Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Ο Κωνσταντίνος λέει πολύ συχνά πως ζούμε μέσα στη φούσκα μας. Δημιουργούμε τη ζωή μας, τον κύκλο των φίλων μας, τις ασχολίες μας, σύμφωνα με τα γούστα μας και ζούμε μέσα σε αυτή την ωραία φούσκα. Στο τέλος πιστεύουμε πως ο κόσμος όλος είναι έτσι και όταν γίνεται κάτι που δε συμφωνεί με τη φούσκα αυτή, εκπλησόμαστε!

Είναι σίγουρο πως έχουμε φτιάξει τη φούσκα μας λοιπόν. Και μέσα σε αυτή είναι φίλοι που σκέφτονται σαν κι εμάς, που ταιριάζουμε και συμφωνούμε, που τους αγαπάμε πολύ. Ένα τέτοιο ζευγάρι είναι η Κατερίνα και ο Γιώργος. Μπορεί να είναι μια δεκαετία μικρότεροί μας, αλλά κάνουμε εξαιρετική παρέα καθώς είναι από τους πιο αξιόλογους ανθρώπους που έχουμε γνωρίσει. Χαρήκαμε πάρα πολύ όταν μας είπαν πως αποφάσισαν να παντρευτούν και είχαμε διάφορες συζητήσεις πάνω στο πώς θα είναι ο γάμος αυτός. Στο τέλος κατέληξαν σε ένα γάμο που όμοιό του δεν έχω ξαναζήσει και μακάρι να έκαναν πιο πολλοί τέτοιους γάμους. Σίγουρα θα πήγαινα με μεγαλύτερη ευχαρίστηση!

Μέχρι τώρα λοιπόν έλεγα πως ο καλύτερος γάμος που έχω πάει ήταν του Ximon, στο Άμστερνταμ. Τα παιδιά τον ξεπέρασαν! Ή ίσως ήταν εξίσου καλός, αλλά επειδή ο ένας ήταν τυπικός γάμος του Άμστερνταμ, ενώ ο δεύτερος έγινε στην Ελλάδα και κάθε άλλο παρά τυπικός ήταν, μου άρεσε γι αυτό περισσότερο. Η φιλοσοφία του γάμου ήταν ίδια: η συγκέντρωση φίλων και γνωστών για να γιορτάσουν την αγάπη του ζευγαριού. Χωρίς τα τυπικά των παπάδων, της εκκλησίας, της χαιρετούρας, χωρίς όλα αυτά δηλαδή που σε κάνουν να βαριέσαι αφόρητα τους γάμους. Βέβαια εδώ δε γίνεται να κάνεις ούτε πολιτικό γάμο έτσι. Οπότε τα παιδιά αποφάσισαν να κάνουν το τυπικό του πράγματος μόνοι τους (να βάλουν δηλαδή τις υπογραφές στο δημαρχείο) και να κάνουν το πανηγύρι με όλους, θεωρώντας αυτόν τον κανονικό γάμο.

Η τελετή έγινε στην παραλία, δίπλα στην όμορφη θάλασσα της Καλαμάτας, με θέα τους γλάρους και τον Ταΰγετο. Τραπέζια με σαμπάνια και βυσσινάδα για τους καλεσμένους και καρέκλες δίπλα για να κάτσουμε. Ο αδερφός της Κατερίνας ανέλαβε το δύσκολο ρόλο του τελετάρχη.

Μίλησε αυτός, ανέβηκαν φίλοι και συγγενείς για να μοιραστούν μαζί μας ιστορίες του ζευγαριού ή ποιήματα και αποσπάσματα που αφορούν το γάμο, μίλησε και το ζευγάρι ανταλλάσοντας όρκους (στο περίπου) και στο τέλος, “με το δικαίωμα που του δίνει το ότι είναι ελεύθερος άνθρωπος και κάνει ό,τι θέλει”, τους ονόμασε αντρόγυνο. Ήταν μια πραγματικά πολύ συγκινητική τελετή. Ήταν ολοφάνερο πως όλοι, και αυτοί που μίλησαν και αυτοί που άκουγαν, το έκαναν με πολλή αγάπη, πως είχαν αγκαλιάσει και το ζευγάρι και τις αποφάσεις του και είναι πολύ σπουδαίο αυτό.

