Κι έτσι ξαφνικά, φύτρωσε μια πεπονιά στην αυλή. Φαντάζομαι είναι από τα οργανικά που θάβουμε και κάποιο κουκουτσάκι αποφάσισε να μεγαλώσει.
Έχει κι ένα πεπονάκι. Είναι μικρούλι και πράσινο, αλλά πάω και το κοιτάω κάθε μέρα! Μου είπαν πως τώρα κάνει κρύο και δεν θα γίνει, αλλά εγώ ελπίζω. Λες να πρέπει να το σκεπάσω με κάνα πλαστικό;
Είναι πολύ αστείο αυτό το συναίσθημα στοργής προς τα φυτά που φυτρώνουν στην αυλή σου. Σαν να είναι παιδί σου ένα πράγμα. Τα αγαπάς, το φροντίζεις και αυτό μεγαλώνει. Βέβαια μετά το τρως, κάτι που μάλλον δεν είναι συνήθης πρακτική για τα παιδιά σου 🙂
ΥΓ Λες εντέλει να είναι καρπούζι; Μπα το έψαξα εντέλει και τα φύλλα του καρπουζιού είναι εντελώς διαφορετικά. Πεπόνι είναι, πεπόνι
Aχ, είδες, δεν με πρόλαβες το πρωί να σου έλεγα, το καρπούζι είναι τελείως διαφορετικό!! Και βλέπω και μια φραουλιά εκεί ή μου φαίνεται?? Χιχιχιχιχι!!! Πάντως, κι εμείς πέρσι Δεκέμβρη μήνα, είχαμε καρπούζι!!!! Βέβαια, δεν ήταν γλυκό και μελωμένο μάλλον ανούσια θα την έλεγα την γεύση, αλλά φυτρώνουν τέτοια σε μόνιμη βάση, θα δεις σε κανένα μήνα που θα πρασινίσει τελείως ο τόπος σας!!!!! Θυμάσαι τα περσινά μου ηλιοτρόπια και τις ντοματιές μέσα στο χειμώνα??
;-D
Γράφεις…”Βέβαια μετά το τρως, κάτι που μάλλον δεν είναι συνήθης πρακτική για τα παιδιά σου”
Αν το δείς μεταφορικά μπορείς να πεις ότι δεν είναι και τόσο ασυνήθιστη! 😀
Να σας…ζήσει το πεπονάκι 🙂