Στην τρυφερή ηλικία των 16, όταν το μόνο που σκεφτόμαστε είναι τα σκασιαρχεία, οι βόλτες, οι γκόμενοι, τα καινούρια συγκροτήματα και πως θα γίνει να δούμε τους Duran Duran live (ή τουλάχιστον έτσι θυμάμαι εγώ τα 16 μου), το σύστημα ζητάει από εμάς κάτι, κατά τη γνώμη μου, απαράδεκτο: να επιλέξουμε το επάγγελμα που θα ακολουθήσουμε για όλη την υπόλοιπη ζωή μας.
Πολύ λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζω που πράγματι κάνουν αυτό που διάλεξαν τότε και ίσως ελάχιστοι αυτοί που είναι πράγματι ευτυχισμένοι με αυτό. Πόσες φορές δεν ακούμε γύρω μας για ανθρώπους που στα 40 τα παράτησαν όλα και άλλαξαν επάγγελμα (και μάλιστα επιτυχημένα); Φυσικό είναι. Γιατί μεγαλώνοντας καταλαβαίνουμε καλύτερα τον εαυτό μας, τι μας αρέσει, σε τι είμαστε καλοί. Έχουμε δοκιμάσει και ένα σωρό δουλειές και ξέρουμε τι σημαίνει το να δουλεύεις αλλά και τι ρόλο παίζει στη ζωή μας.
Εγώ έχω αλλάξει άπειρες δουλειές. Έχω περάσει από κάποιες που δε μου άρεσαν καθόλου (όπως δουλειά γραφείου πχ) και από άλλες που μου άρεσαν πολύ αλλά δυστυχώς δεν γινόταν να δουλέψω σε αυτές (όπως η συντήρηση έργων τέχνης που πάντα είναι στην καρδιά μου). Η δουλειά που κάνω τώρα μου αρέσει αρκετά, είμαι ευχαριστημένη. Αλλά αν έλεγα πως ξεκινάω μια καινούρια δουλειά, θα διάλεγα κάτι από τα παρακάτω:
1. Ζαχαροπλάστης.
Είναι νομίζω γνωστή η αγάπη μου για τη μαγειρική, αλλά ακόμα περισσότερο για τη ζαχαροπλαστική.Μου αρέσει περισσότερο γιατί πρέπει να ακολουθείς συγκεκριμένες οδηγίες, να είσαι προσεκτικός, γιατί δεν έχει αυτή την απόλυτη ελευθερία της μαγειρικής (ε, ναι είμαι λίγο βλαμμένη). Και φυσικά γιατί μπορώ να είμαι καλιτέχνης, να στολίζω τούρτες, να ζωγραφίζω πάνω τους. Αν δεν πρόσεχα τη σιλουέτα όλων μας, θα είμασταν τετράπαχοι!
2. Θα είχα μαγαζί με πίτες και κέικ. Κάτι σαν καφετέρια, αλλά που θα σέρβιρα τα γλυκά μου και καφεδάκι. Αυτό έχει το κακό όμως πως έχει ωράριο καταστημάτων, κάτι που δε μου αρέσει. Θέλω να έχω την ελευθερία μου. Άρα είναι καλό σαν ιδέα, αλλά δύσκολα θα το έκανα.
3. Διοργανωτής παιδικών πάρτυ.
Εσύ διαλέγεις το θέμα και το ποσό που είσαι διατεθημένος να ξοδέψεις κι εγώ αναλαμβάνω τα υπόλοιπα. Παιχνίδια, στολισμό, τούρτα, δώρα για τους καλεσμένους. Η δημιουργικότητα, η φαντασία και η καλλιτεχνική φύση μου κάνουν τα παιδιά να περνάν καλά.
Αυτά.
Εσείς τι επάγγελμα θα διαλέγατε τώρα;
εγώ έγινα αυτό που ήθελα να γίνω σχε΄δον από τότε που με θυμάμαι =) δασκάλα… ευτυχώς ήξερα από μικρή τι μου άρεζε να κάνω και πού είχα κλίση.
Λες να αλλάξω στο μέλλον; Η οργάνωση ταξιδιων νομίζω θα με ενδιέφερε επίσης
Εγώ δεν το είχα ονειρευτεί από πολύ νωρίς, αλλά όταν το πήρα πρέφα γούσταρα απίστευτα. Μου αρέσει αυτό που κάνω, δηλαδή να διδάσκω.
