Μπαμπά μας καλομαθαίνετε είναι ο τίτλος ενός άρθρου στην Ελευθεροτυπία, το οποίο διάβασα και φρίκαρα.
Μιλάει για το πως μεγαλώνει τα παιδιά της η γενιά μας και τι πάει στραβά. Αναφέρεται κυρίως στους γονείς που, επειδή δεν έχουν χρόνο για τα παιδιά, τα κακομαθαίνουν δίνοντάς τους ό,τι ζητήσουν. Λέει πως μεγαλώνουμε μια γενιά “χαϊδεμένων”.
“Κατά την άποψη της ψυχολόγου, το φταίξιμο είναι εξ ολοκλήρου των γονιών που έχουν βρει ένα κανάλι απενοχοποίησης μέσα από την άκρατη ελαστικότητα και αυτοδεσμεύονται «να μην υψώσουν ποτέ τη φωνή τους στο παιδί τους», «να μην εφαρμόσουν στα παιδιά τους την αυστηρότητα που υπέστησαν από τους δικούς τους γονείς», να επιβάλλουν μια νέα λογική συντροφικότητας με τα παιδιά τους χωρίς δεσμεύσεις, «πρέπει» και περιορισμούς.”
Αυτή είναι και η δική μας ιδεολογία, χωρίς να έχουμε τύψεις ή να μας τρώει όλο το χρόνο η δουλειά μας.
Ποτέ δεν είχα την ψευδαίσθηση πως είμαι τέλειος γονιός, ή εδώ που τα λέμε πως υπάρχει τέλειος γονιός. Όλες οι γενιές γονιών έχουν κάνει λάθη. Ανάλογα με τις συνθήκες που έχουν μεγαλώσει, με το πως τους έχουν φερθεί και τι έχουν βιώσει, μεγαλώνουν και τα παιδά τους. Πέρασαν κατοχή, τρώγωντας ψωμί μόνο, κι έτσι στα παιδιά τους δεν έδιναν ψωμί γιατί ήταν κάτι φτωχικό. Παλιά κάναν 15 παιδιά και τα είχαν έξω, χωρίς να δίνουν και πολύ σημασία, όποιο επιζούσε επιζούσε. Τώρα έχουμε από ένα και το έχουμε σαν κόρη οφθαλμού, μονάκριβο και χαϊδεμένο.
Απλώς προσπαθώ να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Και μέχρι τώρα νόμιζα πως πραγματικά έκανα το καλύτερο. Διάβασα όμως αυτά και πάγωσα. Γιατί δεν είναι μόνο αυτά που φαίνονται στο online. Στην ίδια την εφημερίδα είχε ένα σχεδιάγραμμα, με το τι κάνουν οι γονείς και το πως το λαβαίνουν τα παιδιά.
Λέει:
Οι γονείς λένε: Θέλουμε τα παιδιά μας να είναι ευτυχισμένα και ικανοποιημένα
Τα παιδιά ερμηνεύουν: Μπορούμε να απαιτούμε τα πάντα για να αισθανόμαστε καλά και να ξεπερνάμε τις απογοητεύσεις μας.
Οι γονείς λένε: Θέλουμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας ερεθίσματα
Τα παιδιά ερμηνεύουν: Δεν πρέπει ποτέ να πλήττουμε. Μπορούμε να κάνουμε μόνο πράγματα που μας ευχαριστούν και μας γεμίζουν.
Οι γονείς λένε: Θέλουμε τα παιδιά μας να διαλέξουν μόνα τους αυτό που επιθυμούν
Τα παιδιά ερμηνεύουν: Κανείς δεν πρέπει να μας λέει τι πρέπει να κάνουμε
Οι γονείς λένε: Θέλουμε τα παιδιά μας να συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων στην οικογένεια
Τα παιδιά ερμηνεύουν: Οι μεγάλοι δεν πρέπει να παίρνουν καμία απόφαση χωρίς να μας συμβουλευτούν
Οι γονείς λένε: Θέλουμε τα δικά μας παιδιά να έχουν ίση και δίκαιη μεταχείρηση
Τα παιδιά ερμηνεύουν: Πρέπει να έχουμε την ίδια μεταχείρηση με τους μεγάλους. Αν εκείνοι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, πρέπει να μπορούμε κι εμείς.
Πως μπορούν τόσο καλές προθέσεις εκ μέρους των γονιών να παρερμηνεύονται έτσι; Σίγουρα αυτή είναι η άποψη μιας μόνο ερευνήτριας, αλλά έχει βάση. Μέχρι ένα σημείο, το βλέπω και στα παιδιά μου.
