει πολλες δυσκολιες καθημερινα και η ζωη του ειναι πολυπλοκη. Δεν σου γραφω για να σου την πω. Δεν ειναι τετοια η προθεση μου και ελπιζω να μην παρεξηγηθω. Ο λογος που σου γραφω ειναι to raise awareness for this issue γιατι ειναι σημαντικο και γιατι δυσκολευει τους ανθρωπους που εχουν ψυχαναγκασμο να βλεπουν τετοια σχολια σε μπλογκς. Με φιλικους χαιρετισμους, Ελενα
Δεν το ειχα καταλάβει αλλά όποτε έχουμε κόσμο σπίτι πχ για καφέ και κάποιος κάτσει εκεί που κάθομαι συνήθως δεν μπορώ να βολευτώ με τίποτα.. προτιμώ να κάτσω σε μαξιλάρα στο πάτωμα πάρα σε άλλη θέση στον καναπε! (yOU ARE IN MY SPOOOOOT)
Έλενα σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου. Έχεις δίκιο φυσικά και δεν πάσχω από OCD. Όπως λες καλό είναι να ξέρουμε τι σημαίνουν πραγματικά οι λέξεις που χρησιμοποιούμε. Το είπα για αστειο βεβαίως, υπερβάλλοντας, αλλά κατανοώ πως μπορεί κάποιος με σοβαρότερα προβλήματα από εμένα να αναστατωθεί. Όχι ότι δεν έχω περίεργες “ψυχώσεις” (πχ ενώ δεν έχω κανένα απολύτως κόλλημα με την τάξη γενικά, τα πιάτα πρέπει να έχουν συγκεκριμένη σειρά στο ντουλάπι… και, ναι, τα αλλάζω όταν δεν την έχουν…), αλλά σέβομαι αυτούς που τα προβλήματά τους τους κάνουν τη ζωή δύσκολη. Θα διαγράψω λοιπόν το σχόλιό μου.
Για τους υπόλοιπους: παιδιά έχω δει πως σχεδόν όλοι οι φίλοι μου έχουν από ένα (τουλάχιστον) τέτοιο κόλλημα. Στο τέλος δεν αντέξαμε, Μετά από 3 εβδομάδες δε το είχαμε συνηθήσει ακόμα και το αλλάξαμε ξανά στην παλιά του θέση…