(Λίνα, τί αλλαγή θα είναι αυτή; Αφού και η διδασκαλία ταξίδι είναι!)
Σαν φανατική οπαδός των γλυκών, φαγητών και πάρτυ σας, πρέπει να σου πω πως κι εμείς όλοι θα θέλαμε να κάνεις όλα τα παραπάνω (αλήθεια, το catering out of the house θα μπορούσε να παίξει ως πιθανό σενάριο, έτσι?)!!! Εγώ πιθανότατα θα διάλεγα έναν συνδυασμό αυτού που κάνω με φυσική, περιβάλλον και υπολογιστές (ναι, ναι, δεν πάει στα βουνά, είπαμε…) αλλά το μακράν αγαπημένο μου επάγγελμα θα ήταν να διαβάζω βιβλία για έναν εκδοτικό οίκο. Ή μια δουλειά (κατασκευή ιστοσελίδων συγκεκριμένα) που να μπορώ να την κάνω από οποιοδήποτε μέρος μέσω ίντερνετ!!!!!!!!
;-D
Πω πω σε εγνοιες με εβαλες μεσημεριατικα….
Παντως και γω στο να γινόμουν σεφ ή κάτι παρόμοιο που πολύ θα το γουσταρα, κολλάω στο μεγαλο ωράριο.
Δεν θα με χάλαγε όμως το να είμαι διακοσμητής ή ραδιοφωνικός παράγωγός/dj.
Γεια σου Στελλα. Χαιρομαι που το εκανες ποστ τελικα. Καταρχην, συμφωνω με την αρχικη σου παραγραφο. Ειναι οντως απαραδεκτο αυτο που ζητανε απο τους εφηβους. Θυμαμαι οτι μου ειχε κανει πολυ καλη εντυπωση οταν ειχα παει στην αμερικη για μεταπτυχιακα (αφου ειχα φοιτησει σε ελληνικο πανεπιστημιο) ο θεσμος του “αδηλωτου” προπτυχιακου φοιτητη. Που σημαινει οτι: ειμαι γραμμενος στο πανεπιστημιο, παιρνω διαφορα μαθηματα, αλλα δεν εχω δηλωσει κυριο τομεα ακομα. Ηταν συνηθισμενο να εχουμε 40% πρωτοετεις “αδηλωτους”. Υπηρχαν ακομα (αν και σπανιοι) τριτοετεις αδηλωτοι.
Αλλα ακομα και ετσι παλι ειναι δυσκολη η επιλογη.
Θα σου πω για μενα. Εγω λογω κλισης σε συγκεκριμενα μαθηματα, εξοικιωσης με υπολογιστες και προτροπης του οικογενιεακου περιβαλοντος διαλεξα να γινω μηχανικος υπολογιστων. Η επιλογη μου τοτε (17χρονων) ηταν τελειως ακοπη. Μπηκα στην σχολη μου, μου αρεσε γενικα το αντικειμενο και τελειωσα στην ωρα μου (5 χρονια). Μετα, παλι σχεδον αβιαστα, συνεχισα μεταπτυχιακα στην αμερικη. Τα “δυσκολα” αρχισαν οταν κοντευα να τελειωσω το διδακτορικο μου. Τοτε σκεφτομουνα “τι θα κανω στη ζωη μου; τι θελω να κανω;” Δεν υπηρχαν αλλες σπουδες, δεν υπηρχε πεπατημενη (ή τουλαχιστον οχι τοσο πεπατημενη). Να μην τα πολυλογω επιασα δουλεια σαν ερευνητης στην Αυστραλια. Μετα απο 3 χρονια, η ιδια ερωτηση παραμενει στο μυαλο μου! Ισως και πιο πιεστικά απο πριν. Τι θα κανω ας πουμε σε 10 χρονια; Δεν εχω ιδεα.
