5 μέρες στο νοσοκομείο σε κάνουν να μάθεις πολλά.
Μαθαίνεις ποιά νοσοκόμα είναι καλή, ποιά είναι στριφνή, ποιά χαμογελά συχνά. Μαθαίνεις πως υπάρχουν αυτές που στις 6 το πρωί θα μπουν ως σίφουνας στο δωμάτιο ανάβοντας στα μάτια σου το φως αδιαφορώντας εάν κοιμούνται επιτέλους οι άρρωστοι που ξενύχτησαν από τους πόνους όλο το βράδυ, αλλά υπάρχουν και αυτές που θα μπουν για να βάλουν το θερμόμετρο μεν, αλλά με ένα σεβασμό, προσπαθώντας να ενοχλήσουν όσο το δυνατόν λιγότερο.
Μαθαίνεις πως υπάρχει κόσμος που μπορεί να είναι και 10 μέρες μέσα και μαζί με αυτούς και κάποιος που ξενυχτά κάθε βράδυ δίπλα τους, που δε φεύγει ούτε για να κάνει ένα μπάνιο. Όμως είναι εκεί, όχι μόνο για τους δικούς τους, αλλά και για άλλους ακόμα γύρω τους, με ένα χαμόγελο κι ένα γλυκό λόγο. Ακόμα κι εμένα ήρθε να σκεπάσει ένα βράδυ η καλή κυρία από απέναντι.
Καταλαβαίνεις πως εσύ μπορεί να πονάς, αλλά για τους γιατρούς είσαι ένας ακόμα από τους χιλιάδες που βλέπουν κάθε χρόνο να πονάν ακριβώς όπως εσύ, τίποτα το διαφορετικό και τίποτα το σοβαρό, άρα δεν χρειάζεται να σου πουν ούτε μια κουβέντα καθησυχαστική.
Ο κόσμος περνάει στους διαδρόμους και πολλοί είναι αυτοί που στέκονται για να γνωρίσουν τον καινούριο γείτονα, ποιός είναι, πόσο χρονών είναι, τι έχει… Και πολλοί είναι αυτοί που μοιράζονται μαζί σου και τη δική σου ιστορία. Κι επειδή μου βγήκε λίγο πιο μελό απ’ ό,τι είχα στο μυαλό μου αυτό το ποστ, η ιστορία νοσοκομείου νο2 θα είναι μια από αυτές και μάλιστα η πιο αστεία που έχω ακούσει εδώ και πάρα πολύ καιρό!
Περαστικα ευχομαι…
Καλως ή κακως αυτα εχει ο μικροκοσμος των νοσοκομειων…
Και ΠΟΥ είναι η φωτογραφία με το Trivial παρακαλώ?? (Xoxo, γύρισα κι εγώ ένα βράδυ σπίτι μου νωρίς, και είπα να σας εκνευρίσω!!!)
;-D
Πωπω, θυμάμαι και εγώ τα δικά μου όταν έβγαλα το παλιοσκουλήκι. Περαστικά και σιδερένιος ο Κωνσταντίνος!
Περαστικά και σιδεροκέφαλος ……
Περαστικά Κωνσταντίνε και σιδερένιος.
Φαντάζομαι πως τώρα δεν θα πονάς και τόσο πολύ – αλίμονο, τόσες ημέρες πέρασαν…
Να ξέρεις όμως πως είχες κι άλλη επιλογή.
Το έμαθα κι εγώ, αργά βέβαια – αλλά τι να κάνεις;
Γιατί αν ήξερα κι εγώ ότι έχω άλλη επιλογή, φυσικά και δεν θα είχα επιλέξει να περάσω συνολικά 1 σχεδόν μήνα στο νοσοκομείο και να περιφέρομαι σαν τον… παράξενο ταξιδιώτη, με έναν σωλήνα παροχέτευσης θώρακα (κοινώς μπιλάο) στο θώρακα, να μένω ξάγρυπνη από τους πόνους (πραγματικά, φαντάσου ένα σωλήνα σαν καλαμάκι του καφέ να διαπερνάει τα πλευρά σου, το θώρακα, να φτάνει στους πνεύμονες και να τον ανέχεσαι τόσες εβδομάδες… και αριστερά και δεξιά) και να περιμένω πώς και πώς πότε θα μου τον βγάλουν (άλλο μαρτύριο αυτό… – όπως και η εισαγωγή βέβαια).
Θεέ μου, μπορώ να γράψω ολόκληρο σύγγραμμα για το πώς τα πέρασα στο νοσοκομείο αυτές τις μέρες….
Στο προκείμενο όμως.