Γεμάτο αγάπη όμως ήταν και το γλέντι μετά! Πήγαμε στο ξενοδοχείο και εκεί τα παιδιά μας είχαν έκπληξη έτοιμη. Είχαν φροντίσει για όλα, να περάσουμε καλά και να γνωριστούμε μεταξύ μας. Είχαν ετοιμάσει διάφορα παιχνίδια λοιπόν. Το πιο ωραίο κατά τη γνώμη μου ήταν το παιχνίδι για το σπάσιμο του πάγου. Πήραμε όλοι από μια καρτελίτσα και ένα στυλό. Πάνω στην καρτελίτσα είχε τετραγωνάκια που έγραφαν κάτι. Πχ “Πήγε σχολείο με την Κατερίνα”, “Ξέρει ισπανικά”, “Είναι ξάδερφος του Γιώργου” κλπ. Έπρεπε να βρούμε έναν άλλο καλεσμένο για τον οποίο ισχύει αυτό και να μας υπογράψει στο τετραγωνάκι μας (μια φορά ο καθένας). Όποιος συμπληρωνε τις υπογραφές πρώτος κέρδιζε! Γέμισε η αίθουσα με μικρούς και μεγάλους να κρατάνε χαρτάκια και να προσπαθούνε να βρούνε αν ξέρεις σερφ, αν φτιάχνεις γεμιστά ή αν είσαι παντρεμένος πάνω από 7 χρόνια! Μεγαλύτερη ζήτηση είχε ο ξάδερφος του Γιώργου που όλοι τον ψάχναμε γύρω γύρω… Είχε μεγάλη επιτυχία και φυσικά γνωρίσαμε πολύ κόσμο έτσι.

Είχε κι άλλα τέτοια, ένα κυνήγι φωτογραφιών, ένα άλλο χαρτάκι για να γράψεις ευχές και συμβουλές, υπήρχε βέβαια το δέντρο που είχα φτιάξει για τα αποτυπώματα και ένα ακόμα βιβλίο ευχών που τους έφτιαξε ένας φίλος τους (το καλύτερο πράγμα που είδα εκεί μέσα γραμμένο ήταν το “ήταν στημένα η ανθοδέρμη” από κάποιο κοριτσάκι! ). Ένα σωρό δραστηριότητες για τους καλεσμένους δηλαδή, δεν καθόσουν καθόλου! Είδαμε και δυο βιντεάκια που ετοίμασε ο αδερφός της Κατερίνας, ένα με το ζευγάρι και ένα από τους φίλους τους για το ζευγάρι που είχαν απίθανο γέλιο!

Φάγαμε, ήπιαμε, χορέψαμε! Παρότι πρωτοποριακός ο γάμος, κάτι κλαρίνα δε τα γλυτώσαμε, αλλα ευτυχώς ήταν λίγα. Είχαμε την ευκαιρία να χορέψουμε και ξένα και να δείξουμε πως πράγματι ξέρουμε να χορεύουμε σαν τον Μάικλ Τζάκσον!

Κόψανε και την τούρτα βεβαίως, που επίσης την είχα φτιάξει εγώ. Μπορείτε να δείτε ακριβώς πώς την έφτιαξα, εδώ, ως τούρτα ντεγκραντέ.

Ακόμα και τα παιδιά μας πέρασαν εξαιρετικά (που συνήθως στους γάμους κόβουν φλέβα). Είχαν παρέα άλλα παιδιά, ασχολήθηκαν πολύ με τα παιχνίδια, χόρεψαν κιόλας!

Ένα άλλο πράγμα που προσπάθησε το ζευγάρι στο γάμο αυτό, ήταν να χρησιμοποιήσει παντού τοπικά προϊόντα. Ο στολισμός ήταν με ελίτσες για παράδειγμα και οι μπομπονιέρες ήταν από… μαντήλια Καλαματιανά!

Γενικά ήταν ένας γάμος πλυμμηρισμένος από αγάπη, χωρίς τίποτα να γίνει για τους τύπους ή το θεαθήναι. Είχαν έρθει φίλοι και συγγενείς των παιδιών απ’ όλο τον κόσμο, όλοι τους άνθρωποι εξαιρετικοί (είπαμε, η φούσκα μας..), όλοι για να δείξουν την αγάπη τους για το ζευγάρι. Και τους αξίζει όλη αυτή η αγάπη 🙂

Εύχομαι να μπορέσουμε ως χώρα κάποια στιγμή να ξεφύγουμε από τις τυπικούρες. Ας κάνει δηλαδή ο καθένας ό,τι θέλει, ας είναι στην εκκλησία αν αυτό πιστεύει, αλλά σε όλα τα υπόλοιπα να κάνει αυτό που θέλει η καρδιά του και όχι μόνο αυτό που ζητάνε οι γονείς και η κοινωνία “γιατί έτσι πρέπει”.

Εύχομαι Κατερίνα και Γιώργο να είστε πάντα έμπνευση και για άλλους, γεμάτοι αγάπη και ευτυχία.

Υ.Γ. οι φωτογραφίες όλες είναι από εμένα και άλλους καλεσμένους, όπως ο Hamid, η Anna, η Σοφία, ο Νικήτας κλπ

Υ.Γ.2 Μα πόσες φορές έγραψα τη λέξη “αγάπη” εδώ μέσα;;;