Και φρικάρω γιατί μετά από όλα αυτά που προσπαθώ, έρχεται αυτό το άρθρο και μου λέει πως έτσι τα παιδιά μου θα γίνουν
“ενήλικοι αγχώδεις, χωρίς αντοχές στις απογοητεύσεις, ανίκανοι να χειριστούν μια κρίση, μια αποτυχία ή μια κατάσταση που απαιτεί υπευθυνότητα.”
Μα τι πρέπει να κάνει εντέλει κανείς;
Μπαμπά μας καλομαθαίνετε
One thought on “Μπαμπά μας καλομαθαίνετε”
Leave a Reply
This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.
Να σου πω.. τα παιδιά μου τα μεγάλωσα όπως ακριβώς λέει εδώ: «να μην υψώσουν ποτέ τη φωνή τους στο παιδί τους», «να μην εφαρμόσουν στα παιδιά τους την αυστηρότητα που υπέστησαν από τους δικούς τους γονείς», να επιβάλλουν μια νέα λογική συντροφικότητας με τα παιδιά τους χωρίς δεσμεύσεις, «πρέπει» και περιορισμούς.”
Αργησα πολύ να αποκτήσω παιδιά, ακριβώς επειδή φοβόμουν μην είμαι τόσο αυστηρή και κτητική όσο οι δικοί μου γονείς. Δεν ήθελα με τίποτα να εφαρμόσω τις δικές τους “δοκιμασμένες” μεθόδους στα πλασματάκια που θα έφερνα στο κόσμο.
Το να μην υψώνει ο γονιός τη φωνή, θέλει μεγάλη προσπάθεια. Το εύκολο είναι να ξεσπάμε τα νεύρα μας πάνω στα παιδιά μας. Το να τα στριμώχνουμε σε κλουβιά συνειδησιακά, είναι επίσης πανεύκολο. Τους δημιουργούμε ένα κάρο ενοχές ΓΙΑ ΝΑ έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο και, με αυτόν ακριβώς τον τρόπο, δημιουργούμε μελλοντικούς ενήλικες σπαστικούς, ασταθείς, φοβισμένους, με σπασμένα φτερά, ανεύθυνους, αδύναμους γενικά.
Τι το καλύτερο να μεγαλώνει ένα παιδί με πλήρη αποδοχή; Με τόνωση του χαρακτήρα του; Οπως ακριβώς ένα ευαίσθητο λουλουδάκι δηλαδή. Το ποτίζουμε, το φροντίζουμε όσο χρειάζεται ώστε να μεγαλώσει και να αναπτύξει τη δική του προσωπικότητα, να ξεδιπλώσει τα ταλέντα του, τα χαρίσματά του. Εκτός αν προτιμούμε τα… μποντζάι..!
Είμαι πολύ ευχαριστημένη με τα παιδιά μου. Μεγάλωσαν αρκετά, το πρώτο έχει ανεξαρτοποιηθεί πλήρως σε ηλικία μόλις 25 χρονών, ζει στο εξωτερικό, ακολούθησε την πορεία που διάλεξε, ζει με τον άνθρωπο που διάλεξε να μοιραστεί τη ζωή του. Το μικρότερο ακολουθεί τα δικά του μονοπατια επίσης. Θα μπορούσα να τα αναγκάσω (με την καλή έννοια, όπως πολλοί γονείς το κάνου “για την ασφέλεια του παιδιού, για το καλό του, κλπ” να ακολουθήσουν το δικό μου επάγγελμα, να μην έχω τώρα πρόβλημα πού θα αφήσω τα υπάρχοντα του γραφείου μου, την πελατεία μου, κλπ κλπ, αλλά ΠΡΟΤΙΜΗΣΑ να τα αφήσω να ανοιξουν ελευθερα τα δικά τους φτερά.
Η ζωή μου ήταν σπίτι-σχολείο-γραφείο και δε μετάνοιωσα καθόλου γι αυτό. Με τα παιδιά μαζί, κοντά μου, για όσο διάστημα χρειάστηκε, καθόλου περισσότερο. Εχω πολλά να γράψω, αλλά σταματώ εδώ μια και πιστεύω ότι αντέκρουσα αρκατά καλά το εν λόγω άρθρο που οδηγεί σε πισωγυρίσματα. Ακριβώς επειδή δε λαβαίνει υπόψη τη σημασία της επικοινωνίας και αναπτύσσεται επιπόλαια, κοιτάζοντας μονάχα την (εύκολη) επιφάνεια.