Απέναντι, στο απέναντι κρεβάτι, ήταν μια κατά τα άλλα πολύ… συμπαθητική κυρία, 50άρα, η οποία -μακριά από μας- είχε εισαχθεί πριν από 1 μήνα με υγρό στον πνεύμονα. Αυτή είχε περάσει ένα κρύωμα πέρυσι το χειμώνα, δεν είχε προσέξει τον εαυτό της κι έμεινε το κρύο, που λες Κώστα μου, και ήρθε κι έδεσε… Αρχισε σιγά σιγά να έχει συνεχώς δύσπνοια, να βραχνιάζει, και όλο έλεγε “άστο, πού θα πάει, κρύωμα είναι θα περάσει”. Το μόνο που πέρασε βέβαια είναι ο καιρός (8 ολόκληρους μήνες το άφησε κι αυτή η χριστιανή) και όταν είδε κι απόειδε η γυναίκα και πήγε στον γιατρό… εκεί να δεις γλέντια. Νοσοκομείο της είπαν, εγχείρηση. Της έδωσαν όμως και μια εναλλακτική. Εισαγωγή παροχέτευσης να τραβήξει τα υγρά. Επίπονο μεν (εμένα μου λες;) αλλά θα γλίτωνε την εγχείρηση. Δέχτηκε που λες η γυναίκα, έβαλε την πρώτη, την έβγαλε, έβαλε και δεύτερη (μιλάμε από 5-6 μέρες η κάθε φορά, μη νομίζεις). Μάταιο όμως, αφού τελικά χρειάστηκε και την έκανε την εγχείρηση. Και πονούσε η γυναίκα και σφάδαζε από τους πόνους και όσο ήταν ξύπνια δεν έκανε τίποτα άλλο απ’ το να γκρινιάζει. Παντού, σε όλους. Σε γιατρούς, σε νοσοκόμες – τα δε παιδιά και ο άντρας της είχαν “φρικάρει” από την πολλή την γκρίνια – ο κακομοίρης ο σύζυγος, Μεσσήνιος στην καταγωγή, ήταν έτοιμος να την πετάξει από το παράθυρο (μακριά από άδικο κι από κακιά γυναίκα). Είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος της κάθε νοσοκόμας εκεί μέσα – αλλά μα τω Θεώ, δεν μπορούσες να της πεις τίποτα, έναν ολόκληρο μήνα ήταν η γυναίκα μέσα στο νοσοκομείο και ταλαιπωρούταν. Ξύπναγε και έβλεπες έναν ολόκληρο θάλαμο πανικόβλητο “Αρχισε πάλι… τι θ’ ακούσουμε σήμερα”. Είχε ο καθένας τον πόνο του και είχε και την ακατάσχετη, ανελέητη γκρίνια της… Θεέ μου μέχρι και το όνομά της απώθησα από την -έτσι κι αλλιώς επιλεκτική- μνήμη μου.
Σταμάτησε όμως να γκρινιάζει. Οταν βγήκε η ιστολογική… Δεν ήταν καλή, έπρεπε να τη δει ο ογκολόγος. “Πάγωσε” η γυναίκα, ανατρίχιασε και όλος ο θάλαμος, γιατί απ’ όλους τους γιατρούς, οι ογκολόγοι είναι αυτοί με τους οποίους δεν θέλεις να έχεις καμία σχέση.
Και ήρθε μια ωραία πρωία ο ογκολόγος, έβγαλε τους συνοδούς έξω (μακάρι να έβγαζε και εμάς τους ασθενείς, τώρα που το ξανασκέφτομαι), την εξέτασε, πήρε το ιστορικό της, και με ένα επικριτικό ύφος – ύφος 100 καρδιναλίων, το πέταξε: “Τι να σου κάνω”, της λέει, “επέλεξες λάθος Θεό. Επρεπε να διαλέξεις εμάς, δεν θα ήσουν τώρα σ’ αυτή την κατάσταση…”
ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΠΗΡΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΤΟ ΠΥΧΙΟ ΑΠΟ ΤΟ Α.Τ.Ε.Ι.Θ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΓΙΑ 6 ΜΗΝΕΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ!!!! ΕΙΔΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΠΟΝΑΝΕ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ…ΕΙΔΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΛΕΓΑΝΕ ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΕΥΓΕΝΙΚΗ,ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ ΜΕ ΦΟΤΙΜΙΑ!!!!! Η ΧΑΡΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΧΑΡΙΖΟΥΝ ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΑΡΚΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΣ ΟΛΟΨΥΧΑ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ!!!!!! ΜΑΚΑΡΙ ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΕΜΕΝΑ ΝΑ ΑΓΑΠΟΥΝΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΑΝΤΙΚΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΜΑΝΑ,ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ,ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΦΡΟΝΤΙΔΑ!!!!!! ΕΙΔΑΝ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΣΧΗΜΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΑΣΘΕΝΩΝ…..ΚΡΙΜΑ ΠΟΛΥ ΚΡΙΜΑ!!!!!!!!!!