Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Είμαστε στο δρόμο για Αθήνα. Κάποια στιγμή λέει η Ιωάννα: “Κοιτάχτε, δεν έχω μαλλιά” (είχε κρύψει με τα χέρια της τα μαλλιά της)
Κωνσταντίνος: “Α, Ιωάννα μου, θα σου πάρω μια φερούκα”
Γιώργος: “Όχι φερούκα μπαμπά. Περούκα”
Κωνσταντίνος: “Όχι, φερούκα. Άλλο φερούκα, άλλο περούκα. Δεν ξέρετε τι είναι η φερούκα; Μα καλά, τι σας μαθαίνουν στο σχολείο; Φερούκα λοιπόν είναι μια τεράστια ψεύτικη μύτη, σαν του Πινόκιο, που όταν δεν έχεις μαλλιά τη φοράς, κι έτσι κανείς πια δεν βλέπει ότι δεν έχεις μαλλιά, γιατί όλοι προσέχουν την τεράστια μύτη σου”
Όλοι: “χαχαχαχαχα”

(Παρένθεση: Ο Κωνσταντίνος γενικά έχει μεγάλη φαντασία, και έχει την τάση να λέει πολλές τέτοιες μπούρδες. Σπάνια παίρνει κανείς σοβαρή απάντηση σε ερώτησή του. Αλλά αυτή τη φορά, είχε πραγματικά πολύ μεγάλη έμπνευση και εγώ δεν μπορούσα να οδηγήσω από τα γέλια)

Μετά από λίγο βλέπουμε την αφίσα του Notis με το γεράκι (εμείς την είδαμε για κουκουβάγια)
Γιώργος: “Κοιτάχτε, η κουκουβάγια του πινγκ πονγκ”
Εμείς: “Κουκουβάγια του πινγκ πονγκ; Τι είναι αυτό;”
Γιώργος: “Δεν ξέρετε την κουκουβάγια του πινγκ πονγκ; Μα καλά, όταν ήσασταν μικροί, τι σας μάθαιναν στο σχολείο; Η κουκουβάγια του πινγκ πονγκ είναι μια αόρατη κουκουβάγια που τη χρησιμοποιούμε αντί για μπάλα και επειδή είναι αόρατη κάθε φορά που περνάει πάνω από το δίχτυ, κάνει “κουκου, κουκου” για να το καταλάβεις.”
Εγώ: “Πρέπει να είναι πολύ δύσκολο να παίξει κανείς με πινγκ πονγκ με αυτή την κουκουβάγια”
Γιώργος: “Ναι, είναι πολύ δύσκολο. Εγώ μόνο μια φορά το έχω καταφέρει”

Και μετά από λίγη ώρα:
Γιώργος : “Μαμά, το αστειάκι μου ήταν ίδιο με του μπαμπά, έτσι δεν είναι;”