Να εξηγηθω. Η δουλεια μου ειναι οκ αλλα στο βαθος δεν με γεμιζει και λογω της συγκεκριμενης θεσης μου αλλα και λογω του ευρυτερου πεδιου (ερευνα). Μου αρεσει η γενικοτερη περιοχη μου (υπολογιστες) για τις πολλες δυνατοτητες που δινει (πχ ιδεα που συχνα φλερταρω: δημιουργια δικης σου επιχειρισης) αλλα δεν μου φτανει. Μου αρεσει πολυ ο ανθρωπος. Οταν ημουνα στο αμερικα ειχα αισθανθει οτι ειχα μπουχτισει με το μηχανηλικι και ηθελα να αφιερωθω στην μουσικη και αργοτερα στην υποκριτική. Αν και δεν ειχα την πολυτελεια να το κανω πραγματικα, αφιερωσα αρκετο χρονο. Σημερα η υποκριτικη καταλαμβανει σημαντικο κομματι του χρονου μου και μπορω να σου πω οτι την βαζω πιο πανω απο την τωρινη μου δουλεια. Μου αρεσει επισης πολυ η εκπαιδευση και τα παιδιά (η δουλεια μου προφερει και τετοιες δυνατοτητες, αλλα με φοιτητες-ενηλικες). Ειχα νομιζω αναφερει και παλαιοτερα σε αυτο το μπλογκ την επιθυμια μου να αναπτυξω ενα μαθημα για τον σκεπτικισμο και την κριτικη σκεψη. Προσφατα επισης ειχα βοηθησει ενα φιλο στο θεατρο σε δαιφορες κατασκευαστικες προαπαθειες (με πιο δυσκολη την εγκατασταση μονωσης εσωτερικα στην 6μετρη σκεπη). Μου αρεσε παρα πολυ να κανω κατι με τα χερια μου σε συνδιασμο με το μυαλο μου, αν και ηταν πολυ κουραστικο και δεν ξερω αν θα μπορουσα να το κανω σαν δουλεια.
Αυτο λοιπον που θελω πραγματικα ειναι να μαθαινω και να δοκιμαζω καινουργια πραγματα και δουλειες (αν και σιγουρα καποια πραγματα με τραβανε περισσοτερο)
Αν λοιπον γυρνουσα πισω και επελεγα ξανα, αυτο που θα προσπαθουσα να κανω θα ηταν να εκθεσω τον εαυτο μου σε οσο περισσοτερα επαγγελματα και γνωσεις μπορουσα. Αυτο για να γινει θελει σπρωξιμο και ευκαιριες απο αλλους. Δεν ξυπνας μια μερα και λες “σημερα θα γινω ψηστης”, ιδιαιτερα εγω που δεν ειμαι και ευκολος στις αλλαγες. Μεσα λοιπον απο πολλες και διαφορετικες εμπειριες ειμαι σιγουρος οτι θα αναδυονταν κατι. Νομιζω οτι τωρα ειμαι καπως περιορισμενος στις επιλογες μου και λογω ατολμιας χαρακτηρα αλλα και λογω ελλειψης ευρειας γνωσης/εμπειριας. Στο χερι μας βεβαια ειναι ολα να αλλαξουν. Δεν μου λετε… μηπως ξερετε εσεις που θα ειμαι σε 10 χρονια? 🙂
Χμμμμ, μου βάζεις δύσκολα. Μου αρέσει η δουλειά μου, βέβαια σε ένα χρόνο περίπου θα ξέρω και τι θα ακολουθήσω. 🙂 Αν σε αυτή τη φάση διάλεγα επάγγελμα, σίγουρα θα ασχολιόμουν με τη γη. Με φυτά με λουλούδια, με διακοσμήσεις εξωτερικών χώρων, κάτι τέτοιο. Δε λέω μαγειρική γιατί δε μπορώ αφενός τις μεγάλες ποσότητες και αφετέρου το ωράριο. Αρα την αγάπη μου γι αυτή την απολαμβάνουν οι δικοί μου 😀
Αλλά θά θελα να είχα και τη μόρφωση που έχω τώρα. Δλδ θέλω και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο (κοίτα να δεις που πάλι στο φαΐ το πήγα! 🙂 ) Καλημέρα!!
Εγω ηθελα παντα να γινω ενας ηλεκτρολογος αυτοκινητων μου αρεσε απο μικρό παιδί που εβλεπα τον πατερα μου και εργαζοταν και ετσι αποφασισα να ασχοληθς και εγω με αυτο